"Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;"
Γιατί ένας εκατοχρονίτης λεβέντης ταξίδεψε σήμερα, στον καιρό της σιωπής.
Ο πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης, μάλλον κι ο τελευταίος της.
Μοιράστηκε με τον Λάκη Σάντα την αποκοτιά να κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, στις 30 Μαΐου του ’41, μόλις τριάντα πέντε ημέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς.
Καταδικάστηκε 28 φορές, τις τρεις σε θάνατο, κι έμεινε στις φυλακές και στην εξορία 16 χρόνια από τη ζωή του.
Η ζωή και η δράση του, για έναν αιώνα, καθρεφτίζει, θαρρείς, την ελληνική αριστερά: Το πάθος και τα πάθη της, τη δύναμη και τις αδυναμίες της, την πίστη στην ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, στην αδελφοσύνη των ανθρώπων και στην προστασία του περιβάλλοντος, την διαρκή αφοσίωση στην ιδέα της δημοκρατίας, την συνεχή επαγρύπνηση για την προστασία της.
Ο Μανώλης Γλέζος έφυγε πλήρης ημερών, μέχρι τέλους ενεργός και δραστήριος, μέχρι τέλους παρών όπου χρειαζόταν.
Είτε στους δρόμους, είτε στα έδρανα της ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Βουλής, είτε στις διαδηλώσεις του ’11, ’12, είτε στη δίκη ενάντια στη Χρυσή Αυγή, είτε στον αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Η ημέρα του θανάτου του και η ημέρα της ταφής του μας βρίσκει σιωπηλούς πίσω από μια μάσκα, και σε περίσκεψη για έναν κόσμο που αλλάζει μπροστά στα μάτια μας. Θα ακολουθήσουμε το ξόδι του με τον νου και την ψυχή μας, αλλά και με χιλιάδες στόματα που θα του τραγουδάμε «Σαν τον αητό ροβόλαγε στη στράτα!»
