Φαίνονται τόσο μακρινές οι απλές εικόνες– και τόσο νοσταλγικές· ενός γεμάτου γηπέδου, μιας σειράς καθισμάτων σινεμά με ενωμένους ώμους, μιας ταβέρνας με πληρότητα, ενός χορού χέρι με χέρι, σώμα με σώμα, μιας συνωστισμένης καφετέριας, μιας λαϊκής αγοράς με πλήθος αγοραστών. Μας κατακλύζει από παντού το άδειο:
σε αίθουσες, σε δρόμους, σε μαγαζιά, στην ψυχή μας.
Οργανώνουμε συνεχώς, με νέα μέτρα, μια άμυνα που δεν φτάνει, απέναντι σε έναν εχθρό που έρπει και αναρριχάται αόρατος· με τελευταία αμυντική μας γραμμή (γραμμή απελπισίας) το σούπερ μάρκετ.
Πάψαμε να ασχολούμαστε με τη συμφορά και τα προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων. Τώρα έχουμε τα δικά μας· τον δικό μας πόλεμο. Αυτόν που δεν έχει πρόσφυγες.
Και πού θα πηγαίναμε δηλαδή; Όλος ο κόσμος ένα πεδίο μάχης, όλη η Γη ένα μέτωπο. #Σκέψεις
http://harddog-sport.blogspot.com
