Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση σήμερα ξεχνάνε, είναι το πώς είναι, να έχεις ανάγκη. Ανάγκη.
Πραγματική ανάγκη.
Αλήθεια, πώς είναι να έχεις ανάγκη;
Πότε ήταν η τελευταία...
φορά που εσείς κι εγώ ήμασταν πραγματικά σε ανάγκη;
Πριν από μερικά χρόνια, ένας αγαπημένος μου άνθρωπος άνοιξε το στόμα του και είπε “Εγώ έχω ανάγκη τώρα”.
Είχε δίκιο. Αυτός είχε ανάγκη. Λίγους μήνες αργότερα δεν ζούσε.
Μερικά καλοκαίρια πριν, ήμουν με μια ξένη φίλη μου σε ένα νησί του Αιγαίου.
Η φίλη μου μιλούσε διαρκώς για τον εαυτό της, αν και ήταν προφανές, πως εγώ είχα το πρόβλημα εκείνες τις ημέρες.
Την κοίταξα στα μάτια και (για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου) είπα: “Δεν πρόκειται για εσένα τώρα. Είναι από τις λίγες φορές που πρόκειται για εμένα.”
Θυμάμαι την έκφρασή της. Δεν το είχε σκεφτεί καν. Μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε, πως δεν ήξερε γιατί φέρθηκε έτσι.
Ξέρω εγώ.
Είναι, επειδή είμαστε αυτιστικοί (σ.σ. Όποιος σκοπεύει να μου βάλει χέρι για τη λέξη “αυτιστικοί”, θέλω να του πω πως, εκτός από αυτιστικός, είναι και καθυστερημένος. Τέρμα ηλίθιος. Και να μη με διαβάζει. Ουστ!).
Μας είναι αδύνατο, να δούμε κάποιον πέρα από τον εαυτό μας.
Κι αφού δεν μπορούμε να τον δούμε, δεν μπορούμε και να τον νιώσουμε.
Το βλέπεις στο θέμα των προσφύγων και των μεταναστών.
Είναι προφανές, πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι σε πραγματική ανάγκη.
Υποθέτω πως, αν το σκεφτείτε λίγο, θα το καταλάβετε όλοι.
Αλλά, μεταξύ μας, δεν σας νοιάζει.
Πάντως, είναι εντυπωσιακό, πως οι πρόσφυγες είναι σε ανάγκη, οι πρόσφυγες δεν έχουν πατρίδα, σπίτι, ζωή, ελπίδα, αλλά αυτοί που διαμαρτύρονται περισσότερο είναι οι Έλληνες. Και όχι μόνο οι Έλληνες.
Δηλαδή, το παίρνουν προσωπικά οι Έλληνες, πως οι πρόσφυγες θέλουν να περάσουν από την Ελλάδα, για να πάνε στην Γερμανία και στην Ολλανδία.
Και πλάθουν και ιστορίες, πως οι πρόσφυγες κάνουν εισβολή. Μόνο στην Ελλάδα θεωρείται εισβολή, το να θέλει κάποιος, να περάσει από τη χώρα σου στην επόμενη χώρα, για να φτάσει κάποια μέρα στον προορισμό του· εν τω μεταξύ, οι πλούσιοι εταίροι σου πήραν τη χώρα σου (αυτή που δέχεται εισβολή τώρα) και δεν σε πείραξε καθόλου.
Είναι σαν να βγαίνεις από το σπίτι σου, που καίγεται, για να πας στο πάρκο, να σε σταματούν στον διάδρομο της πολυκατοικίας, να σε κρατάνε εκεί, και παράλληλα να σε κατηγορούν, γιατί δεν επιστρέφεις στο σπίτι που καίγεται και γιατί μένεις στον διάδρομο, που σε κρατούν αυτοί.
Και, για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, είναι οι Έλληνες που αισθάνονται απειλή, από αυτούς που είναι σε ανάγκη και είναι ξεχασμένοι και από τον Θεό.
Πώς γίνετα,ι να αισθάνεσαι απειλή από τους φτωχοδιάβολους, όταν σου έχουν πάρει τη χώρα οι Ευρωπαίοι εταίροι παρέα με το ντόπιο κατεστημένο;
Δηλαδή, σε φοβίζει ο πρόσφυγας και όχι ο μαφιόζος ολιγάρχης;
Ναι, αυτό συμβαίνει.
Ε, να το κοιτάξεις αυτό. Έχεις χοντρό πρόβλημα.
“Μα, βρε πιτσιρίκο, έχουμε υπογράψει. Η Ελλάδα έχει υπογράψει συμφωνίες.”
Ε, να τις ξεϋπογράψει.
Όταν είναι σε κίνδυνο οι ζωές των ανθρώπων, όταν πνίγονται άνθρωποι, όταν δεν ζουν οι άνθρωποι, προτεραιότητα έχουν οι άνθρωποι, όχι οι συμφωνίες.
Και οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η Ελλάδα για τους πρόσφυγες, δεν είναι καταστροφικές μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για πολλούς Έλληνες. Είναι καταστροφικές για την Ελλάδα.
Στο θέμα των προσφύγων συμβαίνει το εξής καταπληκτικό:
Για τους πρόσφυγες έχουν άποψη όλοι, εκτός από τους πρόσφυγες.
Δηλαδή, για το τι πρέπει να γίνει με τους πρόσφυγες έχει άποψη η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, εγώ, εσείς, ο γείτονας, οι δημοσιογράφοι, όλοι.
Μόνο οι πρόσφυγες δεν έχουν άποψη για τη ζωή τους. Δεν τους πέφτει λόγος.
Κι όμως, είναι οι πρόσφυγες, που είναι τώρα σε ανάγκη.
Οι πρόσφυγες θα έπρεπε να μιλήσουν και εμείς να ακούσουμε και να αποδεχτούμε τις επιθυμίες τους.
Αλλά οι πρόσφυγες είναι το εμπόρευμα. Να, 700 εκατομμύρια θα πάρει τώρα η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τους πρόσφυγες.
Καταφέραμε, να μην είναι τα ναρκωτικά και τα όπλα πρώτα στο παγκόσμιο εμπόριο.
Το πρώτο εμπόρευμα πια είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Το πρώτο εμπόρευμα είναι οι άνθρωποι. Ορίστε, νίκησαν οι άνθρωποι τα …υλικά αγαθά.
Αν το πρώτο εμπόρευμα είναι οι άνθρωποι, αύριο μπορεί το εμπόρευμα να είσαι εσύ ή τα παιδιά σου.
Καλή τύχη.
(Αφιερωμένο στη Μαρία από την Βαρκελώνη που μου έγραψε χτες το βράδυ “Αηδία και ντροπή”. Μαρία, βγήκε ο ήλιος στην Αθήνα σήμερα το πρωί. Μπαίνει η άνοιξη.).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
