Από Ρούντι Ρινάλντι
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη νομοθετεί πιο «σκληρή» στάση απέναντι στο Μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα σπέρνει hot-spot ανά την Ελλάδα, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και των ισχυρών.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει την ανήξερη, για το τι γίνεται στη «Βόρεια Μακεδονία» ή «τιμά το εθνόσημο», δηλαδή τη συμφωνία των Πρεσπών, γιατί έτσι θέλουν αμερικανοί και γερμανοί, ενώ θα μπορούσε να έχει τελείως διαφορετική στάση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη περνάει από τη Βουλή, σχεδόν όλες τις διατάξεις που επιθυμεί ο ΣΕΒ γύρω από τα εργασιακά και συνεχίζει ανενόχλητη το μοντέλο της επιδοματικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις υιοθετεί στην πράξη τις υποδείξεις των Μεγάλων (που τις έχουν εκφράσει πολλαπλά δια στόματος Σημίτη, Κατρούγκαλου, Κοτζιά) για «συνεννόηση» με την Τουρκία έστω με παραχωρήσεις. Ο «διάλογος» καλά κρατεί.
Ακόμα και η Ντόρα Μπακογιάννη δείχνει τη συμπάθειά της προς τις κοπέλες του αχαρακτήριστου χάπενινγκ στη μαθητική παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να υπογραμμίσει, ότι τα κόμματα της παγκοσμιοποίησης είναι κυρίως δύο (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.).
Βεβαίως όλα αυτά συμπληρώνονται με τα σχέδια για τον εκλογικό νόμο, τους απόδημους, την εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει περάσει στον Μητσοτάκη, που αφαιρεί καθημερινά το έδαφος κάτω από τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ, όταν εκεί ξελαρυγγίζονται ότι πρόκειται για ακροδεξιό πολιτικό.
Μικροί πολιτικοί και μικροπολιτική, η καλύτερη συνταγή για μικρούς ή μεγάλους εχθρούς
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να διανύσει πολύ δρόμο. Τα ΜΜΕ, πλην Εφ.Συν. και Αυγής, τον έχουν εγκαταλείψει και η ανασυγκρότησή του δεν προχωρά. Δυσκολεύεται να βρει μια πειστική αντιπολιτευτική γραμμή, αναγκάζεται να αλλάζει θέσεις, ενώ τα γαυγίσματα του Πολάκη και του νέου συριζικού αστέρα, του Ραγκούση, προκαλούν γέλια κι όχι συσπείρωση. Ο Τσίπρας πολιτεύεται, γνωρίζοντας ότι αυτά δεν έχουν και πολλή σημασία. Ο ίδιος δεν αμφισβητείται εντός του ΣΥΡΙΖΑ και ο χρόνος θα αποδυναμώσει τον Μητσοτάκη. Όσο λοιπόν και αν πρέπει να καταπίνει την προσωπική του πίκρα από την υποτίμησή του για το επιτελείο Μητσοτάκη, δεν πολυστεναχωριέται… Θα ταξιδεύσει, θα περιοδεύσει, θα συσκεφτεί, θα τουϊτάρει και θα περιμένει. «Δεν περάσαμε κι άσχημα» γινόμενοι τζουτζέδες των ευρωπαίων και ιδίως των αμερικανών. Η τεράστια «επιτυχία» της συμφωνίας των Πρεσπών ήδη περιγελά τις εξάρσεις περηφάνιας, για τις οποίες έκανε λόγο ο Τσίπρας μόλις πριν 1,5 μήνα στην έκθεση της Θεσσαλονίκης… Βέβαια, ο Τσίπρας απείλησε, ότι θα γράψει και βιβλίο με διευθύνσεις και ονόματα. Έπεσαν οι μετοχές στα χρηματιστήρια, τρόμαξαν όλοι οι ηγέτες και τραπεζίτες της Ευρώπης…
Η υπόλοιπη αντιπολίτευση
Άκρως συμπιεσμένο είναι το ΚΙΝΑΛ. Ο αγώνας ενάντια στις «δύο δεξιές» (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) έχει ήδη υπονομευτεί. Από τη μία η ευθυγράμμιση με την ΝΔ σε κρίσιμα ζητήματα και από άλλη η ισχυρή τάση στο εσωτερικό υπέρ μιας σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα με αυτή την ηγεσία και χωρίς γραμμή προοπτική δεν υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ συσπειρώνεται πλειοψηφικά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η γραμμή Λαλιώτη κερδίζει μεν κατά κράτος (δεν μπορεί να υπάρξει το ΠΑΣΟΚ χωρίς αντιδεξιά αιχμή) αλλά οι όροι που φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να θέσει στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί. Ο Σκανδαλίδης ρίχνει την «άσχετη» πρόταση: Να προτείνουμε την Φώφη Γεννηματά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πιο κομψή πρόταση για αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ–ΚΙΝΑΛ δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί. Η Φώφη απαντά με σύγκληση συνεδρίου με αντιπρόσωπους ίδιους με το προηγούμενο. Έτσι θεωρεί ότι θα θέσει «τέρμα στην εσωστρέφεια».
Το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 δεν έχουν να προτείνουν κάποια πολιτική πέρα από την καταγγελία ή τη συμπόρευση με πλευρές και πτυχές της ακολουθούμενης. Δεν προβάλλουν έναν λόγο πειστικό και συνεκτικό, που να συμβάλλει στην αναδιοργάνωση του λαού και του φρονήματός του. Κοινοβουλευτικά κολπάκια, διακηρύξεις χωρίς ουσία, ελεγχόμενες κινητοποιήσεις μικρής εμβέλειας. Ιδιαίτερα το ΜέΡΑ25, όπως και οι «ευαίσθητες» εξωκοινοβουλευτικές αντιπολιτεύσεις, είναι επιπέδου ΣΥΡΙΖΑ.
Οι παρεμβάσεις των δύο πρώην (Σημίτη – Καραμανλή)
Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, οι δικαιοδοσίες του ελληνικού πολιτικού προσωπικού είναι επιπέδου δημάρχων/περιφερειαρχών και δεν φτάνουν σε ζητήματα «γενικής κυβέρνησης». Αυτή η τεράστια υποβάθμιση της πολιτικής σκηνής, δίνει τη δυνατότητα να σχηματοποιούνται και να εκφράζονται πιο συνεκτικά διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις από δύο πρώην πρωθυπουργούς: Τον Κ. Σημίτη και τον Κ. Καραμανλή. Ο πρώτος επενδύει σε μια συμφωνία με την Τουρκία, έστω κι αν δεν είναι ευχάριστη, νομίζοντας ότι απαντά στο δίλημμα «συμφωνία (παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και χώρου) με Τουρκία ή πόλεμος». Ο δεύτερος, με την πρόσφατη παρέμβασή του στη Θεσσαλονίκη προειδοποίησε, ότι έρχεται σύγκρουση και πόλεμος, ενώ τόνισε, ότι πρέπει να στηριχτούμε βασικά στις δυνάμεις μας. Βέβαια, ως «πρώην» και οι δύο, δεν φέρουν το βάρος της υλοποίησης όσων προβλέπουν ή υποδεικνύουν. Είναι πολύ εύκολο, να τους θυμίσουμε τις ευθύνες που έχουν, για το πού οδηγήθηκε η χώρα, όταν αυτοί ήταν στο τιμόνι της. Λείπει άλλωστε κάθε ίχνος αυτοκριτικής ή γενικής τοποθέτησης γύρω από αυτό. Όμως το κρίσιμο είναι, γιατί λένε αυτά που λένε και τι ακριβώς σημαίνουν. Γιατί έτσι κι αλλιώς είναι πιο σοβαρά από όσα ακούγονται στις προανακριτικές επιτροπές ή από πολιτικούς δεύτερης σειράς.
Οι χάρτες έχουν βγει και είναι πάνω στο τραπέζι. Τα σύνορα θεωρούνται ρευστά και είναι πολλές οι φωνές που ζητούν να αλλάξουν ή έστω μας προετοιμάζουν για την αλλαγή τους. Οι συνθήκες είναι στον αέρα, όπως αυτή της Λωζάννης, και πολλά πλοία, ελικόπτερα, αεροσκάφη, ένοπλες δυνάμεις και συμμορίες συνωστίζονται (αυτός είναι πραγματικός συνωστισμός κ. Ρεπούση) στην περιοχή. Μαζί και οι βομβαρδισμένες περιοχές, οι προσφυγικές ροές και οι πνιγμοί στις θάλασσες, η αλλαγή πληθυσμιακής σύνθεσης σε ελληνικά νησιά, οι πρόθυμες ΜΚΟ και οι απειλές πολέμου από μια χώρα που ήδη πολεμά (την Τουρκία) και δεν παίζει το «ακίνητα ακούνητα στρατιωτάκια»…
Αυτά θα κρίνουν και θα δοκιμάσουν το πολιτικό σκηνικό και πιθανά το μέλλον της χώρας. Μικροί πολιτικοί και μικροπολιτική, η καλύτερη συνταγή για μικρούς ή μεγάλους εχθρούς…
ΠΗΓΗ: edromos.gr
