του Θάνου Καμήλαλη
Το συμπέρασμα των τελευταίων εβδομάδων είναι, ότι αυτό το πράγμα που θέλει να πλασάρει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τα πολλά της εξαπτέρυγα ως «φιλελευθερισμός», δεν αντέχεται.
Χρειαζόμαστε μία ανάσα, λίγες μέρες έστω διάλειμμα. Μετά από σκέψεις για ξερονήσια για πρόσφυγες, αποθέωση του πελατειακού κράτους στις αποφάσεις για τις διοικήσεις των νοσοκομείων, χειροκροτήματα για το κρεσέντο αστυνομικής βίας και φρένο στη συνταγματική απαγόρευση των διακρίσεων, το μόνο που δεν μας έλειπε ήταν μία επιστολή–βούρκος του Απόστολου Δοξιάδη, φρεσκοδιορισμένου σε πρόγραμμα για τα προσφυγόπουλα, κατά δημοσιογράφου.
Τον Δοξιάδη εγώ πάντως ομολογώ, ότι δεν τον ήξερα. Ή μάλλον είχα υπόψιν μου έναν αρθρογράφο–περσόνα, από αυτούς που είναι «κάποιοι», χωρίς να μπορούν πολλοί να προσδιορίσουν τι ακριβώς . Mου πήρε επίσης πολλή ώρα για να καταλάβω, ποια θέση έλαβε ακριβώς στον κρατικό μηχανισμό, στο πρόγραμμα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Το πιο ακριβές που βρήκα, είναι «βοηθός της εθνικής συντονίστριας». Την ώρα που συνειδητοποιούσα, ότι θεωρείται «διανοούμενος», έπεφτα σε έναν βούρκο, μία χυδαιότατη επιστολή κατά του δημοσιογράφου, Δημήτρη Μανιάτη, που κατέληγε σε ένα έμμεσο αίτημα προς τη διεύθυνση των «Νέων» να τον απολύσει.
Πριν τέσσερις μόλις μέρες, ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, τον παρουσίαζε ως «έναν σταθερό υποστηρικτή του Κράτους Δικαίου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Ακολουθούν λοιπόν μερικά δείγματα «αξιοπρέπειας», παρμένα από την επιστολή του κρατικού αξιωματούχου πλέον, Δοξιάδη κατά του Μανιάτη:
«Δεν ξέρω αν το υποκείμενο αυτό έχει πρόβλημα σεξουαλικό, ψυχοπαθολογικό, κοινωνικό κόμπλεξ ή πάσχει από εντελώς αναίτιο ναρκισσισμό ή μεγαλομανία–και τα δύο αντικειμενικά αδικαιολόγητα σε ένα άτομο με κανένα ουσιαστικό επίτευγμα στη ζωή του, πέραν του εξυπνακισμού και της χυδαιολογίας. Δεν με αφορούν όμως τα κίνητρα, ο ψυχισμός ή τα πρόβλήματά του.»
[…]
«Ως τώρα, το γεγονός ότι το άτομο αυτό έγραφε στα ᾽Νέα᾽, όπου έγραφα και εγώ, το ανεχόμουν, γιατί λόγω ηλικίας έχω συνηθίσει κάπως να δέχομαι τη συνθετότητα του κόσμου, ακόμα και τα απορρίματά του
[…]
Λυπάμαι, φίλες και φίλοι στα ᾽Νέα᾽. Λυπάμαι για όσους διοικούν την εφημερίδα, που τους εκτιμώ και τους σέβομαι, αν δεν ανταποδίδω πλέον την τιμή που μου κάνατε καλώντας με να γράφω στις σελίδες σας. Αλλά διαλέγω προσεχτικά τις παρέες μου, και τα σπίτια που με καλούν. Θα ήταν ευχής έργον την ίδια επιλεκτικότητα να δείξει και η εφημερίδα, τιμώντας–αν μη τι άλλο– την ιστορία της.
Συνοπτικά, να σημειώσουμε τα εξής:
– Η αφορμή για όλον αυτόν τον οχετό ενός εκ των εκλεκτών του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι σχόλια που φέρεται να έκανε ο Μανιάτης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λέμε «φέρεται», γιατί το μόνο που έχει αναφερθεί, είναι σκόρπια σχόλια του δημοσιογράφου, που αποδίδονται από τους κατηγόρους του ότι αναφέρονται στη νέα «Εθνική Συντονίστρια», Ειρήνη Αγαπηδάκη. Έχει κι αυτό τη σημασία του, αλλά το μείζον παραμένει, ότι ένας κρατικός αξιωματούχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη επιχειρεί μία νοσηρή δολοφονία χαρακτήρα ενός δημοσιογράφου με διαφορετικές απόψεις, φτάνοντας στα όρια (sic) του αιτήματος για απόλυση.
– Έχει επίσης μία κάποια σημασία να θυμηθούμε ότι ο Δοξιάδης μπορεί και χειρότερα. Το 1992, ως σύμβουλος κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού, κατήγγειλε τη φημισμένη σκηνοθέτιδα, Φρίντα Λιάππα, για κακοποίηση ενός παιδιού κατά τα γυρίσματα ταινίας της (επειδή «παρακολουθούσε τους γονείς του να κάνουν έρωτα»). Η υπόθεση προκάλεσε σάλο, καλλιτέχνες όπως η Μελίνα Μερκούρη, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Ζιλ Ντασέν, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κούνδουρος αντιδρούν, πυροδοτείται μια μεγάλη συζήτηση περι λογοκρισίας (μία εκπομπή της ΕΡΤ με Σαββόπουλο, Ραφαηλίδη, Δοξιάδη κ.α. μνημονεύεται μέχρι σήμερα) και, μολονότι κανείς από το περιβάλλον της οικογένειας δεν κατήγγειλε κάτι μεμπτό και η ταινία κόπηκε για ένα διάστημα. Ο Δοξιάδης χάνει, ιδεολογικά και πολιτικά, καθώς εξαναγκάζεται σε παραίτηση. Η Λιάππα, μαζί με τη μητέρα του παιδιού και τους συντελεστές διώκονται και στη συνέχεια αθωώνονται με απαλλακτικό βούλευμα. Λίγους μήνες μετά το τέλος της περιπέτειάς της, η Λιάππα πεθαίνει, από όγκο στον εγκέφαλο.
– Έχει επίσης σημασία να πούμε, ότι είναι η δεύτερη φορά που το κράτος Μητσοτάκη στρέφεται κατά δημοσιογράφου που εκφράζει άποψη. Πριν μερικές εβδομάδες, η ΕΡΤ, υπό τη διοίκηση του πρώην επικεφαλής του γραφείου Τύπου της ΝΔ, αποφάσισε να εκδόσει ανακοίνωση κατά του δημοσιογράφου της Νίκου Αγγελίδη, για δύο χιουμοριστικές αναρτήσεις στα social media. Η επίθεση των ΜΑΤ επίσης, κατά του ρεπόρτερ, Μάριου Αραβαντινού, στις 17 Νοεμβρίου, προκάλεσε πριν λίγες μέρες την παρέμβαση των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα.
– Η χυδαία επιστολή Δοξιάδη έρχεται μόλις τρεις μέρες μετά τον διορισμό του. Ίσως δεν βρήκε, μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, που έχουν να κάνουν με τα προσφυγόπουλα, κάτι καλύτερο να κάνει. Ίσως πάλι, αυτή η καινούρια εξουσία, του δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να είναι πιο επιθετικός, πιο αυτάρεσκος, πιο ξεκάθαρος, χωρίς θάρρος αλλά με θράσος. Εκπροσωπεί πάντως επάξια αυτό το περίφημο, «άριστο», ύφος εξουσίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Το χειρότερο ωστόσο είναι, ότι αυτή η υπόθεση είναι μία σταγόνα από το ποτήρι του άκρατου, δήθεν «φιλελευθερισμού» το οποίο μας σερβίρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Στο προσφυγικό, αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθεί (όταν βρει χρόνο μάλλον) ο Δοξιάδης, η κυβέρνηση παρουσίασε ένα «ευαίσθητο» πρόγραμμα, που λέγεται «κανένα παιδί μόνο του» για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Μόνο που, όπως σημείωσε ο διευθυντής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, βάσει του νέου νόμου για το άσυλο σε πρόσφυγες, «η συντριπτική πλειοψηφία των ασυνόδευτων παιδιών που έρχονται στην χώρα μας μπορεί να απελαθούν, χωρίς οι αιτήσεις τους να εξεταστούν ουσιαστικά, σε χώρες που κινδυνεύουν ή διώκονται». Ο Σακελλαρίδης υποστηρίζει, ότι, καθώς με απέλαση απειλούνται βάσει νόμου οι ανήλικοι άνω των 15 ετών, το ποσοστό των παιδιών που θα κινδυνεύουν με απέλαση ανέρχεται στο 93%. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις άσκησαν σφοδρή κριτική στον νέο νόμο για το άσυλο, ενώ ουσιαστικά εξαιρέθηκαν από τη δημόσια διαβούλευση. Πριν λίγες μέρες, άσχετο και παράλληλα σχετικό, οι αιτήσεις 28 προσφύγων απορρίφθησαν, χωρίς να περάσουν από συνέντευξη, λόγω, όπως υποστηρίχθηκε, της «έλλειψης διερμηνέα» σε μία «άνευ προηγουμένου»,όπως καταγγέλλεται, απόφαση.
Η κυβέρνηση πριν μία εβδομάδα παρουσίασε ένα σχέδιο για τα κέντρα κράτησης, με φωτογραφίες από την βραχονησίδα Λέβιθα, κάνοντας ξεκάθαρη νύξη σε δημιουργία κέντρων σε ξερονήσια. Λίγες μέρες μετά, ο βουλευτής της ΝΔ, Μπογδάνος, εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό σταθμό να υποστηρίζει τα ξερονήσια για πρόσφυγες, κάνοντας εκτενή αναφορά στην ανάγκη «να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ και τα ταμπού μας». Στη συνέχεια το θέμα φαίνεται να μαζεύτηκε είτε για λόγους εθνικής ασφάλειας, είτε μετά από αντιδράσεις και εντός του νεοδημοκρατικού κόσμου. Αλλά, έστω και σε κάποιο, πρώιμο στάδιο, η ιδέα υπήρξε και υπάρχει.
Την ίδια ώρα, οι διορισμοί στα νοσοκομεία εξελίσσονται σε μνημειώδες, κομματικό βατερλό, με κορυφή του παγόβουνου το αλισβερίσι μεταξύ του πολιτευτή Κώστα Πατέρα και του Πρωθυπουργού, για τη θέση του διοικητή του νοσοκομείου στην Καρδίτσα, που το μάθαμε σε ζωντανή μετάδοση από τον ΣΚΑΪ. Τα αφηγήματα της «αριστείας» και της «αξιοκρατίας» κατέρρευσαν με κρότο. Ενώ στη συζήτηση για την Συνταγματική Αναθεώρηση, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με αυτούς της Ελληνικής Λύσης, αρνήθηκαν να προσθέσουν στο άρθρο 5 παρ.2 την απαγόρευση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. Μία απόφαση που μπορεί να φαινόταν δεδομένη, μετά την αλλαγή κυβέρνησης και την προηγούμενη, επί ΣΥΡΙΖΑ, ψηφοφορία για τα αναθεωρητέα άρθρα, αλλά δεν θα έπρεπε.
Δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε σε όλα αυτά τους μαζικούς διορισμούς μαχητικών πρώην «αντικρατιστών», την ενθάρρυνση ή ανοχή στην ένταση της αστυνομικής βίας, την αδιαφορία για παρακολουθήσεις πολιτών ή την προκλητική υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας των ΜΜΕ στην κυβέρνηση, που συνδυάζεται με πρωτοβουλίες όπως πχ. αυτή υπέρ των αφερέγγυων εκδοτών, ή την απαλλαγή ιδιοκτητών ΜΜΕ από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες.
Έχουμε πήξει, με λίγα λόγια, στον «φιλελευθερισμό», ή ίσως φιλελεδισμό καλύτερα, όπως αναφέρεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα χτυπήματα ειδικά τελευταία έρχονται το ένα μετά το άλλο.
Ένα μείγμα υπερσυντηρητισμού, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά το δοκούν, πελατειακών σχέσεων κι εξυπηρετήσης συμφερόντων, με δήθεν ρίζες στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Και διανθισμένο με μία ανυπόφορη έπαρση, που μάλιστα μεγενθύνεται με την ανάληψη εξουσίας.
Ναι, σε αυτά τα τελευταία, η «αριστεία» δεν τα πάει άσχημα.
ΠΗΓΗ: ThePressProject.gr
