Μια απλή καταγραφή, στην κάλυψη της οποίας έτυχαν οι δύο πρόσφατες επιθέσεις εναντίον αθώων πολιτών στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων μέσων ενημέρωσης, αρκεί, για να καταδείξει τα στερεότυπα, που κυριαρχούν και αναπαράγονται με άξονα τη βία και τη διαφορετική ιεράρχηση με βάση τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Η τρομοκρατία την τελευταία εικοσαετία έχει ταυτιστεί με το ριζοσπαστικό ισλάμ και τις μεγάλης κλίμακας επιθέσεις από τζιχαντιστικά και άλλα ισλαμιστικά δίκτυα. Τις δεκαετίες που είχαν προηγηθεί, ως τρομοκρατία νοείτο η ένοπλη δράση οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, κυρίως, στην Ευρώπη. Η τρομοκρατία ως όρος, εργαλειοποιήθηκε πολιτικά κατά περιπτώσεις, όπως εναντίον των Κούρδων στην Τουρκία και σε άλλα αποσχιστικά κινήματα, ανάλογα με την οπτική του παρατηρητή απέναντί τους. Πλην όμως η βία και η ένοπλη δράση ομάδων με ακροδεξιά, ρατσιστικά και άλλα κίνητρα ποτέ δεν ονομάζεται τρομοκρατία!
Παρατηρώντας την κάλυψη των πρόσφατων γεγονότων στις ΗΠΑ, κατά αναλογία με όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, τα ελληνικά ΜΜΕ αναφέρονται σε «μαζική δολοφονία» και όχι τρομοκρατική επίθεση, σε αδιευκρίνιστης προέλευσης «δράστες». Ακόμη και στις περιπτώσεις που ο δολοφόνος ενδύει με απόλυτα σαφή ιδεολογικό μανδύα τη δράση του και δημοσιεύει μανιφέστο, δεν χαρακτηρίζεται τρομοκράτης αλλά «μακελάρης», όπως στην περίπτωση της μαζικής δολοφονίας στο Ελ Πάσο με σαφή ρατσιστικά κίνητρα εναντίον μεταναστών. Ακόμη και το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, κατά την έκφραση των συλλυπητηρίων του κάνει λόγο για «αποτρόπαιες πολύνεκρες επιθέσεις σε Ελ Πάσο και Ντέιτον».
Αντίστοιχα, στην εγχώρια ειδησεογραφία ο όρος τρομοκρατία, συναντάται μόνο για αναφορές σχετικά με οργανώσεις της άκρας αριστεράς, ακόμη και για χαμηλής έντασης ακτιβισμούς του «Ρουβίκωνα», που εξαντλείται σε τρικάκια και μπογιές. Πρόσφατα μετά την αποφυλάκιση Κορκονέα, δημοσιεύματα έκαναν λόγο για φόβους της ΕΛΑΣ για «αναζοπύρωση της τρομοκρατίας», θυμίζοντας την εναρμονισμένη στάση των ΜΜΕ, στην εξέγερση του 2008 και την πάγια εργαλειοποίηση του όρου, σήμερα όπως και τότε, για να απαξιωθεί μια πιθανή λαϊκή αντίδραση. Αντιθέτως, τα ελληνικά ΜΜΕ απέφυγαν εντέχνως από το 2012 μέχρι σήμερα να χαρακτηρίσουν «τρομοκρατική» τη δράση της Χρυσής Αυγής, που όχι απλώς είχε όλα τα χαρακτηριστικά αλλά διώκεται ως τέτοια οργάνωση. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό το γεγονός, ότι ακόμη και όταν εμφανίζεται μια ακροδεξιά οργάνωση που κάνει επιθέσεις και αναλαμβάνει την ευθύνη με προκηρύξεις, όπως στην περίπτωση της «Κρυπτείας», ο τύπος δεν την χαρακτηρίζει τρομοκρατική αλλά «βίαιο παρακλάδι»…
Η ιδεολογική μονομέρεια που χαρακτηρίζει τη δημοσιογραφική κάλυψη και το δημόσιο πολιτικό λόγο, γύρω από τη βία και τις εκφάνσεις της, απασχολεί μεγάλους οργανισμούς, όπως το BBC, που εδώ και λίγο καιρό έχει διακόψει τη χρήση του όρου «τρομοκρατία», ακριβώς για να διασφαλίσει την ουδετερότητα στην κάλυψη γεγονότων, που αποτελεί βασική αρχή του. Αλλά και στη Γερμανία, που έχει αντιμετωπίσει ιστορικά όλες τις αποχρώσεις της τρομοκρατίας, ανοίγει πλέον η συζήτηση στο υψηλότερο επίπεδο για την αναγνώριση της «δεξιάς τρομοκρατίας» όπως αναφέρει ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας. Σε άρθρο του επισημαίνει, ότι η βία των εξτρεμιστικών οργανώσεων της άκρας δεξιάς, δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά ένα «αμόκ».
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό και προκαλεί διεθνή προβληματισμό. Πλην όμως, στην εγχώρια πολιτική σκηνή, με τις ιστορικές καταβολές καθώς και την υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ, η χρήση του όρου «τρομοκράτης» συνεχίζει να ενέχει πολιτικές σκοπιμότητες και να ξυπνά δυσάρεστες μνήμες μακρινών εποχών. Ειδικά, με μια κυβέρνηση που μεταχειρίζεται εμφυλιοπολεμικά πάθη, απαιτείται ιδιαίτερη ψυχραιμία.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
