Της Μαρίας Τζωρτζάκη
Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω ακριβώς, αυτό που νιώθω για την περίπτωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Όσες φορές και αν το εξηγήσω, πάντα θα αφήνω κάτι ανείπωτο.
Το βέβαιο είναι, ότι τον θαυμάζω και τον ξεχωρίζω.
Αν και τον ανακάλυψα πιο αργά από ότι του άξιζε (και μου άξιζε), τον ακολουθώ πια με πίστη και περηφάνια.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν είναι ένας ακόμη τραγουδοποιός, δεν αποτελεί ένα σημείο των καιρών, δεν απευθύνεται μόνο σε αριστερούς νεολαίους που εκσφενδονίζουν τσίπουρα στον αέρα. Ο Θανάσης είναι σπουδαίος και έχει ένα αξιόλογο και συνειδητοποιημένο κοινό.
Όσοι τον στηρίζουν, το κάνουν γιατί τους αρέσει πραγματικά. Δεν είναι εύκολος ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, δεν μπορείς να τον ακούσεις απλώς για να περάσει η ώρα, δεν μπορείς να τον ακούσεις αν δεν τον κατανοήσεις, αν δεν αποδομήσεις τους συμβολισμούς του.
Σπουδαία φωνή δεν έχει, έχει όμως σπουδαία μουσική παιδεία, είναι ο πιο ροκ παραδοσιακός δημιουργός που έχουμε στην Ελλάδα.
Μαθηματικός και ποιητής. Οικογενειάρχης και αντισυμβατικό σύμβολο. Ένας όμορφος και ολόκληρος άνθρωπος.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνδυάζει τη φυσική ευγένεια της παρουσίας του, με την τεράστια δυναμική της μουσικής και των στίχων του. Έχει δημιουργήσει ένα δικό του διάφανο σύμπαν από γυαλί και κεχριμπάρι, με αποσπερίτες, ανδρομέδες, τρυγητές κι αποδημητικά πουλιά, που μέσα ζουν ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, ο Φορτίνο ο Σαμάνο, ο μάντης Τειρεσίας, ο Ραμόν. Ένα μουσικό στερέωμα, με αναφορές στη φύση, στην ελευθερία, στην επανάσταση, στην αλληλεγγύη, στον έρωτα.
Έχει εδραιώσει ένα ολόκληρο μαγικό λεξιλόγιο, που όπου κι αν το αντικρίσεις, σου θυμίζει αβίαστα εκείνον, χρησιμοποιεί αλληλουχίες λέξεων, που μόνο ως ποίηση μπορούν να χαρακτηριστούν, λέει ιστορίες που κινούν τα μέσα σου, που ακονίζουν τον ελάχιστο εαυτό σου, που σε επιστρέφουν στην αρχή, μα συνάμα σε προσγειώνουν απότομα σε κοιλάδες και γκρεμούς, για να σε ανεβάσουν πάλι εκεί που φτερουγίζει ο νους.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με το λαούτο του, με τους καλούς μουσικούς και συνεργάτες του, με ζηλευτή ταπεινότητα, στα live του σμίγει τους ανθρώπους σε μία υπέροχη γιορτή, φέρνει τους νέους πιο κοντά στην παράδοση, σε μια παράδοση ειπωμένη με τον πιο σύγχρονο τρόπο, τους βοηθά να μετουσιώσουν την οργή και την χαρά τους σε τραγουδίσματα και φως.
Καπνογόνα, εκείνα τα εκσφενδονισμένα τσίπουρα από την αρχή του κειμένου, αυτό που θες να φωνάξεις από τα έγκατα της ψυχής σου και να λερώσεις τα σταράκια σου με χώματα.
Δεν θέλω να σε πείσω με λόγια. Θέλω να πας το επόμενο καλοκαίρι σε μία συναυλία του. Θέλω να μείνεις ως το τέλος. Θέλω να ακούσεις τον Πεχλιβάνη. Ζωντανά. Όλη την ιεροτελεστία, με το που ξεκινούν οι πρώτες νότες, κατά την διάρκεια και την κάθαρση μετά. Θέλω να καταλάβεις το συναίσθημα. Τη ζέση και την ένταση. Είναι σαν να τυλίγεσαι σε αόρατες φλόγες που μπορούν να σε κάνουν φρύγανο μα εσένα δεν σε νοιάζει, έτσι που τελικά το θάρρος σου νικάει τον φόβο κι αυτές μονάχα ζεσταίνουν τις καρδιές.
Θανάση, ευχαριστώ που μου μαθαίνεις τι σημαίνει τέχνη. Αγνή, που όμοιά της δεν έχει.
ΠΗΓΗ: ogdoo.gr
