Άραγε μπορεί να υπάρχει ένας αθλητής παγκοσμίως σε οποιοδήποτε σπορ, που μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες μιας συγκλονιστικής καριέρας να παραμένει ακλόνητος στην κορυφή;
Να κάνει τα αφύσικα να μοιάζουν φυσικά; Nα κάνει τα απίθανα να φαίνονται πιθανά; Να κάνει τα αδύνατα να δείχνουν δυνατά; Να μετατρέπει με έναν μυστηριώδη και σαγηνευτικό τρόπο καθετί φαινομενικά αδιανόητο να πραγματοποιηθεί σε μια απτή πραγματικότητα; Να καταρρίπτει συνεχώς τους νόμους της φύσης, ορίζοντας νέα και πρωτόγνωρα δεδομένα στο αθλητικό γίγνεσθαι και στα ανθρώπινα όρια;
Θα μπορούσε αυτή κατά έναν τρόπο να είναι και μια ιδεατή, μια εικονική περιγραφή για τον ιδανικό αθλητή που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Έναν αθλητή που θα συγκέντρωνε ταυτόχρονα: εξεζητημένη χαρισματικότητα, ανεπανάληπτο ταλέντο, πνευματική ιδιοφυία, καταλυτική προσωπικότητα, ασύλληπτη ακτινοβολία.
Κι όμως αυτό το σχεδιάγραμμα του αθλητή-πρότυπο αποδεικνύεται, ότι δεν είναι τελικά κάτι το ιδεατό αλλά κάτι το υπαρκτό. Γιατί όλα αυτά τα στοιχεία ακριβώς, είναι αυτά που καθρεπτίζονται και συσσωρεύονται στο πρόσωπο του μεγαλύτερου αθλητή του κόσμου, του καταπληκτικού Ρότζερ Φέντερερ.
Του ανθρώπου που στην ηλικία των 36 ετών, μια ηλικία που για τους συντριπτικά περισσότερους είναι μια ηλικία είτε που έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί από το κορυφαίο επίπεδο αθλητισμού είτε που απλά αγωνίζονται αλλά χωρίς ουδεμία ουσιαστική βλέψη για μεγάλες επιτυχίες, αυτός πήγε στη Μελβούρνη ως το πρώτο και αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση και του φετινού Αυστραλιανού Open και επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα προγνωστικά κάνοντας το repeat. Ίσως για τον οποιονδήποτε άλλο 36χρονο, το να δίνεται φαβορί για ένα κορυφαίο ραντεβού ακούγεται υπερβολή μπορεί και παράλογο, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι στην περίπτωση ενός μοναδικού φαινομένου όπως είναι ο Φέντερερ, η ηλικία του δεν παίζει απολύτως κανέναν ρόλο. Όπερ και εγένετο...
Κατέκτησε θριαμβευτικά τον 20ο του τίτλο Grand Slam και τον 6ο του στην Αυστραλία, συνεχίζοντας να απαντάει εκκωφαντικά, παίρνοντας 3 Major τρόπαια τους τελευταίους δώδεκα μήνες, σε όλους αυτούς που είτε από αδαημοσύνη, είτε από εμπάθεια, είτε από αβελτηρία, τον "προέτρεπαν" κάποια χρόνια πριν, αφήνοντας ενεούς όλους εμάς τους υπόλοιπους με το σκεπτικό τους, να εγκαταλείψει το τένις, με το πρόσχημα ότι "τα χρόνια πια πέρασαν και δεν μπορείς"...
Βεβαίως. Τα χρόνια όντως πέρασαν και ο Ρότζερ Φέντερερ συνεχίζει ακμαιότατος να σαρώνει τους μεγάλους τίτλους...
Σε αυτήν την εικοστή ραψωδία που συνέθεσε στη Μελβούρνη ο μεγάλος μαέστρος, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο τη χρυσή βίβλο της ιστορίας του στα Grand Slam, όλος ο κόσμος είδε και πάλι αυτό που είχε διαπιστωθεί από πέρυσι και ήταν τόσο συναρπαστικό και συνάμα απίστευτο: ότι αυτός ο Φέντερερ, που βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο, είναι ενδεχομένως ο καλύτερος Φέντερερ που εμφανίστηκε ποτέ!
Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινό.
Απίστευτο, γιατί εδώ και τόσα χρόνια που δεσπόζει, μία από τις πιο συνηθισμένες λέξεις που τον συνοδεύει είναι η λέξη "τελειότητα", με την έννοια ότι το αριστοτεχνικό παιχνίδι του δεν φαίνεται να έχει κανένα ορατό ψεγάδι, κανένα εμφανές τρωτό σημείο.
Αλλά τελικά και αληθινό, γιατί αυτός ο καλλιτέχνης των court, αυτός ο καθ'ολοκληρία τελειομανής άνθρωπος, έψαξε και ψάχνει αδιάκοπα να βελτιώσει και την τελευταία λεπτομέρεια που επιδέχεται βελτίωσης. Δείχνει να προσθέτει συνεχώς νέες πινελιές στην ανεξάντλητη τενιστική του παλέτα. Προσπαθεί άοκνα και καταφέρνει να προσδώσει στο μαγευτικό και ανεπανάληπτο παιχνίδι του ακόμα μεγαλύτερη λάμψη, σε συνδυασμό όμως πάντα όλα αυτά, με την πλήρη αποκόμιση της ουσίας που θα γιγαντώσει έτι περαιτέρω την ανυπέρβλητη πρωταθληματική του οντότητα.
Είδαμε έναν Φέντερερ λοιπόν στη Μελβούρνη που πέρασε όλα τα στάδια και τις δοκιμασίες μέχρι τον τελικό με συνοπτικές θα λέγαμε διαδικασίες, χωρίς την απώλεια σετ, αποπνέοντας μια φρεσκάδα, μια σιγουριά και μια στιβαρότητα στο παιχνίδι του χωρίς σοβαρές διακυμάνσεις, παίζοντας εκπληκτικό τένις, αταλάντευτος και προσηλωμένος στο στόχο του που δεν ήταν άλλος από τον τίτλο.
Την ίδια ώρα που οι έτεροι βασικοί μνηστήρες του τροπαίου, κάπου στη διαδρομή ένας ένας αποχωρούσαν αποκλειόμενοι από το τουρνουά.
Όπως το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης και περσινός φιναλίστ Ράφα Ναδάλ. Ένας Ναδάλ που παρότι έκλεισε άσχημα την προηγούμενη χρονιά όντας τραυματίας, ήρθε στην Αυστραλία φέτος πανέτοιμος, τουλάχιστον όπως ο ίδιος δήλωνε, έχοντας πολύ υψηλές προσδοκίες, δείχνοντας ότι βρίσκεται σε άριστη σωματική και ψυχολογική κατάσταση. Οι κυριαρχικές και τόσο ενθαρρυντικές εμφανίσεις του στα αρχικά στάδια του τουρνουά, έστω κι αν έγιναν με σαφώς υποδεέστερους αντιπάλους, ήρθαν να ενισχύσουν κάπως την πεποίθηση, ότι ο Ισπανός φέτος πήγαινε για σπουδαία πράγματα στο Αυστραλιανό Major.
Στο πρώτο όμως πραγματικά σοβαρό crash test, στον προημιτελικό με τον μετέπειτα φιναλίστ Μάριν Τσίλιτς, ο Ράφα προδόθηκε για άλλη μια φορά από το σώμα του, εγκαταλείποντας τη μάχη τραυματίας στο 5ο σετ. Ένας τραυματισμός όμως που νομίζω δεν ήταν τυχαίος, αλλά κατά τα φαινόμενα προήλθε από το εξουθενωτικό παιχνίδι και το ατελείωτο τρέξιμο που τον υπέβαλλε επί ώρες ο Κροάτης, που έπαιζε εκείνη τη μέρα ένα φανταστικό παιχνίδι, εκτοξεύοντας διαρκώς ανελέητα χτυπήματα-ρουκέτες, που έπληξαν τελικά ανεπανόρθωτα κάθε αμυντική αντίσταση που προέβαλλε ο Ισπανός ο οποίος τελικά δεν άντεξε από την υπερπροσπάθεια και κατέρρευσε.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς αποτελούσε το μεγαλύτερο ερωτηματικό του τουρνουά εξαιτίας της μακράς απουσίας του λόγω τραυματισμού. Όλοι ανέμεναν με ανυπομονησία την κατάσταση που θα βρίσκεται ο Σέρβος και αν θα είναι ικανός να κάνει ένα θριαμβευτικό comeback στο μέρος όπου έχει γράψει τις πιο λαμπρές σελίδες της καριέρας του με τις 6 κατακτήσεις του Αυστραλιανού Open.
H απάντηση τελικά ήρθε από τη ρακέτα της μεγαλύτερης έκπληξης του τουρνουά, τον Κορεάτη Χίον Τσανγκ, που κατάφερε να αποκλείσει με ένα παιχνίδι "αλά Τζόκοβιτς" τον τεράστιο αντίπαλό του και μεγάλο του είδωλο. Ένας Νόβακ Τζόκοβιτς βέβαια που έδειξε ότι απέχει παρασάγγας αυτήν τη στιγμή από τον ατρόμητο Νόλε που όλοι θυμόμαστε και που ακόμα δυστυχώς δείχνει να ταλανίζεται από το tennis elbow, ένα πρόβλημα που ουδείς γνωρίζει, ποια θα είναι η εξέλιξή του στο μέλλον.
Και την ίδια στιγμή λοιπόν που οι κυριότεροι ανταγωνιστές του Φέντερερ στην κούρσα για τον τίτλο, όπως ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς, ο Βαβρίνκα, ο Ντιμιτρόφ, ο Ζβέρεφ, προϊόντος του χρόνου έδειχναν ανήμποροι να φτάσουν ως το τέλος, ο μεγάλος Ελβετός έδειχνε απτόητος, πετώντας προς τον τελικό και το τρόπαιο.
Σε έναν μεγάλο τελικό που συνάντησε τον χωρίς καμία αμφιβολία δεύτερο καλύτερο παίκτη του φετινού Αυστραλιανού Slam, τον Μάριν Τσίλιτς. Έναν Τσίλιτς που θύμισε σε όλους τον Τσίλιτς του US Open του '14, όπου είχε κάνει τότε το καλύτερο τουρνουά της ζωής του. Ο Κροάτης εμφάνισε στη Μελβούρνη, ένα σπουδαίο αγωνιστικό πρόσωπο, με πανίσχυρα ground strokes που ανέκαθεν ήταν το μεγάλο του όπλο, παντοδύναμο service, εξαιρετική φυσική κατάσταση και μια άρτια πνευματική ωριμότητα.
Απόλυτα άξια ο Τσίλιτς βρέθηκε στο ματς τίτλου της Rod Laver Arena αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο τενίστα όλων των εποχών, δικαιώνοντας περίτρανα με την εμφάνισή του την παρουσία του εκεί, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση μέχρι ενός σημείου στον κορυφαίο αντίπαλό του.
Σε έναν τελικό που η εξέλιξή του στην αρχή έφερε στη μνήμη μας την προ εξαμήνου πανεύκολη επικράτηση του Φέντερερ στον τελικό του Wimbledon και το πρώτο σετ προδίκαζε ίσως για κάτι παρόμοιο, σύμφωνα με τον κυριαρχικό τρόπο που το κέρδισε ο Ελβετός, που κυριολεκτικά μάγευε στο γήπεδο με τις κινήσεις του.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη αυτήν τη φορά, γιατί ο Κροάτης έδειξε να αφυπνίζεται και ανεβάζοντας κατά πολύ την αγωνιστική του απόδοση κόντραρε πλέον στα ίσα τον Φέντερερ, επιδεικνύοντας μεγάλη πνευματική δύναμη, αν σκεφτούμε, ότι δε λύγισε κάτω από το τεράστιο όνομα αυτού που βρισκόταν απέναντί του και την ύψιστη σημασία του συγκεκριμένου αγώνα.
Δύο φορές προηγήθηκε με σετ ο Φέντερερ και στο 4ο σετ μάλιστα και με break και ο Τσίλιτς μπόρεσε να επιστρέψει στο ματς ισοφαρίζοντας και στις δύο.
Στο 5ο σετ όμως που θα κρινόταν ο τίτλος και πολλοί ίσως να περίμεναν μια φυσιολογική κόπωση του 36χρονου Ελβετού μαέστρου, που θα τον δυσκόλευε ακόμα περισσότερο απέναντι στον κατά 7 χρόνια νεώτερό του Κροάτη που τη δεδομένη στιγμή έδειχνε να έχει το momentum και τη δυναμική με το μέρος του, ο μεγαλύτερος αρτίστας του αθλήματος, αυτός ο θαυματοποιός των court που λέγεται Ρότζερ Φέντερερ, έδειξε για πολλοστή φορά γιατί είναι ο κορυφαίος όλων.
Μπήκε αποφασισμένος στο γήπεδο να κόψει από νωρίς κάθε ελπίδα που μπορεί να έτρεφε ο υψηλόσωμος αντίπαλός του για τη νίκη. Αφού ξεπέρασε με σοβαρότητα και ψυχικό σθένος το δύσκολο πρώτο service game του, από εκεί και μετά απογειώθηκε... Με ταχύτητα και διαρκές footwork σαν να ξεκινούσε εκείνη τη στιγμή ο αγώνας, σχεδόν αλάνθαστος, με εκπληκτικής ακρίβειας, δύναμης και αποτελεσματικότητας χτυπήματα, εκτόξευσε αυτόματα το επίπεδο του παιχνιδιού του σε όρια που δεν μπορούσε να φτάσει ο Τσίλιτς. Ένας Φέντερερ απολαυστικός και καταιγιστικός και το 6-1 του 5ου σετ αποτυπώνει επακριβώς την εικόνα του τελευταίου κομματιού του τελικού, που έστεψε τον απίστευτο Ελβετό υπεραθλητή για 6η φορά τροπαιούχο στο πρώτο χρονικά Grand Slam της χρονιάς.
Ο Ρότζερ Φέντερερ, ο Βασιλιάς του παγκόσμιου τένις των 20 τίτλων Grand Slam πλέον, ένα ασύλληπτο επίτευγμα που προκαλεί τρομακτικό δέος και ανείπωτο θαυμασμό.
Αυτή η ανεπανάληπτη μεγαλοφυία των court, που κρατάει αιχμάλωτα τα μάτια μας τόσα πολλά χρόνια με την αρμονία και τη χάρη των κινήσεών του, με την αστείρευτη εφευρετικότητα των επινοήσεών του, με τη μαγευτική αύρα που αναδύει η απαράμιλλη ποιότητα του παιχνιδιού του.
Αυτή η κολοσσιαία αθλητική προσωπικότητα, με αυτήν την εξωπραγματική καριέρα των άπειρων ρεκόρ, που έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια του τένις και ενδεχομένως είναι η εντυπωσιακότερη καριέρα που σημειώθηκε ποτέ από τον οποιονδήποτε στην ιστορία του αθλητισμού.
Αυτός ο εμβληματικός θρύλος που ταυτόχρονα είναι και ένας πραγματικός gentleman και που αποτελεί ένα ζωντανό ίνδαλμα και μια διαρκή έμπνευση για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και που λατρεύεται όπως ίσως κανένας άλλος αθλητής στο παρελθόν, σαν κάτι ξεχωριστό, σαν κάτι ιδιαίτερο.
Πάντα θα θυμόμαστε τη μεγαλειώδη στιγμή της απονομής του 20ού τίτλου Grand Slam στον ανυπέρβλητο μαέστρο, έναν Ρότζερ εμφανώς πολύ συγκινημένο και δακρυσμένο, να απευθύνεται στον κόσμο, που παραληρούσε στις εξέδρες, λέγοντάς του ότι " εσείς είστε που γεμίζετε τα στάδια όπου αγωνίζομαι, εσείς είστε η μεγάλη δύναμη που με κάνει να προπονούμαι συνεχώς και γι' αυτό σας ευχαριστώ για όλα".
Να είναι σίγουρος ο Ρότζερ, ότι αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή όλος αυτός ο κόσμος, που ήταν μέσα στην Rod Laver Arena αλλά και οι μυριάδες φίλαθλοι παγκοσμίως που παρακολουθούσαν τηλεοπτικά αυτό το κορυφαίο στιγμιότυπο της τελετής να του απαντήσουν, θα του έλεγαν:
"Ρότζερ εμείς σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας έχεις προσφέρει και το μόνο που σου ζητάμε είναι να συνεχίσεις να μας συναρπάζεις!" .
Μάνος Παπαδάκης
