Του Ρούντι Ρινάλντι
Ανακατατάξεις έξω, τακτικισμοί στο εσωτερικό
Παρά τους παλαιομοδίτικους μικροκαυγάδες ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. στις βαρετές και επαναλαμβανόμενες...
«συγκρούσεις» στη Βουλή και στα τηλεπαράθυρα, παρά τους πανηγυρισμούς του Φλαμπουράρη και τις διαστημικές πτήσεις του Παππά, η πραγματικότητα της χώρας εγκλωβίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Πολλαπλά σημάδια προμηνύουν, ότι «ο χρόνος σώνεται», ενώ βαδίζουμε προς μια κορύφωση της τραγωδίας, που βιώνουμε εδώ και 7 χρόνια.
Και ενώ συστηματικά διαβρώνονται και καταστρέφονται η χώρα και η κοινωνία, κυριαρχεί ο γενικός αποπροσανατολισμός από τα καίρια και τα ουσιαστικά ζητήματα. Με την έννοια της αναγκαίας επικέντρωσης σε ζητήματα μιας πιο συνολικής ματιάς, μιας οπτικής που δεν θα εξωραΐζει τη δυσκολία του καθολικού προβλήματος. Ή που δεν θα εύχεται απλά μιαν «ανατροπή», λέγοντας απλώς μεγάλα λόγια.
Την ίδια στιγμή, οδηγούμαστε σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα, που θα εκδηλωθούν με έντονο και καταλυτικό τρόπο. Και μάλιστα, σε ένα διεθνές περιβάλλον που σφραγίζεται από τεράστιες ανακατατάξεις και συγκρούσεις, οι οποίες δείχνουν, πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και σταθερό, ακόμα και στο κοντινό μας μέλλον.
Τούτων δοθέντων, έχουμε και λέμε:
Δεν πρόκειται για επανάληψη
Η σχέση Ελλάδας – Δανειστών δοκιμάζεται, σε ένα σκηνικό που μοιάζει γνώριμο, μόνο που το σενάριο τροποποιείται και οι πρωταγωνιστές οφείλουν να μάθουν τα καινούργια λόγια, ορισμένοι μάλιστα να μαντέψουν, ίσως, τι πρόκειται να λεχθεί στις επόμενες σκηνές. Ενώ όλα μοιάζουν σαν επανάληψη, ενώ η γλώσσα και η φρασεολογία περιστρέφονται γύρω από γνωστές έννοιες (αξιολόγηση, προαπαιτούμενα, ποσοτική χαλάρωση κ.λπ.), όλα τα δεδομένα τείνουν να τροποποιηθούν, από παράγοντες που δεν αφορούν αποκλειστικά το ελληνικό πρόβλημα.
Η σχέση ΔΝΤ-Ε.Ε. και ΗΠΑ-Ε.Ε., αλλά και η ίδια η γερμανική δύναμη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τροποποιούνται. Το πολιτικό στοιχείο, που έχει εισβάλλει αποφασιστικά στη ζωή πολλών ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργεί νέα δεδομένα, που πιθανόν να αλλάξουν τη στάση αρκετών παραγόντων. Με τρόπο που να μην έχουμε την απλή, ομαλή επανάληψη του έργου, δηλαδή «διαπραγμάτευση», κορώνες για μη συνθηκολόγηση, εκβιασμοί, τελεσίγραφα και πλήρης υποταγή στο τέλος. Αυτός, ας πούμε, ότι είναι ο γραμμικός, συνηθισμένος τρόπος, που ακόμα κι αν επαναληφθεί, δεν θα μας εκπλήξει.
Το ερώτημα που υπάρχει, είναι ποια θα είναι η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, μέσα στο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Αυτή πρέπει να ερμηνευτεί σωστά, και έτσι πρέπει να παρθούν υπόψη δύο δεδομένα: Δεν είναι διατεθειμένη να πάει σε εκλογές και πανηγυρικά να τις χάσει και δεν φαίνεται να θέλει να μοιραστεί τη διακυβέρνηση με τη Ν.Δ. Θέλει να παραμείνει όσο περισσότερο μπορεί στην εξουσία. Άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει, γιατί η φθορά είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Επομένως, «παίζει» δείχνοντας πως δεν είναι διατεθειμένη να ψηφίσει κανένα άλλο μέτρο (από τα ακανθώδη που της ζητούν) και στήνει μια κάποια αντιπαράθεση με «Θεσμούς» και ΔΝΤ. Ο στόχος είναι σαφής, να κερδίσει χρόνο, να πλησιάσει περισσότερο η ώρα των εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία κ.λπ., μήπως και αλλάξουν τα δεδομένα. Κρυφή ελπίδα, να εξαναγκαστεί η ανυποχώρητη σήμερα Γερμανία, να αποδεχθεί μια κάποια χαλάρωση στην Ε.Ε. και να υπάρξουν ορισμένα περιθώρια για ένταξη στα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι.
Για να πετύχει αυτό τον στόχο, χρησιμοποιεί διάφορα «όπλα», έστω προπαγανδιστικά. Οι σχεδόν ταυτόχρονες δηλώσεις περί δραχμής, από τον Ν. Ξυδάκη (κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και τον Γ. Κυρίτση, αποτελούν δοκιμαστικές βολές. Σε μια στιγμή μάλιστα που το ζήτημα της Ευρωζώνης βρίσκεται στο επίκεντρο διεργασιών και προτάσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη και η πολιτική Τραμπ ήδη προεξοφλεί τον θάνατο του Ευρώ εντός των επόμενων 18 μηνών…
Το Μαξίμου, λοιπόν, μοιάζει σε αυτές τις συνθήκες να κινείται προς τη μεθόδευση, να στηθεί ένα «μέτωπο» απέναντι στους δανειστές, αλλά, όπως φαίνεται, υπάρχουν πλέον και αντιδράσεις εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου. Το οικονομικό δίδυμο Τσακαλώτος – Χουλιαράκης φαίνεται να προσβλέπει σε μια πιο ήπια, θεσμική στάση υπακοής προς τους Ευρωπαίους και να δυσανασχετεί με τα «παιχνίδια». Ο «μεγάλος» Δραγασάκης δεν ακούγεται, δεν ομιλεί, αλήθεια τι κάνει; Θυμάται κανείς, ακόμα ότι πρόκειται για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο Τσακαλώτου, Βούτση δεν μοιάζει με μια τυχαία, άσχημη στιγμή.
Επομένως, άσχετα από το τι λέγεται, ο Τσίπρας μάλλον έχει αποφασίσει, να τραβήξει τη διαπραγμάτευση. Αυτό στηρίζεται στην εκτίμησή του, ότι τούτη τη στιγμή η Γερμανία δεν θα κάνει την επιλογή για Grexit, οπότε εκείνος έχει κάποιο περιθώριο για «αντίσταση». Μόνο που αυτή, ελλείψει οποιασδήποτε προοπτικής και βάθους, εξαντλείται απλά στο «τρενάρισμα», προσμένοντας σε κάποια αλλαγή της κατάστασης εντός της Ευρώπης και των συστημικών της κύκλων, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη «χαλάρωση». Αυτή είναι η συμμετοχή που επιλέγει στο ευρωπαϊκό πολιτικό παιχνίδι.
Το όριο του Τσίπρα
Ο πόλεμος φθοράς προς τον Αλ. Τσίπρα, έφερε κάποια αποτελέσματα. Η αξιολόγηση δεν έκλεισε τον Δεκέμβρη, ενώ εκείνος αποδέχθηκε πολλά που του ζητήθηκαν. Τώρα, θέλουν, να πάρει μέτρα «αυτοκτονίας» για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Μοιάζει με τελεσίγραφο, αλλά είναι στην πραγματικότητα;
Σε λίγες μέρες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ταξιδεύσει προς Γερμανία. Ίσως εκεί πάρει κάποιο χρίσμα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) από την άλλη, προχωρά στην πρόταση για νέα κυβέρνηση μέσα από την παρούσα Βουλή, χωρίς Τσίπρα ή Μητσοτάκη επικεφαλής, για να προχωρήσει στα αναγκαία βήματα της διαπραγμάτευσης. Ο διμέτωπος απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα, εξυπηρετεί τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σκοπεύει να ανασχέσει ταυτόχρονα κάπως και το ρεύμα ενίσχυσης της Ν.Δ.
Όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια διαφορά 12-14 μονάδων υπέρ της Ν.Δ. με το «πραγματικό ποσοστό» του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται γύρω στο 13-15%. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωθεί, να υπογράψει νέα μέτρα ή ένα τέταρτο Μνημόνιο με όρους υπαγορευμένους από ΔΝΤ και Ε.Ε., τότε η φθορά του θα μεγαλώσει εκθετικά και θα βρεθεί γύρω στο 10%, οπότε δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και θα πέσει. Ο Κυριάκος το ξέρει και γι αυτό δεν βιάζεται, προτιμά να περάσει τα μέτρα ο Αλέξης για πολλούς λόγους.
Το όριο του Τσίπρα δεν βρίσκεται ούτε στο ανύπαρκτο ουσιαστικά κόμμα του, που θα του βάλει εμπόδια, ούτε στην ύπαρξη μιας τάσης μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Αυτά είναι λυμένα ζητήματα και έχουν δοθεί πολλαπλές εξετάσεις μέχρι τώρα. Βρίσκεται στους ρυθμούς της φθοράς μέσα στην κοινωνία και στη δυνατότητα να κυβερνήσει σε περιβάλλον ρευστότητας και αδιεξόδων χωρίς κανενός είδους νομιμοποίηση.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Έχει καμιά σχέση ο πολιτικός τακτικισμός κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων με την κατάσταση της χώρας; Ανταποκρίνεται κανείς, στην ανάγκη να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα, που δημιουργούνται στις νέες συνθήκες;
Τακτικισμός και αδιέξοδα
Αν έχει γίνει κατανοητό στους κύκλους που μας κυβερνούν, ότι δεν υπάρχει «άλλος γύρος» κι άρα (για τους περισσότερους) μοναδικός μπούσουλας είναι πόσο θα μείνουν στην εξουσία (ποια χώρα, ποια οικονομία, φτώχεια, ανεργία, ποιοι εθνικοί κίνδυνοι, ποια κυριαρχία κ.λπ.;), τότε η απάντηση στο ερώτημα που αναφέρθηκε είναι προφανής.
Αν έχει γίνει κατανοητό στους αντιπολιτευόμενους κύκλους, ότι το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ» είναι σε φθίνουσα πορεία και έρχεται η ώρα τους να προσφέρουν υπηρεσίες, να πλασαριστούν ως υποψήφιοι κυβερνήτες, μέσα στις προδιαγραμμένες κατευθύνσεις των Μνημονίων για τα επόμενα χρόνια, πάλι είναι προφανής η απάντηση.
Τίποτα θετικό για τον λαό και τον τόπο δεν υπάρχει, ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλον. Τα αδιέξοδα μπορούν να αρθούν, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο και με άλλη συνείδηση. Η υποθήκευση της χώρας συμβαδίζει με το πάγωμα της ελπίδας και μαζί κάθε αναζήτησης για δρόμους διεξόδου από μια πραγματικά δύσκολη θέση. Εκεί βρίσκεται η προοπτική και το φώς μέσα στα σκοτάδια που μας περιβάλλουν.
ΠΗΓΗ: e-dromos.gr
