Κατέ Καζάντη
Εάν η μεταδημοκρατία, τύπου ΗΠΑ, βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή και εάν (βλέπε Μαρκούζε) ο «φιλελευθερισμός παράγει από μόνος του το απολύτως αυταρχικό κράτος, ως ολοκλήρωσή του σε ένα πιο προηγμένο στάδιο ανάπτυξης», όσα συμβαίνουν στην αντίπερα του Ατλαντικού εξηγούνται, ίσως, επαρκώς.
Ο ανεπτυγμένος, ώριμος, εμπεδωμένος κ.ο.κ. αλλά αμερικανικού, πάντως, τύπου καπιταλισμός διαθέτει αυτονόητα, τα οποία η, επίσης, καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη, ευρωπαϊκή κουλτούρα μπορεί να κατατάξει (ευτυχώς, ακόμα) στη σφαίρα του ακατανόητου.
Ο μέγας νικητής, λοιπόν, των αμερικανικών εκλογών, που άφησε τάχα πολλούς ενεούς, με τη νίκη που κατήγαγε επί της αντιπάλου του και που πάμπολλα έχουν γραφτεί, για τους λόγους που οδήγησαν τους πολίτες, παρά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, να τον εκλέξουν, δεν νίκησε. Ούτε υπήρξε ο εκλεκτός του εκλογικού σώματος. Απεναντίας, έχασε. Όχι πανηγυρικά, αλλά πάντως έχασε: η Χίλαρι Κλίντον πρώτευσε, λαμβάνοντας 58.909.579 ψήφους, ο δε Ντόναλντ Τραμπ, έφτασε δεύτερος με 58.864.093 ψήφους. Οι 45.486, συν ένας, πολίτες, η ιδεολογία και η πολιτική τους άποψη πέρασαν στην ανυπαρξία, βορά του εκλογικού συστήματος.
Στις προηγμένες καπιταλιστικά ΗΠΑ, ο χαρακτήρας του ελέγχου που ασκείται στο κοινωνικό σώμα είναι τέτοιος και τόσος, που θεωρείται απολύτως φυσικό, να εκλέγεται πρόεδρος με ολιγότερες ψήφους από τον συνυποψήφιο-αντίπαλό του. Δίχως καμία απολύτως αντίδραση-αμφισβήτηση ούτε από τους πολίτες εκείνους που καθίστανται ανύπαρκτοι, αφού οι ψήφοι τους καταργούνται, ούτε από κανέναν άλλον. Τα επόμενα χρόνια, η χώρα τους θα πορεύεται, και πάλι, με επικεφαλής τον μειοψηφήσαντα. Το ιδιόρρυθμο πλειοψηφικό σύστημα έδωσε σε επίπεδο εκλεκτόρων 289 στον Τραμπ και 218 στην Κλίντον. Και βέβαια, να πηγαίνει η πρωτιά στον δεύτερο, δεν συμβαίνει για πρώτη φορά: εν έτει 2000, ο Μπους ο νεώτερος εξελέγη πρόεδρος με περίπου 300.000 ψήφους ολιγότερους από εκείνους που έλαβε ο Αλ Γκορ.
Έχει και η Ελλάδα ανάλογο ιστορικό προηγούμενο: στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920, το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου ηττήθηκε από το φιλοβασιλικό συνασπισμό, παρότι πρώτευσε, με 375.803 ψήφους έναντι 368.678. Οι έδρες κατανεμήθηκαν αντιστρόφως, 118 για τον εκλεκτό του λαού και 256 για τον εκλεκτό του εκλογικού νόμου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η επαναφορά του έκπτωτου από το 1917 γερμανόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου, υπήρξε μόνο η αρχή της τραγωδίας.
Αν ο πολιτικός διάλογος που άνοιξε στην Ελλάδα έφερε εν τέλει αναλογικότερα εκλογικά συστήματα, στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα το σύστημα δεν αμφισβητείται. Έτσι, δεν βρίσκεται εκτός «δημοκρατικής διαδικασίας» μόνο το υπόστρωμα των απόβλητων και των παρείσακτων, των αλλόφυλων, των άνεργων και των ανέστιων, που δεν υπάρχουν ούτε στα μητρώα των συσσιτίων. Εκτός τίθενται και ενεργοί πολίτες, που ο ολοκληρωτισμός της μεταδημοκρατίας, κάνει το κράτος να λειτουργεί στρουκτουραλιστικά και να τους εξαφανίζει.
Πηγή: artinews.gr
Πηγή: anemosantistasis.blogspot.com
