Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
O Τζον Μέιναρντ Κέινς είπε κάποτε, πως ο καπιταλισμός είναι η καταπληκτική πεποίθηση, πως οι χειρότεροι άνθρωποι με τα σκοτεινότερα κίνητρα, με κάποιον τρόπο, θα εργαστούν προς όφελος του συνόλου.
Τα επόμενα χρόνια, θα γίνεται εντονότερη η αίσθηση, ότι τα προβλήματα που μαστίζουν...
σήμερα τον πλανήτη, δεν έχουν σκοπό να επιλυθούν από καμιά πολιτική ηγεσία, από κανέναν Τραμπ, από κανένα συστημικό ή κατ’ επίφασιν αντισυστημικό κόμμα, βασικά και από κανένα κόμμα γενικά.
Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει η ανάγκη να επιλυθούν.
Τα προβλήματα αυτά μάλιστα διογκώνονται.
Διογκώνονται, γιατί αυτό ήταν το σχέδιο εξαρχής.
Η ελίτ άρχισε να στρέφει τη «μεσαία» τάξη ενάντια στους φτωχότερους (και το ανάποδο) και άρχισε να τρίβει τα χέρια της με το αίμα τους.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το προσφυγικό, που φαίνεται ότι αρχίζει να περνάει σε άλλο στάδιο, μετά τα όσα εκτυλίσσονται/εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ώρες στη Χίο.
Δεν θα κάτσω να ερευνήσω, αν ήταν προβοκάτσια από ακροδεξιούς ή αν κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν εστίες έντασης.
Αυτό που δεν θέλουμε να δούμε, είναι, ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει μια μαζική εξέγερση μεταναστών στην Ελλάδα, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι δεν χορταίνουν με λόγια.
Και βέβαια, θα αντιδράσουν εξίσου άσχημα οι ‘Ελληνες πολίτες, όταν δουν να καταστρέφονται οι περιουσίες τους.
Δεν καταλαβαίνω, γιατί μας προκαλεί εντύπωση.
Αυτό είναι βασικά και το ζητούμενο για την ελίτ, γιατί θα μπορέσει μετά να προσφέρει δώρο τα όπλα με τα οποία θα σκοτωθούμε.
Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει, η ελίτ αυτό ήθελε, θέλει και θα θέλει για όσο υπάρχει.
Αυτό είναι το περίφημο «διαίρει και βασίλευε».
Επίσης, ο Μπέντζαμιν είχε πει κάποτε, πως «κάθε άνοδος του φασισμού μαρτυρεί μια αποτυχημένη επανάσταση» και θα συμπληρώσω, όχι μόνο μια αποτυχημένη επανάσταση, αλλά και μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ.
Οι Ευρωπαίοι (και οι άνθρωποι γενικότερα) αρνούνται να τα βάλουν με την οικονομία των αγορών και με την κυρίαρχη οικονομική αντίληψη και έτσι ανοίγουν τα μυαλά τους και τα πόδια τους στον φασισμό, που είναι και αυτός των αγορών και του συστήματος που αρνούνται να επικρίνουν.
Ο φασισμός, άλλωστε, είναι καπιταλισμός και δεν μπορώ να καταλάβω αυτό, που όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με όσα συμβαίνουν.
Δηλαδή, τι να περιμένεις σε έναν κόσμο που το κέρδος, η ιδιοκτησία και το χρέος προηγούνται της ανθρώπινης ζωής και της υποχρέωσης να καλύπτονται στο ακέραιο όλες οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες;
Τι να περιμένεις, όταν απαιτούνται μόλις 250 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο (ναι, δεν κάνω πλάκα) για να έχουν όλοι οι άνθρωποι τροφή, νερό, μπάνιο και την βασική εκπαίδευση και, αντί αυτών, τελικά δαπανώνται περισσότερα από 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα;
Πόσο μυαλό θέλει, για να σκεφτείς, τι είναι πιθανότερο σε έναν τέτοιο κόσμο.
Να χορτάσεις ή να πας από σφαίρα;
Να γίνει πόλεμος ή… συμπόσιο;
Δεν ξέρω πόσες ζωές πρέπει να ζήσει κάποιος, για να βγάλει τόσο απλά συμπεράσματα, ότι είναι η κοινωνική ανισότητα αυτή που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα του σημερινού κόσμου.
Συγγνώμη, αλλά τα συμπεράσματα είναι απλά, ανεξαρτήτως πόσο πολύπλοκες είναι οι πιθανές λύσεις στα προβλήματα.
Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να έχει πάρει φωτιά, δεν υπάρχει περιθώριο για ελεύθερη μετάφραση. Καίγεται.
Και ζούμε, απλούστατα, το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες.
Κανείς δεν επικρίνει, που η μουσική έχει σταματήσει ή που δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες.
Ο πνιγμένος, άλλωστε, από τα μαλλιά του πιάνεται.
Ο Μαρξ, ορθώς, είχε πει κάποτε, πως για να γράψεις ιστορία πρέπει πρώτα κανείς να γεμίσει το στομάχι του.
Η ελίτ, λοιπόν, κάνει ακριβώς αυτό, αδειάζει τα στομάχια μας.
Και η πείνα είναι πολύ κακός σύμβουλος, αν όχι ο χειρότερος.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζούνε σε άθλιες συνθήκες (επειδή κάποιοι έκλεισαν τα σύνορα της Ευρώπης, αμέσως μετά τους πολυετείς πολέμους που διεξάγουν ακόμα σε κάποιες χώρες) σταδιακά θα αρχίσουν να στρέφονται στις τοπικές κοινωνίες, που τους φιλοξενούν.
Και με τη σειρά τους, οι κάτοικοι των νησιών (και των υπόλοιπων περιοχών όπου φιλοξενούνται οι εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι, Αφγανοί κτλ) θα αρχίσουν να κατηγορούν τους μετανάστες για τα καθημερινά τους προβλήματα.
Είναι το κόλπο με τους δυο πεινασμένους και το ένα καρβέλι ψωμί.
Δεν θέλει πολύ μυαλό και να έχεις διαβάσει… Μαρξ, ώστε να αντιλαμβάνεσαι τι έχει να συμβεί.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που οι ακροδεξιοί επιτυγχάνουν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά στην Ευρώπη της κρίσης.
Αυτό, πουλάκια μου, ήταν που έλεγε το παχύδερμο ο Θόδωρος, όταν έλεγε με θράσος, πως το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο, εννοώντας φυσικά πως ο τόπος ανήκει στα αφεντικά του.
Τα οποία αφεντικά του τρίβουν τα χέρια τους, όταν οι πληβείοι από κάτω σφάζονται μεταξύ τους, αντί να ενωθούν και να σφάξουν αυτούς.
Η κρίση γεννάει ευκαιρίες, αν είσαι ολιγάρχης.
Βέβαια, το πόπολο δεν ενοχλείται που 62 άνθρωποι κατέχουν τον μισό πλούτο του πλανήτη, δηλαδή όσο κατέχει ο μισός πληθυσμός της Γης.
Και αυτό είναι που με τρομάζει.
Ούτε ενοχλείται, που συμπτωματικά αυτοί οι άνθρωποι αύξησαν το μερίδιο τους κατά 44%, ενώ οι φτωχότεροι το είδαν να υποχωρεί κατά 41%, εν μέσω κρίσης.
Ούτε ενοχλείται που 737 επιχειρήσεις ελέγχουν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας (147 εξ’ αυτών το 40%).
Ούτε ενοχλείται, που οι οικονομικοί πόλεμοι (όλοι οι πόλεμοι οικονομικοί είναι) έχουν εκτοπίσει πάνω από 60 εκατομμύρια ανθρώπους από τις πατρίδες τους.
Θα ενοχληθεί μόνο, όταν πάνε να του φάνε οι άλλοι φτωχοί την μοναδική μπουκιά του.
Και το πιθανότερο είναι, πως θα ψηφίσει εκείνον που θα του υποσχεθεί, πως θα δείρει αυτόν που πάει να του φάει τη μπουκιά του.
Ας μην γελιόμαστε.
Οι πεινασμένοι δεν κάνουν επανάσταση.
Οι πεινασμένοι ψηφίζουν εκείνους, που υπόσχονται να μειώσουν την ουρά στα συσσίτια.
Γι’ αυτό η ελίτ οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην πείνα, γιατί ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις ανέπαφη την δομή μιας κοινωνίας, είναι να την συντηρείς στα πρόθυρα του λιμού· να πως ζούμε το 1984, αν και πάντα έτσι ήταν.
Εκατομμύρια εξαθλιωμένοι άνθρωποι ικετεύουν τους πλούσιους καριόληδες, να τους δώσουν μια γκοφρέτα.
Το λάθος του Μαρξ αυτό ήταν, που πίστεψε στους προλετάριους, γιατί συνήθως οι φτωχοί δεν έχουν ταξική συνείδηση, πολλές φορές ούτε καν συνείδηση.
Η πείνα αποκτηνώνει.
Η βία της φτώχειας αποκτηνώνει.
Μάλιστα, είναι η φτώχεια που προκαλεί την συντριπτική πλειονότητα της βίας παγκοσμίως -και όχι φυσικά το… προπατορικό αμάρτημα.
Δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση, που η απάντηση του συστήματος στην κρίση ήταν η λιτότητα.
Οι Γερμανοί κατηγορούν τους ‘Ελληνες, ότι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, ώστε να μην κατηγορήσει ποτέ κανείς τους καπιταλιστές, που είναι αυτοί που ζουν πάνω από τις δυνατότητες όλων μας.
Αντί να κινδυνεύσει ο καπιταλισμός με κατάρρευση, καθώς οι μάζες θα στρέφονταν κατά των προνομιούχων, οι αγορές εξαθλιώνουν μαζικά τις κοινωνίες και, τελικά, στρέφουν με επιτυχία την μια απέναντι στην άλλη.
Γιατί ο πεινασμένος το μόνο που ακούει είναι το γουργουρητό στο στομάχι του -και αν χρειαστεί θα σκοτώσει για να φάει.
Αναρωτιέσαι ακόμα, γιατί σου παίρνουν το σπίτι και τι θα το κάνουν;
Δεν στο παίρνουν γιατί το χρειάζονται.
Στο παίρνουν για να σε αποκτηνώσουν.
‘Ισως αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην αυτοκτονία, κυρίως ο φόβος ότι θα γίνουν σύντομα κτήνη.
Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα η πείνα, δεν έχω το θράσος ή την υποκρισία να κατηγορήσω εκείνον, που θα κάνει τα πάντα για να την αποφύγει.
Κάθε μέρα, λοιπόν, παίρνουν και ένα κομμάτι από την ανθρωπιά μας, καλλιεργώντας μας παράλληλα και μια μικρή δόση ελπίδας, πως όλα θα φτιάξουν μια μέρα.
Την στιγμή εκείνη σ’ έχουν κάνει δούλο τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που οι ‘Ελληνες δείχνουν πιο απρόθυμοι τώρα απ’ ότι στην αρχή της χρεοκοπίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που γεμίζουν τα προποτζίδικα και οι εκκλησίες - ή όπου αλλού πουλάνε ελπίδα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Οι άνθρωποι, εξάλλου, προτιμούν να πετάνε κέρματα στο πηγάδι των ευχών, παρά να φτιάξουν τις ζωές τους.
Οπότε, η αντίδρασή τους, όταν βλέπουν νερά στο πάτωμα, είναι να προτιμούν να σφουγγαρίζουν, αντί να κλείσουν τη βρύση.
Και έτσι, ο κόσμος δείχνει έτοιμος να βγάλει τα μάτια του, για άλλη μια φορά.
‘Αλλη μια πρόσκαιρη εποχή της αθωότητας φτάνει πανηγυρικά στο τέλος της.
Ξέρω, δεν έχουμε καταλάβει τι έρχεται.
‘Οχι στην Ελλάδα, αλλά μιλάω γενικά.
Είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα σήμερα παρότι πριν σχεδόν 9 χρόνια, όταν ο καπιταλισμός μόλις που έμπαινε στην μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του (μέχρι την επόμενη) την οποία και ακόμα διανύει.
Η ΕΕ δείχνει έτοιμη να καταρρεύσει, η Ιταλία φυτοζωεί, η Ελλάδα πασχίζει να γίνει το πρώτο δυτικό κράτος της ιστορίας που θα καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά, η παγκόσμια φούσκα της οικονομίας (που υπολογίζεται πρόχειρα σε περισσότερα από 700 τρισεκατομμύρια δολλάρια) δείχνει έτοιμη να σκάσει, οι πόλεμοι είναι περισσότεροι από ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία, επανήλθε στο προσκήνιο ο θρησκευτικός φανατισμός και πραγματικά το βλέπεις, πως πολλές διακρατικές σχέσεις ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.
Καπιταλισμός ή βαρβαρότητα, που να διαλέγαμε τη βαρβαρότητα.
Θέλει πολλή φαντασία;
Θα το περιέγραφα, σχεδόν, όπως ο Κουστουρίτσα, όλο αυτό.
Ο όμορφος κόσμος, όμορφα καίγεται.
Ο άσχημος κόσμος, άσχημα καίγεται.
‘Η όπως διάβαζα στο ‘Ιντερνετ, όταν εκτυλισσόταν η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, ο κόσμος μας πήρε φωτιά και δεν κρατάει κανείς μας μάνικα.
Πάντως, θα καεί, αν δεν καίγεται ήδη.
‘Ελα μωρέ, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί;
Το ωραίο της υπόθεσης είναι, που πιστεύουμε, ότι θα μας λυπηθούν όλοι αυτοί οι ελιτιστές, επειδή είμαστε καλά παιδιά και τους προσκυνάμε.
Ποιοι, αυτοί που δεν το έχουν σε τίποτα να πατήσουν επί εκατομμυρίων πτωμάτων.
Με εκτίμηση
Άρης
(Αγαπητέ Άρη, η πείνα είναι η χειρότερη δικτατορία. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό, για να αντιληφθεί κάποιος, πως δεν είναι ο πεινασμένος και ο εξαθλιωμένος ο εχθρός του αλλά η οικονομική ελίτ. Αλλά ούτε αυτό δεν μπορούν να αντιληφθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Άρη, ο καπιταλισμός δεν είναι σε κρίση. Ο καπιταλισμός ανθεί. Και εξαπλώνεται. Τα κέρδη των μεγαλύτερων εταιρειών στην Ελλάδα στα χρόνια μετά την χρεοκοπία δεν μειώθηκαν. Αυξήθηκαν. Άρη, υπάρχει ανάπτυξη. Απλά, η ανάπτυξη δεν αφορά όλους. Αφορά αυτούς τους …62. Να είσαι καλά, Άρη.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
