Μαραντόνα ή Μέσι; Iδού η απορία!

Επιμέλεια: Γιώργος Καραμάνος
 
Το Gazzetta Weekend Journal ενδίδει στον πειρασμό του ποδοσφαιρικού προπατορικού διλήμματος, παίρνει υποκειμενικά θέση και σε προ(σ)καλεί να το κάνεις κι εσύ...

Κανονικά αυτό το κείμενο δεν το ξεκινάς. Δεν το αγγίζεις καν.

 Οποιο συμπέρασμα και να βγάλεις, μπορείς να το πεις εύκολα και λάθος. Ωστόσο, επειδή δεν νομίζω ότι έχω συζητήσει στο ποδόσφαιρο για κάτι περισσότερο από τούτο το δίλημμα, είδα πως δεν γίνεται να αποφύγω αυτό που με τρώει και είπα να ακολουθήσω τη συμβουλή του Οσκαρ Ουάιλντ. Εκείνη που προτρέπει πως: «Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις»! Και κάπως έτσι αρχίζουμε την κουβέντα για τον καλύτερο όλων των εποχών. Και προσοχή! Να είμαστε ξεκάθαροι. Η κουβέντα αυτή είναι πέρα για πέρα υποκειμενική. Είναι απλά η άποψη κάποιου, που θεωρεί πως δεν υπάρχει άλλη σύγκριση για το εν λόγω θέμα. Ούτε Πελέ, ούτε Κριστιάνο, ούτε κανείς άλλος. Πάμε για το αληθινό λοιπόν, το προπατορικό ερώτημα της μπάλας... Για το Μαραντόνα ή Μέσι;
 
Δεν υπάρχει σίγουρα μεζούρα που να μετράει το ταλέντο και το γούστο που σου βγάζει ο κάθε παικταράς. Πόσο μάλλον όταν πρέπει να διαβάσεις το παιχνίδι μέσα από τις διαφορετικές εποχές και τις ιδιαιτερότητες κάθε πρωταθλήματος, ομάδας, συμπαικτών. Αυτά που κάνει ο Μέσι σήμερα σίγουρα δεν τα έχουμε ξαναδεί σε τόση συχνότητα. Το εξήγησε ενδεικτικά και ο Μαουρίτσο Μάκρι, κοτζάμ νυν πρόεδρος της Αργεντινής και πρόεδρος της πιο επιτυχημένης Μπόκα Τζούνιορς όλων των εποχών: «Θα διάλεγα τον Μαραντόνα για έναν τελικό και τον Μέσι για κάθε Κυριακή». Για τον Ντιεγκίτο αντιθέτως, η εικόνα είναι ξεκάθαρα πιο θαμπή. Για τους πιο πιτσιρικάδες υπάρχει μόνο η πραγματικότητα μέσα από κάποια βιντεάκια. Και όσο εκπληκτικά κι αν είναι αυτά, δεν αρκούν για να αποδώσουν ενδεικτικά το ποιος ήταν και γιατί απέκτησε θεάνθρωπη υπόσταση.
 
Οι οπαδοί του Μέσι προβάλουν ως επιχείρημα την συνέπεια του στη μαγεία και τους τίτλους του. Από το 2004 που εμφανίστηκε μπόμπιρας στο προσκήνιο έχει καταρρίψει επικά ρεκόρ και έχει σηκώσει κάθε πιθανή και απίθανη κούπα σε συλλογικό επίπεδο. Εννοείται πως οι πέντε «Χρυσές Μπάλες» και τα 4 Champions League δεσπόζουν στο παλμαρέ του. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι δεν γίνεται κάποιος που έχει να αντιπαραθέσει μόλις τρία πρωταθλήματα (ένα με Μπόκα και δύο με Νάπολι), ένα Κύπελλο Ιταλίας και ένα Κύπελλο UEFA, να μπορεί να θεωρηθεί καλύτερος. Αυτή βέβαια είναι η μία πλευρά του νομίσματος, μιας και οι Μαραντονικοί έχουν το απόλυτο υπερόπλο στα δικά τους επιχειρήματα. Τις πορείες προς το νικηφόρο Μουντιάλ του 1986 και τον χαμένο τελικό του 1990.

 «Ο Μαραντόνα ήταν ανέκαθεν το αφεντικό. Η πανίσχυρη προσωπικότητα γύρω από την οποία μαζεύονταν και ακολουθούσαν όλοι, όσο σπουδαίοι κι αν ήταν αυτοί οι όλοι. Εκείνος το έπαιρνε πάνω του και είχε την ευθύνη για τα καλά και τις αποτυχίες. Ο Μέσι πάλι είναι το καλύτερο χαρτί σε μία τράπουλα... σημαδεμένη για να κερδίζει παντού και πάντα. Ο μαέστρος σε μία ορχήστρα ραφιναρισμένη και μαθημένη να κινείται στους δικούς του ρυθμούς». Ετσι τα εξήγησε κάποτε ο Σέζαρ Λουίς Μενότι, εκλέκτορας της Αργεντινής στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1978 και μετέπειτα κόουτς του Μαραντόνα στη Μπαρτσελόνα και προφανώς κάτι περισσότερο μπορεί να διακρίνει.

Απ' όλες όμως τις σχετικές ατάκες, αυτή που προκαλεί εντύπωση είναι του Πεπ Γκουαρδιόλα. Αν και είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής και εκείνος που συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη του πρώην πουλέν του, δεν δυσκολεύτηκε να εκφράσει άποψη για το αντίθετο: «Ο Μαραντόνα είναι ο κορυφαίος που έχω δει ποτέ με τη μπάλα στα πόδια. Μετά είναι ο Μέσι», τόλμησε να ψελλίσει σε παλαιότερη συνέντευξη του. Σίγουρα θα πείτε... οι απόψεις είναι σαν τους κ@@@ς και ότι όλοι έχουν από μία. Οπότε ας παραθέσω κι εγώ την δική μου...
Ξεκινώντας να βλέπω μπάλα στα μισά των 80s δεν γίνεται να μην τον βάλω πιο ψηλά από κάθε άλλον. Πρώτα όμως θα προσπαθήσω ταυτόχρονα να αποδομήσω και να υποστηρίξω εκείνο που άπαντες θεωρούν ως μέγιστο επίτευγμα του. Πήρε πρωτάθλημα με τη Νάπολι και Μουντιάλ με την Αργεντινή. Και τα πήρε μόνος του (σ.σ.: τότε η «Χρυσή Μπάλα» δεν δινόταν σε μη Ευρωπαίους). Ετσι δεν λένε, λέμε όλοι; Σίγουρα το ότι το έκανε αυτό με τους Παρτενοπέι στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα που είδε ποτέ ο πλανήτης, τα λέει όλα. Εκείνο το Καμπιονάτο τους είχε όλους πανίσχυρους. Και δεν μιλάμε μόνο για τη Μίλαν των Ολλανδών, την Ιντερ των Γερμανών, τη Γιουβέντους του Πλατινί και γενικότερα των κορυφαίων αστεριών της υφηλίου. Ηταν η Ρόμα των Φαλκάο, Κόντι ή ακόμα και η ταπεινή Ουντινέζε που είχε στις τάξεις της κοτζάμ Ζίκο. Ολες οι ομάδες της Ιταλίας είχαν τότε μυθικές τριάδες ξένων και από τις καλύτερες ιταλικών φουρνιές.

 Αυτούς είχε να νικήσει ο Μαραντόνα. Μόνο που η δική του Νάπολι δεν ήταν τυχαία. Ο Τσίρο Φεράρα, ο Φερνάντο Ντε Νάπολι, ο Μασιμο Κρίπα, ο Αντρέα Καρνεβάλε, ο πιτσιρικάς Τζαφράνκο Τζόλα και οι Βραζιλιάνοι Αλεμάο, Καρέκα είχαν στήσει μία τρομερή παρέα και ειδικά στο δεύτερο σκουντέτο το 1990. Γιατί το πρώτο του 1987 ήταν πράγματι μυθικό επίτευγμα. Σαν ομάδα λοιπόν ξεκάθαρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την τωρινή Μπάρτσα του Μέσι που έχει υπερόπλα. Επίσης οι Καταλανοί με εξαίρεση τη Ρεάλ, έχουν ξεκάθαρα πιο εύκολο πρωτάθλημα από τη Σέριε Α' των 80s. Σε αυτή την περίπτωση ο Μέσι έχει στα υπέρ του όλα αυτά που συμβαίνουν στον πιο ανταγωνιστικό κόσμο του Champions League, όπου η λογική ορίζει πως εκείνη η Νάπολι δεν θα μπορούσε να σταθεί.

 Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της σύγκρισης είναι η Αλμπισελέστε. Σε καμία περίπτωση η Αργεντινή του 1986 δεν ήταν χειρότερη συνολικά από αυτήν του 2014 που έχασε το τρόπαιο στον τελικό. Εάν αφήσουμε στην άκρη τους δύο ηγέτες της κάθε εποχής, η παλαιότερη είχε περισσότερη προσωπικότητα και ήταν πιο ισορροπημένη στις γραμμές της. Ο Νέρι Πούμπιδο στο τέρμα είναι ίσως ο καλύτερος πορτιέρο που έβγαλε ποτέ η χώρα, ενώ ο Ντανιέλ Πασαρέλα που τοποθετείται στους κορυφαίους λίμπερο όλων των εποχών και ο σκύλος Οσκαρ Ρουτζέρι δεν γίνεται να συγκριθούν με κανέναν Οταμέντι, Ντεμικέλις ή Γκαράι. Στο κέντρο με εξαίρεση τον Μασεράνο η τωρινή ομάδα δεν έχει κανένα άλλο ισχυρό χαρτί. Τότε η μεσαία γραμμή ήταν μοιρασμένη στα αφεντικά Σέρχιο Μπατίστα και Εκτορ Ενρίκε που επειδή δεν έπαιξαν στην Ευρώπη, δεν είναι τόσο διάσημοι. Μόνο στην επίθεση μπορεί να υπερηφανεύεται η νυν Εθνική, αλλά και πάλι οι Ιγουαΐν, Αγουέρο, Ντι Μαρία όσο παικταράδες κι αν είναι, δεν έχουν προσφέρει περισσότερα με το εθνόσημο απ' ότι ο Χόρχε Μπουρουσάγα, ο Χόρχε Βαλντάνο ή μετέπειτα ο Κλαούντιο Κανίγια.

 Υπάρχει ωστόσο, μία τεράστια διαφορά που δίνει ακόμα ένα κανονάκι στον Ντιεγκίτο. Στα γήπεδα του Μεξικού το 1986, παρουσιάστηκαν ίσως οι πιο δυνατές ομάδες που έχουν μαζευτεί ποτέ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτοί που είχε να αντιμετωπίσει εκείνος δεν είχαν καμία σχέση με την Νιγηρία, τη Βοσνία, το Ιράν, ή ακόμα και το Βέλγιο του 2014. Σκεφτείτε ότι αντίστοιχο γκολ έχει βάλει κι ο Μέσι, αλλά κόντρα στη Χετάφε. Ο Μαραντόνα στο «γκολ του αιώνα» χρειάστηκε να περάσει τη μισή Αγγλία που ήταν πολύ μεγάλη αντίπαλος. Ριντ, Μπίρτσλεϊ, Μπούτσερ, Χοτζ, Φένγουικ και φυσικά τον Σίλτον. Οχι όποιους κι όποιους δηλαδή. Αυτή λοιπόν η ιστορία με το Μουντιάλ δεν είναι καραμέλα. Οπως είπε άλλωστε πολύ απλά και ο πατέρας ενός φίλου σε μία πιο ταπεινή τοποθέτηση: «Η μεταξύ τους διαφορά είναι ότι στη φάση που ο Μέσι πλασάρει άστοχα τον Νόιερ στον τελικό, ο Ντιέγκο θα τον είχε περάσει», για να συμπληρώσουμε εγώ κι ο φίλος ότι «θα έπαιρνε την κούπα μέσα στη Βραζιλία και θα έβριζε και τη μάνα του Πελέ»!
 
Το ξύλο που τρώει από τον ΚλαούντιοΤζεντίλε στο Μουντιάλ του 1982 δεν έχει όμοιο του

Θυμάμαι, ότι πρόσφατα είχα διαβάσει ένα editorial του διευθυντή της μεγαλύτερης εφημερίδας της χώρας, της «Ole». Εξηγούσε, το πως ένιωθε για τον έναν και για τον άλλον: «Ημουν εννέα όταν πήραμε το Μουντιάλ. Ο Μαραντόνα με έκανε να βιώσω τόσο έντονες αναμνήσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες μετά από τόσα και τόσα χρόνια. Θυμάμαι ποιον αγκάλιασα, με ποιον έκλαψα παρέα και τι γινόταν στους δρόμους. Κανείς δεν θα μπορέσει να μας ξανακάνει να νιώσουμε όπως εκείνος. Ακόμα και εάν το ξαναπάρουμε, δεν θα είναι το ίδιο. Ωστόσο, κάθε φορά που βλέπω τον Μέσι να τρέχει με τη μπάλα, αισθάνομαι ότι ξαναγίνομαι εννέα χρονών»!
 
Αλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο εντελώς, μα ναι, δεν γίνεται να μην μπορείς να συγκρίνεις. Μόνο που για να το κάνεις, η αλήθεια είναι πως θα πρέπει να έχει δει. Υπάρχει μία αλήθεια γύρω από αυτή την διαφορετική εποχή. Είναι το ξύλο που έτρωγε σε κάθε αγώνα ο Μαραντόνα. Και ξανασηκωνόταν και τις έτρωγε ξανά μανά στο ψαχνό. Ο Μέσι δεν θα το μπορούσε αυτό. Δεν θα το άντεχε κατασκευαστικά, με βάση το DNA του. Με τα εάν ΟΚ δεν κάνεις κουβέντα, μα άμα ο Ντιεγκίτο έπαιζε τώρα υπό την προστασία των διαιτητών, αλήθεια μόνο Θεός μπορεί να φανταστεί, το που θα απογείωνε το άθλημα. Δηλαδή, μόνο ο Pibe D'oro. 
Γιατί ο Μαραντόνα υπήρξε ο ύψιστος της μπάλας. Η αφάνα που κάλπαζε αχαλίνωτα εκτός λογικής σε έναν κύκλο, το κέντρο του οποίου σχημάτιζε ο ίδιος και η περιφέρειά του δεν άγγιζε όρια, δεν βρισκόταν πουθενά...

Follow me: @jorgekaraman