Μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να αγνοήσουν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, να το κάνουν ΝΑΙ, και να περάσουν τρία Μνημόνια μέσα σε μερικούς μήνες, μια φράση που ακούγεται συχνά είναι «Τι άλλο μπορούσε να κάνει; Τόσο μπορούσε».
Δεν υπάρχει πιο χυδαία φράση από το «Τόσο μπορούσε».
Λες και ρίξαμε τον παλαιστή Τσίπρα στην αρένα και ο αντίπαλος ήταν 500 κιλά γομάρι και πήρε τον δικό μας παραμάζωμα. Λες και δεν υπάρχουν χώρα, πολίτες, νόμοι.
Αυτοί που λένε «Τόσο μπορούσε» δεν αναφέρονται στον Τσίπρα.
Ουσιαστικά, αναφέρονται στον εαυτό τους.
«Τόσο μπορούσα» θέλουν να πουν. Δηλαδή, δεν μπορούσαν καθόλου.
Εγώ ξέρω, πως, όποιος δεν μπορεί, πάει σπίτι του.
Και αφήνει κάποιον άλλον να κάνει τη δουλειά.
Κάποιον που να μπορεί.
Όποιος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, εξαφανίζεται από την σκηνή.
Όταν σε μια χώρα γίνεται δημοψήφισμα για κρίσιμο εθνικό θέμα (όπως προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας) και οι πολίτες ψηφίζουν ΟΧΙ, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν μπορείς ή όχι.
Δεν ξεπουλάς τη χώρα και μετά λες «τόσο μπορούσα», ούτε η δικαιολογία των πολιτών που σε στηρίζουν είναι «τόσο μπορούσε».
Κανείς δεν σε υποχρέωσε να υπογράψεις το ξεπούλημα της χώρας σου.
Είχες την επιλογή, να εφαρμόσεις το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ή να παραιτηθείς.
Αλλά δεν έκανες τίποτα από τα δυο.
Περιέργως, αντί οι Έλληνες να ζητήσουν μετά την χρεοκοπία την απονομή Δικαιοσύνης (όπως έκαναν οι Ισλανδοί), έχουν αναλωθεί σε καφενειακές αναλύσεις ψυχολογικού περιεχομένου.
Βέβαια, αυτό σε τίποτα δεν έχει βοηθήσει τη χώρα αυτά τα σχεδόν εφτά χρόνια.
Το «τι άλλο μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας;» (εδώ βάλτε και τους προηγούμενους πρωθυπουργούς), έχει μετατραπεί σε «τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, από το να παραδώσουμε τη χώρα μας και τις ζωές μας και να ζούμε υποδουλωμένοι.
Ακόμα πιστεύω, πως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό.
Έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό.
Όταν σκέφτεσαι τους Έλληνες που αγωνίστηκαν και έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα τους (χωρίς να περιμένουν κάτι για αντάλλαγμα), νομίζεις πως αυτοί δεν είχαν άλλες επιλογές;
Δεν θα μπορούσαν αυτοί να πουν «τόσο μπορούσα»;
Δεν το είπαν, όμως.
Αγωνίστηκαν.
Τελικά, είναι θέμα αξιοπρέπειας.
Έχουμε χρέος να απελευθερώσουμε τη χώρα μας.
Εκτός αν προτιμάμε την κακομοιριά και το «Δεν μπορούν μωρέ οι άχαροι, δεν μπορούν».
Εγώ μπορώ. Όλοι μπορούμε.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
