Η ιστορία είναι φυσικά γνωστή.
Τώρα όμως έρχεται ο καιρός που λαμβάνει νέες πρωτόγνωρες διαστάσεις όχι μόνο στο Προτεκτοράτο και στην Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, εκεί όπου ο καπιταλισμός της «καταστροφής και του ολοκληρωτισμού» κυριαρχεί. Φταίνε οι φτωχοί.
Φταίνε οι φτωχοί, γιατί μεταναστεύουν μαζικά από τις περιοχές του πλανήτη όπου η ανέχεια, η απόλυτη εκμετάλλευση, οι δραματικές επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή και οι πόλεμοι μετατρέπουν την γενέθλια γη σε κόλαση επί της γης.
Φταίνε, γιατί δεν μένουν εκεί, να πεινάσουν και να πεθάνουν σαν τα σκυλιά στον δρόμο.
Φταίνε, που έρχονται εδώ και με την παρουσία τους γίνονται όλο και περισσότερο ενοχλητικοί.
Προσβάλλουν την αισθητική του σύγχρονου μέσου «δυτικού» ανθρώπου.
Μας προσβάλλουν με το χρώμα του δέρματος τους.
Μας προσβάλλουν με αυτά τα απαίσια φαγητά που τρώνε.
Μας προσβάλλουν με τις λέξεις που ξεστομίζουν στην άγνωστη σε μας γλώσσα τους.
Μας προσβάλλουν, γιατί πιστεύουν στον θεό που πιστεύουν.
Μας προσβάλλουν, γιατί μένουν στις ίδιες (τις δικές τους) συνήθειες και στις συμπεριφορές προσκολλημένοι.
Μας προσβάλλουν ακόμα κι όταν παλεύουν να μοιάσουν με μας και δεν τα καταφέρνουν.
Μας προσβάλλουν, όταν στέκονται ώρες αμίλητοι στις ουρές των συσσιτίων για ένα πιάτο φαγητό.
Μας προσβάλλουν κι όταν εργάζονται σκληρά και κερδίζουν ένα κομμάτι ψωμί που είναι λίγο μεγαλύτερο από το δικό μας.
Μα πιο πολύ, μας προσβάλλει αυτή η καταραμένη η φτώχεια τους και η καρτερικότητα με την οποία υποδέχονται τα βάσανα της ζωής και τις προσβολές των ξένων και των πλουσίων.
Είναι ο καθρέφτης μας αυτοί οι δύστυχοι Γαβριάδες.
Φτωχοί σαν εμάς.
Παραδομένοι στην μοίρα όπως κι εμείς.
Νικημένοι.
Χειρότερα από όλους τα παιδιά τους.
Τα παιδιά που παίζουν με τις ώρες χαρούμενα μέσα στις λάσπες πίσω από τα συρματοπλέγματα και τους πύργους ασφαλείας, όπου σκοτώνουν την ώρα τους διαρκώς ενοχλημένοι και βαριεστημένοι ανθρωποφύλακες.
Τα παιδιά που ξαφνικά σταματούν το παιγνίδι και το βλέμμα τους παγώνει.
Μες τα θλιμμένα μάτια τους καθρεφτίζονται περασμένοι εφιάλτες, που δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Εκείνες τις τρομερές στιγμές που τα σημαδεύουν με τις κάμερες οι ρεπόρτερ, εκείνες τις τρομερές στιγμές που κερδίζονται τα Πούλιτζερ των δημοσιογράφων.
Κι όμως, αναγνωρίζεις στα μάτια αυτών των παιδιών κάτι από τα δικά σου παιδιά και τρομάζεις.
Φοβάσαι για το παρόν, φοβάσαι για το μέλλον.
Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να έρχονται και να εγκαθίστανται στο διπλανό διαμέρισμα, να αλλάζουν το χρώμα της γειτονιάς σου.
Και νοιώθεις το μίσος για αυτούς να σε πλημμυρίζει.
Κι ούτε πως σου περνάει από το μυαλό, πως προϋπήρχες σε αυτό το περιθώριο, πως πριν έρθουν αυτοί δεν υπήρχες για τις αρχές, ήσουν «ο ενοχλητικός» για το επιτυχημένο κομμάτι της κοινωνίας.
Τώρα μπορεί να γίνει ξανά «ο χρήσιμος».
Τώρα μπορείς να γίνει ο δικός τους φασίστας.
Να γίνεις κι εσύ κυνηγός ανθρώπων περισσότερο φοβισμένων κι αδύναμων από εσένα.
Κι όσο υπάρχει ακόμα άνθρωπος μέσα σου, θα θυμάσαι τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους κι έντρομος θα αγκαλιάζεις τρυφερά το δικό σου παιδί και θα το γλυκοφιλάς στο μέτωπο.
Τα βράδια θα κλαις στα κρυφά και θα ζητάς συγχώρεση - από ποιον ρε φίλε;
Όσο μένει ακόμα άνθρωπος μέσα σου.
Όμως, φιλαράκο, δεν ξεμπερδεύεις έτσι απλά με την ζωή σου.
Παραμένεις φτωχός.
Στέκεσαι μπροστά σε πόρτες εκκλησιών και ψέλνεις δυνατά, πως «πιστεύεις σε ένα θεό, πατέρα παντοκράτορα».
Ένα θεό που τον λένε «καπιταλισμό» και τιμωρεί με μανία τους φτωχούς.
Επειδή είναι αμαρτωλοί. Επειδή υπάρχουνε. Επειδή υπάρχεις. Και δεν αντιδράς.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Για 99 χρόνια επισήμως πια Προτεκτοράτο. Πριν ένα χρόνο… Μα χάσκει ακόμα (εκεί στο κέντρο του ορθολογισμού μου) μια ανοιχτή πληγή που αναβλύζει φως και πέτρα, ελιά και θάλασσα. Τι όμορφα που είναι όλα! Αβάσταχτα όμορφα!
(Αγαπητέ Ηλία, ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει είναι κατά των φτωχών. Σε όποια εθνότητα και αν ανήκουν. Κανείς δεν στρέφεται κατά των ζάπλουτων αλλοδαπών που ζουν στο Λονδίνο. Αντιθέτως, οι φτωχοί στρέφονται κατά των αλλοδαπών φτωχών. Είναι προφανές, πως η φτώχεια είναι στο πνεύμα και στη σκέψη. Το μίσος πολλών πολιτών της βόρειας Ευρώπης προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες οφείλεται και στο γεγονός, ότι ξέρουν, πως ο πλούτος των χωρών τους και η καθιέρωση των δικών τους χωρών ως μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, οφείλεται - σε μεγάλο βαθμό - στη λεηλασία, επί αιώνες, των χωρών από τις οποίες προέρχονται μετανάστες και πρόσφυγες. Δηλαδή, το μίσος κρύβει και ενοχή. Ηλία, προσπαθώ να μην το βλέπω συναισθηματικά. Προσπαθώ να το βλέπω …επιστημονικά. Καταρρέει. Πάνω μας, αλλά καταρρέει. Σκέφτομαι πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν είχε επικρατήσει η επαναστατική διάσταση της Βίβλου. Αλλά τι λέω, ακόμα οι «πιστοί» δεν καταλαβαίνουν τι λέει η Βίβλος. Η γλώσσα τους είναι άγνωστη. Για προφανείς λόγους. Ηλία, είναι όλα πολύ όμορφα. Αρκεί να μπορεί κάποιος να τα δει. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την ομορφιά. Οπότε, η ομορφιά θα σώσει μόνο αυτούς που μπορούν να τη δουν. Να είσαι καλά, Ηλία. Να ξέρεις πως θα προσπαθήσω να γράψω και για εσένα αυτό το ελληνικό καλοκαίρι, μια και δεν θα έρθεις στην Ελλάδα. Είμαι βέβαια στην Αθήνα τώρα, οπότε θα πρέπει να απομακρυνθώ λίγο, για να γράψω κάτι συμπαθητικό.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
