Φίλε Πιτσιρίκο, νομίζω ότι σήμερα κάποια επιπλέον πράγματα ξεκαθάρισαν. Το πρώτο είναι, πως η Βρετανία (έχοντας νωπό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) δεν βιάζεται, αν και ενδιαφέρεται σφόδρα, να έρθει σε συμφωνία με την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.
Τόσο ο Κάμερον όσο (πολύ περισσότερο) κι ο Όσμπορν...
ξεκαθάρισαν, ότι η Βρετανία θα είναι αυτή που θα αποφασίσει την ώρα και την στιγμή, όπου θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 του καταστατικού της ΕΕ.
Σε αντίθεση με τους γιαλαντζί αριστερούς του Προτεκτοράτου, το Λονδίνο γνωρίζει καλά, ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ του.
Φυσικά και δεν είναι ηλίθιοι οι Βρετανοί να πιστεύουν πως οι ίδιοι θα μείνουν αλώβητοι σε αυτό το παιγνίδι, ξέρουν, όμως, ότι οι απώλειες του αντιπάλου θα είναι πολύ μεγαλύτερες και γνωρίζουν επίσης, πως οι ίδιοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναρρώσουν ευκολότερα από αυτούς.
Κι έχουν πολλούς λόγους να το πιστεύουν αυτό, ιδίως σήμερα που δύο «άσχετα» μεταξύ τους γεγονότα ήρθαν να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους και να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες ενός συμβιβασμού με την ΕΕ, που θα είναι προς όφελος των Εγγλέζων.
Το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα είναι η κερδοσκοπική επίθεση του Τζώρτζ Σόρος όχι στην στερλίνα και στην βρετανική χρηματοπιστωτική βιομηχανία αλλά στην πολυαγαπήμενη μας Deutsche Baaam!
Ο Σόρος λέγεται, ότι έβγαλε γύρω στα 10 εκατομμύρια δολάρια, ποντάροντας 100 στην πιθανότητα να πέσει η μετοχή της Deutche Bank.
Καθόλου άσχημα, τουλάχιστον για αρχή, αφού κανείς δεν ξέρει τι άλλα κρυφά πονταρίσματα έχει κάνει ακόμα ο κύριος αυτός.
Ο Σόρος, ως γνωστόν, ανήκει στην αγέλη των Λύκων και οι λύκοι επιτίθενται πάντα στο πιο αδύναμο (στο πιο άρρωστο για την ακρίβεια) από τα υποψήφια θηράματά τους.
Το χθεσινό ήταν ένα πολύ άσχημο κι ανησυχητικό σημάδι για την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.
Αν μάλιστα συνδυαστεί με την ανάγκη για την ανακεφαλαιοποίηση των νεκροζώντανων Ιταλικών τραπεζών (για την οποία λέγεται ότι θα χρειαστούν 44 δισ. ευρώ), ο καθένας αντιλαμβάνεται, πως κάτω από τον χρυσό θρόνο της Καγκελαρίας έχει τοποθετηθεί μια πυρηνική βόμβα, που απειλεί να τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα.
Το δεύτερο χαμπέρι, που έφτασε στα αυτιά των Γερμανών σήμερα, έχει να κάνει με το μέγεθος της αποζημίωσης που συμφώνησαν να καταβάλουν στο Αμερικανικό δημόσιο οι βρομιάρηδες της Volkswagen. Μόνο 11.5 διS. δολάρια!
Μην μου πείτε ότι αν σε αυτό το …ασήμαντο ποσό προστεθεί και η κατάρρευση των πωλήσεων της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Μεγάλη Βρετανία (20% των γερμανικών εξαγωγών), θα στηριχθεί η απασχόληση και η ανάπτυξη στην Γερμανία και στην Ευρωζώνη;
Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται να κάνει η Βρετανία είναι υπομονή. Να περιμένει 6-8 βδομάδες, πριν προχωρήσει στην ενεργοποίηση του άρθρου 50.
Ακόμα καλύτερα θα είναι να ακολουθήσει, εκείνο που είπε σήμερα στην συνάντηση με τους Βρετανούς επιχειρηματίες ο υπουργός Οικονομικών Όρσμπορν και προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού σε Βερολίνο και Βρυξέλλες.
Τους υποσχέθηκε, πως πρώτα θα υπογραφεί η συμφωνία με την ΕΕ για ελεύθερη πρόσβαση της Βρετανίας στην ενιαία αγορά και μετά θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50, για να αρχίσουν οι διαδικασίες της αποχώρησης.
Την ίδια ώρα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ομπάμιας δήλωσε, πως μια σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ είναι εφικτή και έφερε ως παράδειγμα την Νορβηγία.
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες, της απέλπιδας προσπάθειας των «Ευρωπαίων» να πιέσουν το Λονδίνο μέσω …Σκωτίας και Βορείου Ιρλανδίας.
Οι Βρετανοί σιωπούν.
Άλλωστε, όπως πολύ σωστά επισήμανε κι ένας άλλος φίλος, το παλάτι μάλλον δεν ήταν ούτε ουδέτερο, ούτε υπέρ του Bremain.
Σε λίγες βδομάδες οι Γερμανοί θα νιώσουν τι πραγματικά πάει να πει πίεση, όταν θα ακούν τα ουρλιαχτά των Ιρλανδών, των Ολλανδών, των Πολωνών, των Κυπρίων και των Μαλτέζων που θα απαιτούν την υπογραφή νέας συμφωνίας με το ΗΒ το συντομότερο δυνατό.
Δανοί και Σουηδοί δεν πρόκειται να τους ρωτήσουν καν.
H EE αποτελεί πια το έμπρακτο παράδειγμα της κατάλυσης των ιδανικών και των επιτευγμάτων της αστικής δημοκρατίας, αφού καταστρατηγεί τα θεμελιώδη δικαιώματα που αυτή προβλέπει, δηλαδή το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν και να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία στην χώρα τους.
Η ΕΕ καταργεί κι αυτή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που γέννησε η Αμερικανική και η Γαλλική επανάσταση 2,5 αιώνες πριν, επιτρέποντας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να κυβερνούν με τον τυπικό τρόπο της μαφίας.
Εκβιάζοντας, απειλώντας και λεηλατώντας ανεξέλεγκτα.
Με τους Βρετανούς θα τα βρουν αργά ή γρήγορα.
Είναι προς το συμφέρον και των δυο.
Εκείνους όμως που σκύβουν το κεφάλι, θα τους πατήσουν χωρίς να δείξουν έλεος.
Οι τυραννίες δεν μεταρρυθμίζονται. Ανατρέπονται.
Το ισχυρό και ταυτόχρονα αδύναμο σημείο των δολοφόνων αυτών είναι το νόμισμα, στο οποίο πληρώνουν και πληρώνονται.
Πολύ γρήγορα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες θα συνειδητοποιήσουν, ότι το «κοινό νόμισμα» δεν είναι μια παγίδα που στήθηκε μονάχα για τους άλλους.
Είναι και ένας λάκκος μέσα στον οποίο έχουν πέσει και οι ίδιοι.
Κάποιοι θα γελάσουμε πολύ. Η ώρα ζυγώνει. Η εκδίκηση της Γυφτιάς έρχεται!
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Στο παρασκήνιο των παραπάνω, έχουμε και την κίνηση για την εκπαραθύρωση του Τζέρεμι Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού κόμματος. Μάθημα σπουδαίο για την εναπομένουσα αριστερά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντί ο Κόρμπιν να υπηρετήσει το συμφέρον της εργατικής τάξης και να σεβαστεί την προσωπική του ιστορία, επέλεξε να ακολουθήσει την γραμμή των Μπλαιρικών και τις συμβουλές των θλιβερών απολογητών της ΕΕ, που προπαγανδίζουν την ανοησία του «μετασχηματισμού της ΕΕ σε προοδευτική κατεύθυνση». Ένας εξ αυτών κι ο δικός πρώην και «επιτυχημένος» υπουργός Οικονομικών της ΠΦΑ κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Με την φόρα που είχε πάρει πάντως ο Κόρμπιν, είναι απορίας άξιο, το πως του γλίτωσαν κι άλλες λαμπρές μορφές της ελληνικής κεντροαριστεράς, όπως, λόγου χάρη, ο Φώτης Κουβέλης και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Εμείς, βέβαια, συνεχίζουμε να κουβεντιάζουμε, για το αν είναι ή δεν είναι ακροδεξιοί τύποι σαν τον Τζόνσον και τον Φάρατζ (φυσικά και είναι) και δεν καταδεχόμαστε να κουβεντιάσουμε, για το πώς η κεντροαριστερά και η αριστερά στην Ευρώπη έχουν καταντήσει να είναι ο απολογητής του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η αριστερά που μαζί με τους πλουτοκράτες στρώνουν τον δρόμο στον φασισμό και στον ολοκληρωτισμό. Συνεχίστε, λοιπόν, όταν ακούτε για το Brexit, να απαντάτε πως ο Φάρατζ είναι φασίστας. Φασίστας ο Φάρατζ και δημοκράτες οι Γιούνκερ, Σουλτς και Ντάισελμπλουμ.
(Αγαπητέ Ηλία, παρακολουθούμε τους παίκτες του παγκόσμιου καζίνο να παίζουν με τις ζωές μας και καλούμαστε να επιλέξουμε τον αγαπημένο μας παίκτη. Γιατί; Βέβαια, είναι απολαυστικό να βλέπεις τους καπιταλιστές να τρώγονται μεταξύ τους. Ας φαγωθούν. Να μην μείνει ούτε ένας. Και δεν θα τους κλάψει κανείς. Να είσαι καλά, Ηλία.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
