by To Skouliki Tom
Στο βασανιστήριο της σταγόνας, μια σταγονίτσα νερού πέφτει στο κεφάλι ενός ανθρώπου με συγχρονισμένη περιοδικότητα, μέχρι που η αέναη ροή του επιφέρει τρέλα στο θύμα.
Λέγεται, ότι το βασανιστήριο αυτό δεν αντέχεται περισσότερο από δύο εβδομάδες.
Παρακολουθώντας τη ζωή των προσφύγων στην Ελλάδα (και ζώντας την από πιο κοντά τις τελευταίες εβδομάδες, λόγω της ομάδας δράσεων που σχηματίστηκε μέσα από τη σελίδα μας) μου θυμίζει ακριβώς αυτό. Το βασανιστήριο της σταγόνας.
Πριν από δύο Σάββατα, η κουζίνα εκστρατείας μας βρέθηκε με την κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος" στο Ελληνικό. Mαγειρέψαμε και σερβίραμε 3.200 μερίδες μεσημεριανό και βραδυνό για 1.600 πρόσφυγες.
Όπως, ίσως, σωστά πρέπει να γίνεται σε τέτοιες δομές, οι άνθρωποι αυτοί περνούσαν από έναν πάγκο, όπου έδειχναν τα χαρτιά τους, καταγράφονταν και κατόπιν περνούσαν να πάρουν τις μερίδες τους. Η καταγραφή γινόταν από μόλις 2 άτομα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάθε σερβίρισμα να κρατάει 3-4 ώρες.
Το φαντάζεστε; Να περιμένεις δυο φορές τη ημέρα, τουλάχιστον 3 ώρες κάθε φορά, σε μια ουρά, μόνο και μόνο για να φας και δεν ξέρω πόσες ακόμα το πρωί, για να πάρεις ένα κρουασάν και έναν χυμό.
Να πρέπει να δείχνεις συνεχώς τα χαρτιά σου, για να αποδείξεις ότι υπάρχεις, ότι δεν θα πάρεις μισό πιάτο φαΐ παραπάνω από αυτό που σου αναλογεί.
(Στην πύλη Ε3 στον Πειραιά, όπου μαγειρεύουμε κάθε Κυριακή, τα πράγματα είναι καλύτερα, αφού δεν υπάρχει το φαινόμενο της καταγραφής, αλλά και πάλι απαιτείται τουλάχιστον 1 ώρα για να σερβιριστούν 1.000 άνθρωποι.)
Κι όταν δεν υπάρχουν κουζίνες σαν εμάς και τον Άλλο Άνθρωπο, που μαγειρεύουμε επιτόπου και το φαγητό κρατιέται ζεστό μέσα στις μαρμίτες, να περιμένεις για να πάρεις μια μερίδα κρύο συσκευασμένο φαγητό, συνήθως μέτριας έως άθλιας ποιότητας, αφού από τη στιγμή που ετοιμάζεται μέχρι να μοιραστεί μεσολαβούν ώρες.
Μπορεί κάποιος από εμάς να το φανταστεί; Μπορούμε να το φανταστούμε, όταν ρίχνουμε χριστοπαναγίες σε μια ουρά 10 ατόμων στην εφορία, επειδή κάποιος μας παίρνει τη σειρά; Όχι δεν μπορούμε.
Η ζωή των προσφύγων στην Ελλάδα μέχρι τώρα, λοιπόν, είναι αυτό. Μια ατελείωτη αναμονή. Και ουρές. Ατελείωτες ουρές για λίγο φακόρυζο, για ένα σάντουιτς, για μια σερβιέτα, για ένα κωλόχαρτο, για να δει ένας γιατρός το παιδί σου.
Αναμονή, ουρές και άσκοπη περιπλάνηση. Στον Πειραιά, στο Ελληνικό, στην Ειδομένη, στις πόλεις, στα κέντρα κράτησης. Χωρίς λεφτά, χωρίς τσιγάρα, χωρίς να ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα το δημιουργικό.
Να πρέπει να ξεχάσεις, ότι το βράδυ θα πέσεις να κοιμηθείς σε μια σκήνη, που μπάζει κρύο και βροχή ή σε ένα κοντέινερ ή στο πάτωμα δίπλα σε εκατοντάδες άλλους.
Προερχόμενος από μία φυσιολογική ζωή, έχοντας γλιτώσει από βόμβες, χτυπηθεί από μπάτσους, διασχίσει θάλασσες και βουνά για να καταλήξεις εδώ. Χωρίς να ξέρεις, τι επιφυλάσσει το μέλλον για σένα και το παιδί σου. Πού θα μεγαλώσει, πού θα βρεθεί την επόμενη μέρα και υπό ποιες συνθήκες.
Και το βασανιστήριο αυτό των προσφύγων έχει διαρκέσει πολύ περισσότερο από δύο εβδομάδες. Πολύ περισσότερο από όσο αντέχει ένας άνθρωπος το βασανιστήριο της σταγόνας, χωρίς να τρελαθεί.
Τους παρακολουθώ και πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση τους. Δεν ξέρω, αν θα είχα το σθένος, την υπομονή και το κουράγιο να περιμένω, να χαμογελάω, να αστειεύομαι, να συνεχίσω να ζω. Μάλλον δεν θα το είχα. Μάλλον θα είχα διαλυθεί.
Δεν ξέρω, αν θα το είχε κάποιος από εμάς, όταν γινόμαστε ράκος και παθαίνουμε κρίσεις πανικού, επειδή δεν μας θέλει η γκόμενα που γουστάρουμε.
Οι πρόσφυγες ζουν μια μίνι κόλαση, ψυχικά και σωματικά, μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες και δεν έχουν προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα. Παραδίδουν καθημερινά μαθήματα αξιοπρέπειας.
Εγώ δεν ξέρω, μπορεί και να σκότωνα. Ή να αυτοκτονούσα.
Θα το πω διαφορετικά: Και στο Μεγάλη Βρετάνια να τους χωρούσαν όλους, πάλι απάνθρωπο θα ήταν. Γιατί δεν θα ήταν επιλογή τους. Γιατί δεν θέλουν, που είναι εδώ. Γιατί είναι εγκλωβισμένοι.
Στις συναντήσεις της ομάδας μας επισημαίνουμε πάντα το εξής, για να το θυμόμαστε: Δεν προσφέρουμε κάτι. Σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος και το δράμα των ανθρώπων, προσφέρουμε το απειροελάχιστο.
Αυτό το γράφω για μερικούς αλληλέγγυους, που την έχουν δει μητέρες τερέζες και διαδίδουν ανυπόστατες φήμες, επειδή οι πρόσφυγες δεν τους κοιτάνε με ευγνωμοσύνη, όπως θα ήθελαν.
Χαλαρώστε λιγάκι πατσαβουράκια, μην πάθετε κανά εγκεφαλικό ή τραβάτε σπίτια σας.
(Ανήθικο δίδαγμα: Το κράτος συνεχίζει ανέμελο και ανύπαρκτο μέχρι να κλείσει τις δουλίτσες του με τους κολλητούς του και να τα μασήσουν όλοι μαζί χοντρά και από το προσφυγικό. Δεν πειράζει, μέχρι τότε εμείς θα είμαστε εκεί. Συνεχίζουμε.)
Βασανιστείτε στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
