«Όλες οι τέχνες παρήγαγαν τ’ αριστουργήματά τους. Μόνο η διακυβέρνηση, η τέχνη, δηλαδή, της καταστολής παρήγαγε τέρατα».
Έτσι αποτύπωσε ο Σεντ Ζυστ (Saint Just), μιλώντας στη Συμβατική Συνέλευση για το Σύνταγμα της Γαλλίας στις 24.4.1793, την ταύτιση διακυβέρνησης και καταστολής.
Και ακόμα την τερατογένεση ως συνέπεια της «διακυβέρνησης».
Διακυβέρνηση είναι η άσκηση εξουσίας. Η de jure και de facto επιβολή του ισχυροτέρου. Με λίγα λόγια ο εξαναγκασμός των αδυνάτων να υποταγούν στις θελήσεις των ισχυρών. Κοντολογίς, η άσκηση αποφασιστικής επιρροής από μέρους των ολίγων πάνω στους πολλούς.
Διακυβέρνηση είναι η επιβολή της «έννομης τάξης». Σε απλούστερα ελληνικά, η διά της βίας εδραίωση της επιθυμίας των πλουσίων και η εξασφάλιση ότι οι φτωχοί δε θα σηκώσουν κεφάλι.
Η διακυβέρνηση χρειάζεται τον νόμο. Και νόμος δεν είναι το σύνολο των διατάξεων που ρυθμίζουν γενικώς τις σχέσεις των ανθρώπων συμβάλλοντας στην εξομάλυνση των αντιθέσεων και την κοινωνική ειρήνη, όπως υποστηρίζουν οι επαγγελματίες του κοινωνικού παραλογισμού, αλλά, αντίθετα, είναι το όπλο ή, αν θέλετε, το εργαλείο, με το οποίο οι άρχοντες επιβάλλονται στους αρχομένους με τρόπο που να εμποδίζει τους δεύτερους, κάποια στιγμή, να μετατραπούν σε μαχόμενους πολίτες.
Αυτά πρεσβεύει ο καπιταλισμός. Είναι, όμως, και η ζωή. Και τι άλλο είναι η ζωή από τον ασίγαστο, τον διαρκή, τον ατελεύτητο πόλεμο ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχια; Αυτό αποδεικνύει η ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτό συνομολογούν και οι πιο στυγνοί εκφραστές της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτοί, τουλάχιστον, έχουν πλήρη ταξική συνείδηση.
Σε αυτόν τον αμείλικτο πόλεμο, δεν είναι σπάνιο, οι πλούσιοι να χρησιμοποιούν τους φτωχούς ως όπλο καταστολής σε βάρος της φτώχιας!
Αν παρατηρήσουμε τα ατέλειωτα κύματα των μεταναστών, των δυστυχισμένων υπάρξεων, που παράνομα «εισβάλλουν» στη χώρα μας, κύματα που σε λίγο θα εξελιχθούν σε τσουνάμι, θα διαπιστώσουμε, ότι κάποιο στυγνό, ψυχρό εκμεταλλευτικό κέντρο κατευθύνει, προς όφελός του τις ροές μέσα από προκατασκευασμένους αγωγούς.
Αυτό το τραγικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στον καιρό μας, δεν έχει καμία σχέση με τις γνωστές καταγεγραμμένες στην ιστορία μεταναστεύσεις. Δεν έχει τίποτα το κοινό, αν εξαιρέσει κανείς τη φτώχια, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση, τη θνησιμότητα.
Δεν έχει, επίσης, καμία σχέση με τη μεγάλη προσφυγική τραγωδία μετά τη μικρασιατική καταστροφή.
Πολέμους είχαμε και πριν. Ας είναι καλά οι σχεδιασμοί των Η.Π.Α. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης : πόλεμος στο Ιράκ, μαζικοί βομβαρδισμοί στη Σερβία, δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, πόλεμος Ινδίας – Πακιστάν, δύο μεγάλοι πόλεμοι στο Αφγανιστάν, πολύ παλαιότερα πόλεμος Αράβων – Ισραήλ, πόλεμος Ιράν – Ιράκ κλπ. Ως αποτέλεσμα των μεγάλων αυτών πολέμων είχαμε μετακινήσεις. Ουδέποτε τέτοιο φαινόμενο μαζικής εξόδου ανθρώπων από τις χώρες τους, συγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένο κέντρο, την Τουρκία και από κει μέσω πλοιαρίων «εισβολή» τους στη χώρα μας.
Ουδέποτε είχαμε κατευθυνόμενες ροές μεταναστών, διοχετευόμενες μέσω συγκεκριμένων αρτηριών και κατευθυνόμενες σε συγκεκριμένες τερματικές βάσεις.
Το σχέδιο είναι απλό. Γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνο.
Αποβλέπει :
* Στη διάλυση της χώρας μας (και των χωρών που θα ακολουθήσουν) και στη μετατροπή της σ’ έναν απροσδιόριστο «χώρο», στον οποίο θα ζουν στρατιές δούλων και ασύδοτο θα δραστηριοποιείται το διεθνές κεφάλαιο.
* Στην κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων μέσω ενός αμαλγάματος, με άλλα λόγια, ενός ανακατώματος ανόμοιων προσώπων, που υποτάσσεται στα κελεύσματα των καπιταλιστών.
* Στην ισοπέδωση των πολιτισμικών και πολιτικών παραδόσεων, με συνέπεια την κάμψη ακόμα και εξαφάνιση των αντιστασιακών αντανακλαστικών.
* Στη διά της βίας αλλοίωση των πληθυσμιακών δεδομένων της χώρας – θύματος και στη μετατροπή της σε αποθήκη δυστυχισμένων ψυχών, από την οποία οι καπιταλιστές θα αντλούν τζάμπα ανθρώπινο δυναμικό.
* Στην de jure και de facto κατάργηση όλων των δικαιωμάτων, ατομικών και κοινωνικών, για τα οποία χύθηκε αίμα και μελάνι στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας.
* Στην ισοπέδωση της ελπίδας και της σύμφυτης με τον άνθρωπο προσδοκίας κατάκτησης ενός καλύτερου μέλλοντος.
* Στην πλήρη αποδυνάμωση της αντίστασης απέναντι στην επιβαλλόμενη «παγκόσμια δικτατορία».
Αυτό είναι το ύπουλο σχέδιο που συντελείται σε βάρος του εθνικού μας χώρου και του λαού μας.
Γίνεται πράγματι με τρόπο άμεσο και απλό. Με τη χρησιμοποίηση, ως εμπροσθοφυλακή, χιλιάδων δυστυχισμένων, όπως οι παλαιοί πολιορκητές χρησιμοποιούσαν γυναικόπαιδα για προκάλυψη, ώστε κάμπτοντας το φρόνημα των τοξοβόλων αμυνομένων, να προσεγγίσουν τα τείχη.
Γίνεται με την προπαγάνδα, τη διαμόρφωση, δηλαδή, της κοινής γνώμης στη βάση όχι της λογικής, αλλά του θυμικού.
Αυτό έχουν αναλάβει εργολαβικώς τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης και η νέας μορφής «παιδεία», που σχεδιάζεται και εκπονείται από μεγάλους ξένους και εγχώριους επαγγελματίες «ανθρωπιστές» και υλοποιείται, εξωθεσμικώς, από τις πανταχού παρούσες μη κυβερνητικές οργανώσεις.
Νίκος Καραβέλος – «Ημεροδρόμος»
