Του Νίκου Μπογιόπουλου
«Ναι βεβαίως (είμαστε) αριστερή κυβέρνηση, αλλά αριστερή κυβέρνηση σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης. Βάζεις κόκκινες γραμμές αλλά στο τέλος της ημέρας κοιτάς τι μπορεί να δώσει περιθώρια ευελιξίας και να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα» (Αλέξης Τσίπρας, από την συνέντευξή του στον «Ενικό»).
Να λοιπόν ένας ακόμα πρωθυπουργός που κάνει πέτρα την καρδιά του και που πάνω από την ιδεολογία του βάζει τα «εθνικά συμφέροντα». Ο αμέσως προηγούμενος ήταν, ο εγγονός εκείνου που δήλωνε «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».
Ποιος δεν θυμάται τον Γιώργο Παπανδρέου, τον νεότερο, την ώρα ακριβώς που έφερνε το ΔΝΤ στην Ελλάδα να λέει, ότι αυτό ήταν έξω από την ιδεολογία του, αλλά το έκανε για το «εθνικό όφελος»…
Επομένως, μιας και γινόμαστε μάρτυρες, την ίδια αυτή «εθνική υπευθυνότητα» να την υπηρετεί κι ένας «αριστερός» (σσ: για τον κ.Τσίπρα, μιλάμε…), ας επαναλάβουμε μερικά αυτονόητα:
Παρατήρηση πρώτη: Κάθε φορά που οι εκάστοτε πρωθυπουργοί αρχίζουν τα περί «εθνικής ευθύνης», που τα θέτουν πάνω από την ιδεολογία τους (και τούτο ως απόδειξη ότι βάζουν τη χώρα πάνω από τις προσωπικές τους πεποιθήσεις) τότε εκείνα που εφαρμόζουν, δεν είναι και πολύ ευχάριστα για το «έθνος» του εργαζόμενου λαού. Μάλλον το «εθνικό συμφέρον» του τρίτου Μνημονίου δεν αφήνει αμφιβολίες περί τούτου…
Παρατήρηση δεύτερη: Η Αριστερά είναι τέτοια, επειδή ακριβώς η ιδεολογία, το πρόγραμμα και η πολιτική της είναι ταυτισμένα με το εθνικό όφελος. Όχι το «εθνικό όφελος» γενικώς και αορίστως, ούτε φυσικά το ιδιοτελές συμφέρον των κεφαλαιοκρατών που οι ίδιοι και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συνηθίζουν να το αποκαλούν «εθνικό όφελος».
Το εθνικό συμφέρον, εφόσον μιλάμε για την Αριστερά, αποκτά το πραγματικό του νόημα, επειδή ακριβώς η Αριστερά (όταν είναι Αριστερά) έχει ως πρόταγμα, μια κοινωνία που θα συγκροτείται με ηγέτιδα δύναμη το «έθνος» του λαού και με πυξίδα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού.
Αυτή είναι μια από τις ειδοποιούς διαφορές της Αριστεράς με τους πολιτικούς αντιπάλους της. Δεν διαχωρίζει (υποκριτικά) το πρόσημό της, το αριστερό πρόσημό της, με ό,τι είναι ωφέλιμο για το λαό και τον τόπο. Γιατί πολύ απλά αν δεν ήταν ωφέλιμο δεν θα ήταν αριστερό.
***
Ο αφορισμός ότι τα προηγούμενα συνιστούν, τάχα, αριστερή ιδεοληψία μας είναι γνωστή.
Στον στερεότυπο λόγο που αρνείται να παραδεχτεί, εκείνο που έβλεπε μέχρι ο βαθιά συντηρητικός πρωθυπουργός της Βικτωριανής Αγγλίας, ο Ντισραέλι, που ομολογούσε ότι υπάρχουν
«δύο έθνη, που µεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συμπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόµους (...). Τα δύο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί»,
απαντάμε και επαναλαμβάνουμε: Η Αριστερά, εκτός από πολιτική Αριστερά είναι (με την έννοια της κοινωνικής διαστρωμάτωσης) και κοινωνική Αριστερά. Ως τέτοια καλύπτει το 99% του λαού, δηλαδή την συντριπτική πλειοψηφία του Έθνους.
Όσοι «αριστεροί» ξεχνούν (στο όνομα του «εθνικού οφέλους») να κάνουν αυτή την πολύ απλή ταξική ανάλυση, όσοι διαχωρίζουν την πολιτική Αριστερά από την κοινωνική Αριστερά, παρότι κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την λέξη «Αριστερά», συνήθως κάτι άλλο μας λένε. Και (ακόμα συνηθέστερα) επικαλούμενοι το «εθνικό όφελος» στην οικτρή μειοψηφία του 1% απευθύνονται. Σε αυτή είναι που… «κλίνουν το μάτι».
Εν ολίγοις: Η Αριστερά (όταν είναι Αριστερά) όχι μόνο δεν βάζει στην μπάντα την πολιτική της και την ιδεολογία της στο όνομα του «εθνικού οφέλους», αλλά προωθεί το λαϊκό συμφέρον στην πράξη και όχι στα λόγια, χωρίς να το διαχωρίζει από το «εθνικό», μιας και τελικά το λαϊκό συμφέρον δεν είναι τίποτα λιγότερο από το εθνικό συμφέρον.
Η Αριστερά, όχι μόνο δεν «αναστέλλει», αλλά (πολύ περισσότερο σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης) εκείνο που κάνει, είναι να εφαρμόζει την πολιτική της, επειδή ακριβώς αυτή είναι που υπηρετεί τον τόπο και μάλιστα στις πιο κρίσιμες συνθήκες, όπως τώρα.
Ειδάλλως, κύριε Τσίπρα, ποιο το νόημα να λέει κανείς, ότι είναι Αριστερός; Ποιό το νόημα να υπάρχει η Αριστερά, αν στα δύσκολα βγάζει ιδεολογικά την ουρά της απέξω;
Αυτά τα ξέρουν άπαντες στην Αριστερά κύριε Τσίπρα – όταν είναι Αριστεροί, βέβαια…
Όλα τα υπόλοιπα, με τα οποία κάποιοι «αριστεροί» παριστάνουν τους «εθνάρχες» και βαφτίζουν τα Μνημόνια, τους ΕΝΦΙΑ και τις νέες «Αμυγδαλέζες» σε «εθνική πολιτική», είναι για (και από) εκείνους που οι «αριστερές» τους κυβερνήσεις κατακτούν περίοπτη θέση στις ανά τον κόσμο «αριστερές» του ΝΑΤΟ, των ιδιωτικοποιήσεων και της ανακεφαλαιοποίησης τραπεζιτών.
ΠΗΓΗ: enikos.gr
