Δημήτρης Μηλάκας
Την Άνοιξη του 2010 με την προσφυγή του Γ.Α. Παπανδρέου στο ΔΝΤ για «βοήθεια», με τα συνεπαγόμενα μνημόνια και τις εποπτείες, η χώρα ξύπνησε από το όνειρο της «ισχυρής –οικονομικά- Ελλάδας».
Την περασμένη βδομάδα, με την...
έκκληση (από κοινού με τη Γερμανία και την Τουρκία) στο ΝΑΤΟ για τον έλεγχο των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αποδέχτηκε την οδυνηρή πραγματικότητα: η χώρα τελεί υπό «συνολική» προστασία (προτεκτοράτο).
Αν σε αυτά προστεθεί και το πρόσφατο (πριν μερικές βδομάδες) ανάλογο αίτημα στην ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή (FRONTEX) για τον έλεγχο των συνόρων και στην ξηρά το ερώτημα που προκύπτει, είναι ανησυχητικό: Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί θα… βοηθήσουν τη χώρα το ίδιο αποτελεσματικά που την «βοηθούν» στο οικονομικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια οι τρόικες και τα κουαρτέτα; Τελικά, ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες;
Κατόπιν τούτων και ουσιαστικά κατόπιν εορτής, τα ελληνικά ΜΜΕ, οι πολιτικές δυνάμεις και η ελληνική κοινωνία (με αφορμή την εμφάνιση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και την ανάμειξή του στην διαχείριση της προσφυγικής κρίσης) εν χωρώ διατυπώνουν τις ανησυχίες τους, οι οποίες τελικά συνοψίζουν μια ακόμη οδυνηρή πραγματικότητα: το Αιγαίο που θα εποπτεύσει το ΝΑΤΟ, είναι ολόκληρο μια γκρίζα ζώνη, καθώς:
Η χώρα έχει συμφωνήσει (Α. Παπανδρέου- Οζάλ 1987) να μην ασκεί το δικαίωμα έρευνας για πετρέλαιο πέρα από τα 6 μίλια από τις ακτές της.
Η χώρα έχει αποδεχτεί μετά την κρίση των Ιμίων, στην αμερικανικής έμπνευσης συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης- Ντεμιρέλ 1997) τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Τα εν λόγω τουρκικά ζωτικά συμφέροντα συνοψίζονται στην Τουρκική θέση, ότι στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων το καθεστώς δεν διευκρινίζεται από τις συνθήκες.
Η χώρα έχει αποδεχτεί εδώ και χρόνια την κατάργηση των ορίων ευθύνης αποδεχόμενη την «ομπρέλα» του ΝΑΤΟ για τον κοινό ελληνοτουρκικό χώρο
Έκτοτε (από το 1996 και μέχρι τώρα) οι ελληνικές κυβερνήσεις κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ όχι μόνο συνομιλούν επί των τουρκικών διεκδικήσεων, αλλά επιχειρούν και πραγματοποιούν βήματα συνεργασίας ειδικά στο οικονομικό επίπεδο. Με πιο απλά λόγια οι ελληνικές κυβερνήσεις αναπτύσσουν σχέσεις με μια χώρα, που όλο αυτό το διάστημα αμφισβητεί έμπρακτα (με πτήσεις και πλόες πολεμικών πλοίων) την ελληνική κυριαρχία ακόμη και κατοικημένων από Έλληνες νησιών.
Όλο αυτό το διάστημα (της υποτίθεται ισχυρής Ελλάδας) που οι ελληνοτουρκικές μπίζνες πήγαιναν ρολόι, οι κυβερνήσεις, οι πολιτικές δυνάμεις, τα ΜΜΕ και η ελληνική κοινωνία αδιαφορούσαν για την μεθοδική υπονόμευση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, που προωθούσε βήμα προς βήμα η Άγκυρα. Το αποτέλεσμα αυτής της συστηματικής και μεθοδικής εργασίας επεκτάθηκε τα τελευταία χρόνια στο απώτατο ανατολικό ελληνικό σύνορο, το Καστελόριζο. Αυτό το ελληνικό νησί, για την Τουρκία απλώς δεν υπάρχει, σε ότι έχει σχέση με τα δικαιώματά του σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Συνοψίζοντας, τον τελευταίο μόλις χρόνο η Τουρκία υπενθύμισε ότι:
Το Αιγαίο από πλευράς κυριαρχίας μοιράζεται στη μέση στον 25ο μεσημβρινό – σύμφωνα με τις δεσμεύσεις περιοχών που έχει ανακοινώσει η Άγκυρα για ετήσιες αεροναυτικές ασκήσεις
Τα Δωδεκάνησα (εκτός από γκρίζα) είναι αποστρατικοποιημένη ζώνη
Τα Ίμια (γραπτό διάβημα) είναι τουρκικό έδαφος
Κάτι που επίσης θα πρέπει να σημειωθεί και να υπογραμμιστεί, είναι πως όλη η τουρκική συστηματική δραστηριότητα υπονόμευσης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο τα τελευταία χρόνια, συντελείται κάτω από τη σιωπηρή ΝΑΤΟϊκή συναίνεση, καθώς η συμμαχία είναι παρούσα και εποπτεύουσα τον «κοινό» ελληνοτουρκικό αμυντικό χώρο.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τις ελληνικές κυβερνήσεις (τα κόμματα τα ΜΜΕ και την ελληνική κοινωνία) δεν έτρεξε ούτε ένα δάκρυ για την υπονόμευση (απώλεια) της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Μήπως τώρα πια είναι πολύ αργά για δάκρυα;
Το Ποντίκι
Πηγή: anemosantistasis.blogspot.com
