Του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ
Οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, δηλαδή, η αφετηρία της συζήτησής της με την τρόικα που μετά βεβαιότητας θα εξελιχθεί επί τα χείρω στην πορεία, δικαιώνει την πλέον νοσηρή μνημονιακή φαντασία, φέρνοντας σε αμηχανία
(υποθέτει κανείς) ακόμα και τους πλέον κυνικούς ή αφελείς οπαδούς της κυβέρνησης.
Ό,τι δεν τόλμησε ο Σαμαράς το υλοποιεί ο Τσίπρας. Όπου αντιστάθηκε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΔΗΜΑΡ, υποχωρεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Πέρα από τα επιμέρους καταστροφικά σημεία της πρότασης για το ασφαλιστικό πρέπει να επιμείνει κανείς στη λογική του, η οποία από τον κοινωνικό-ταξικό αυτοματισμό μας εισάγει ως κοινωνία και επισήμως στον “αυτοματισμό” των γενεών: “μην παραπονιέστε, για τα ψίχουλα που θα παίρνετε οι νυν συνταξιούχοι, γιατί οι επόμενοι θα πάρουν ακόμα λιγότερα”.
Πρόκειται για μια καλοδουλεμένη, χυδαία τακτική, την οποία όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις και διάφοροι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι επιχείρησαν, αλλά καμιά δεν τόλμησε σε τέτοιο βαθμό: την ώρα που η ολιγαρχία πλουτίζει, τα μεσαία και κατώτερα στρώματα ωθούνται στη μεταξύ τους σύγκρουση με βιολογικούς, δηλαδή, απολιτικούς όρους, προκειμένου ακριβώς να μη στραφούν εναντίον του συστήματος εξουσίας που τους απομυζά. Αυτή ακριβώς η πολιτική θεσμοποιείται από την παρούσα κυβέρνηση, με μπόλικες απειλές περί μη καταβολής συντάξεων σε μια 5ετία, ενώ γνωρίζουν καλά, ότι με την πολιτική ύφεσης και ανεργίας που υπηρετούν, το ασφαλιστικό σύστημα ούτως ή άλλως οδεύει στην πλήρη κατάρρευση.
Ενόσω νομοθετείται ο αυτοματισμός των γενεών, όμως, λαμβάνει χώρα και ένα μεγάλο πολιτικό παζάρι, που έχει μια επιδιωκόμενη κατάληξη: τη συγκρότηση οικουμενικής ή έστω διευρυμένης κυβέρνησης συνεργασίας, με ή χωρίς αλλαγή πρωθυπουργού. Τα ίδια ακριβώς κόμματα που ψήφισαν το καλοκαίρι το μνημόνιο ή που το υποστήριξαν προεκλογικά, σήμερα αρνούνται να υποστηρίξουν την υλοποίηση όσων συνομολόγησαν, ενώ μάλιστα είναι σαφές, ότι κανένα τους δεν επιθυμεί εκλογές.
Δεν πρόκειται μόνο για φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι, προκειμένου να χρεωθούν όλη τη φθορά αποκλειστικά και μόνο οι 153 της συμπολίτευσης. Πρόκειται επιπλέον και κυρίως για άσκηση πίεσης στον πρωθυπουργό, προκειμένου να εξαναγκαστεί σε οικουμενική ή σε κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, με έπαθλο για τους συμμετέχοντες τα προνόμια από τη συμμετοχή τους στη νομή της εξουσίας. Παρότι μάλιστα το σύστημα εξουσίας μάλλον θα κρατήσει τη ΝΔ ως μνημονιακή εφεδρεία, δεν είναι απίθανο να δούμε και την αξιωματική αντιπολίτευση να εντάσσεται αργότερα σε σχήματα μνημονιακής συγκυβέρνησης, υπό την εποπτεία του προέδρου της δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια, την ώρα που φτωχοποιείται περαιτέρω ο λαός, ένα παζάρι μνημονιακών λαμβάνει χώρα με μέσο εκατέρωθεν εκβιασμών το φόβο όλων τους για το λαό.
Η παρούσα Βουλή μόνο τέτοια παιχνίδια μπορεί να προσφέρει, συνοδευόμενα μάλιστα από δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των πολιτών. Δεν είναι παρά μια “αναβαθμισμένη” εκδοχή κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να ανατρέψει με την καθολική του άρνηση και αντίθεση προς μια Βουλή υποτακτικών της τρόικας και του νεοφιλελευθερισμού.
Πηγή: tvxs.gr
