Το μεγάλο στρατιωτάκι

Το λες και «παράλληλο πρόγραμμα». Δεδομένου ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανέλαβε εργολαβικά πλέον την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων της φτώχειας και της καταστροφής, καθώς και την απόλυτη πρόσδεση της χώρας στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, τότε οι προτάσεις Καμμένου για τη στράτευση των...


γυναικών και την ίδρυση («παράλληλου») εκπαιδευτικού συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα μελλοντικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, δεν πρέπει να θεωρούνται κεραυνός εν αιθρία. Λειτουργούν ως οδοδείκτες για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, αλλά και για τις προτεραιότητες στις εσωτερικές καταστάσεις.

Η Ελ­λά­δα συ­ντάσ­σε­ται ενερ­γά εδώ και χρό­νια με τις πο­λε­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή (Κόσ­σο­βο, Αφ­γα­νι­στάν,Ιράκ), δια­τη­ρεί το απαρ­χαιω­μέ­νο κα­θε­στώς της προ­στά­τι­δας και εγ­γυ­ή­τριας δύ­να­μης στην Κύπρο και ανα­βαθ­μί­ζει τις σχέ­σεις της σε πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο με το κα­τε­ξο­χήν κρά­τος–πο­λε­μι­κό τα­ρα­ξία στη Με­σό­γειο και τη Μέση Ανα­το­λή, δη­λα­δή το Ισ­ρα­ήλ. 
Όλα τα πα­ρα­πά­νω απαι­τούν κα­ταρ­χάς πο­λυά­ριθ­μο, εκ­παι­δευ­μέ­νο και στρα­τευ­μέ­νο όχι απλώς στο χακί, αλλά στις μι­λι­τα­ρι­στι­κές αντι­λή­ψεις, προ­σω­πι­κό. Γιατί ορι­σμέ­νοι και εσκεμ­μέ­να ξε­χνούν, ότι δεν προ­σφέ­ρο­νται μόνο βά­σεις και αε­ρο­δρό­μια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχη­μα­τι­σμούς. Προ­σφέ­ρε­ται και αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό, προ­σφέ­ρο­νται και πόροι, ανταλ­λάσ­σε­ται και τε­χνο­γνω­σία. Οπότε, και μέσα στο γε­νι­κό­τε­ρο κλίμα «ασφά­λειας» και «αντι­τρο­μο­κρα­τί­ας», τα σχέ­δια Καμ­μέ­νου προ­σα­να­το­λί­ζο­νται στην πε­ραι­τέ­ρω ενί­σχυ­ση της θέσης μιας Ελ­λά­δας της δε­κα­ε­τί­ας του 2020, η οποία θα βάζει πλάτη στις ευ­ρω­α­τλα­ντι­κές πο­λε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις, στην απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης και του αρα­βι­κού κό­σμου, την εγκα­τά­στα­ση αρε­στών στη Δύση κα­θε­στώ­των, συν­δρά­μο­ντας με έμ­ψυ­χο δυ­να­μι­κό, σε μια εσω­τε­ρι­κή, ιμπε­ρια­λι­στι­κή ισορ­ρο­πία τρό­μου και διευ­θέ­τη­σης των δια­φο­ρών ένο­πλα και μέσω πρό­θυ­μων αντι­προ­σώ­πων. Αυτά σε διε­θνές επί­πε­δο και (σχε­τι­κά) μα­κρο­πρό­θε­σμα.

Στο εσω­τε­ρι­κό (ας εν­δώ­σου­με στη στρα­τιω­τι­κής προ­έ­λευ­σης ορο­λο­γία) μέ­τω­πο, οι προ­τά­σεις Καμ­μέ­νου πέ­φτουν σε έδα­φος από καιρό εύ­φο­ρο, για να βλα­στή­σουν τα ζι­ζά­νια του μι­λι­τα­ρι­σμού. Ο φόβος της ανερ­γί­ας, η πα­λαιό­θεν επι­κρα­τού­σα αντί­λη­ψη για την «δου­λειά και την ασφά­λεια στο δη­μό­σιο», ο εξω­ραϊ­σμός της στρα­τιω­τι­κής ζωής οδη­γού­σαν, την τε­λευ­ταία του­λά­χι­στον δε­κα­ε­τία, πολλά από τα (στα χαρ­τιά) κα­λύ­τε­ρα μυαλά, στο να δώ­σουν πα­νελ­λα­δι­κές εξε­τά­σεις προ­τι­μώ­ντας αστυ­νο­μι­κές και στρα­τιω­τι­κές σχο­λές, στις οποί­ες ο σπου­δα­στής απο­ζη­μιώ­νε­ται ή αμεί­βε­ται από την πρώτη μέρα σπου­δών. Η κρίση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος  και των συλ­λο­γι­κών, αντι­προ­σω­πευ­τι­κών θε­σμών (κρίση που προη­γή­θη­κε από την οι­κο­νο­μι­κή) καθώς και η πλη­θω­ρι­κή και επι­θε­τι­κή πα­ρου­σία στη δη­μό­σια ζωή πα­ρα­γό­ντων όπως ο αρ­χιε­πί­σκο­πος Χρι­στό­δου­λος Πα­ρα­σκευα­ΐ­δης, τό­νω­σαν στις δη­μο­σκο­πή­σεις το κύρος θε­σμών όπως η Εκ­κλη­σία και ο Στρα­τός ή τα Σώ­μα­τα Ασφα­λεί­ας, γε­νι­κά. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως είναι οι ίδιοι φο­ρείς για τους οποί­ους ο ίδιος ο Πάνος Καμ­μέ­νος καυ­χιέ­ται ανοι­χτά, ότι απο­τε­λούν τους βα­τή­ρες για την κα­ταρ­χάς εκλο­γι­κή επιρ­ροή του. Τέλος, η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της δη­μό­σιας ζωής δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται πια στη δη­μό­σια ει­κό­να των ενό­πλων δυ­νά­με­ων ή της αστυ­νο­μί­ας. Γιατί και για πα­ρά­δειγ­μα, είναι του­λά­χι­στον εξορ­γι­στι­κό και υπο­κρι­τι­κό, κόμ­μα­τα όπως το Πο­τά­μι να λοι­δο­ρούν τον Καμ­μέ­νο και την κυ­βέρ­νη­ση για τον στρα­τό, την ώρα όμως που χει­ρο­κρο­τούν την (πο­λι­τι­κή) επι­στρά­τευ­ση των απερ­γών, τη βίαιη κα­τα­στο­λή των δια­δη­λώ­σε­ων, τους πε­ριο­ρι­σμούς στην άσκη­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία ή τον ψευ­δο­φι­λό­σο­φο Στέ­λιο Ράμφο στο φι­λο­χου­ντι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα τύπου «η δι­κτα­το­ρία το 1974 άφησε μηδέν χρέος».

Από την άλλη πλευ­ρά, οι προ­τά­σεις Καμ­μέ­νου αφο­ρούν ένα με­γά­λο ΘΑ στο σχε­τι­κά άδηλο μέλ­λον και ξε­σή­κω­σαν αντι­δρά­σεις σε ενε­στώ­τα χρόνο και πο­λυ­γρα­φό­τα­των «του­ϊ­τε­ρά­δων» όπως ο Δη­μή­τρης Πα­πα­δη­μού­λης, που αντι­με­τώ­πι­σαν το θέμα, χον­δρι­κά, λες και ο υπουρ­γός Άμυ­νας απο­φά­σι­σε να παί­ξει με τα στρα­τιω­τά­κια του, σαν να δια­κα­τέ­χε­ται από σύν­δρο­μο πα­λι­μπαι­δι­σμού. 
Με το ΝΑ των νο­μο­θε­τι­κών προ­τά­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης, όμως, τι γί­νε­ται; 
Πόσο «φυ­σιο­λο­γι­κό» φαί­νε­ται στους τέως αρι­στε­ρούς της κυ­βέρ­νη­σης, ότι ο στρα­τός θα υπο­κα­θι­στά πια το κοι­νω­νι­κό κρά­τος στα νησιά, μέσω των στρα­τεύ­σι­μων για­τρών που θα κά­νουν υπο­χρε­ω­τι­κά το αγρο­τι­κό τους στην πα­ρα­με­θό­ριο και τα ακρι­τι­κά νησιά; 
Πόσο «φυ­σιο­λο­γι­κό» φα­ντά­ζει επί­σης το γε­γο­νός, ότι η θη­τεία στον στρα­τό θα εξα­σφα­λί­ζει και προ­βά­δι­σμα στην ανα­γνώ­ρι­ση της άσκη­σης για τους νέους δι­κη­γό­ρους, που ως στρα­τεύ­σι­μοι (και­νού­ριο φρού­το αυτό) θα υπη­ρε­τούν σε θέ­σεις νο­μι­κού συμ­βού­λου; 
Πόσο «φυ­σιο­λο­γι­κή» μοιά­ζει τέλος η επα­να­σύ­στα­ση της ΜΟΜΑ και των αντί­στοι­χων τε­χνι­κών υπη­ρε­σιών των ενό­πλων δυ­νά­με­ων, οι οποί­ες ήδη έκα­ναν πρε­μιέ­ρα σε νησιά, όπως η Ικα­ρία, για να διορ­θώ­σουν προ­βλή­μα­τα του οδι­κού δι­κτύ­ου; 
Την αντί­λη­ψη, ότι «όπου δεν φθά­νει το κρά­τος, θα φθά­νει ο στρα­τός», η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία την πλή­ρω­σε πικρά τον 20ο αιώνα και μά­λι­στα όχι μια φορά… 

ΠΗΓΗ: https://rproject.gr