Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς από παιδί την αγαπούσα...
Μετρούσα τον χρόνο αντίστροφα ένα μήνα πριν!
Τότε βεβαίως δεν αντιλαμβανόμουν σε βάθος πως κάθε χρόνος που μ΄ αποχαιρετούσε, μου χάραζε για..
αναμνηστικό και μια ρυτίδα εμπειρίας. Ποιος νοιαζόταν άλλωστε;
Τα χρόνια ήταν μπροστά μου !Φάνταζαν πολλά! Η απόσταση από την ωριμότητα ελάμβανε διαστάσεις τεράστιες.
Για μένα το βράδυ της Παραμονής είχε κάτι μαγικό, λαμπερό και χαρμόσυνο. Έπαιρνε διαστάσεις σχεδόν μεταφυσικές!
Ο «φευγάτος» χρόνος έπαιρνε μορφή ανθρώπινη, ηλικιωμένου μουσαφίρη που το παράκανε στην εγκατάσταση και επιτέλους αποχωρούσε, ανακουφίζοντας όλους τους υπόλοιπους. Ενώ ο «ο νέος «, ήταν κατά κανόνα ωραίος!
Βέβαια ποτέ δεν εξήγησα μέσα μου την τόσο γρήγορη γήρανση του!
Έτσι ήθελα όμως εγώ το παραμύθι μου!
Στα παιδικά τα χρόνια το μυαλό δεν κάνει απολογισμούς Πρωτοχρονιάς και δεν προβληματίζεται για το νέο που έρχεται.
Η μοναδική κρυφή έγνοια και σκέψη ο ερχομός του Άγιου Βασίλη! Το γράμμα μου κι εάν ελήφθη από τον λατρεμένο παραλήπτη. Ο ανήσυχος ύπνος της Παραμονής μήπως και ο αγαπημένος παχουλός παππούς δεν βρει το δρόμο και προσπεράσει! Τώρα που το σκέφτομαι ,υπήρξε η πρώτη μου έντονη συγκίνηση ,η πρώτη μου μεγάλη έγνοια ,ο πρώτος μεγάλος έρωτας..
Γι αυτό και δεν ξεχάστηκε ποτέ! Γι αυτό και υπήρξε οδυνηρός ο αποχωρισμός μας!
Την Πρωτοχρονιά εκείνη που έγινε η μεγάλη αποκάλυψη, πως Εκείνος δεν υπάρχει, θυμάμαι, τα πάντα θάμπωσαν!
Έκτοτε οι επόμενες Πρωτοχρονιές που ήλθαν, είχαν χάσει οριστικά την εκτυφλωτική λάμψη και φυσικά δεν είχαν καθόλου παραμύθι.
Η παραμονή Πρωτοχρονιάς έρχεται και φέτος..
Και στα χρόνια που πέρασαν, αναλογίζομαι πως όσες φορές κι αν καλόπιασα το νέο χρόνο, όσο κι αν τον τραγούδησα το βράδυ της Παραμονής ,εκείνος δεν πτοήθηκε ποτέ!
Ό,τι ήθελε να μου δώσει ,μου το έδωσε με μέτρο… Γαλαντόμος σε μένα δεν υπήρξε, πάντως! Δεν έλαβε ποτέ υπόψη του ούτε το φλουρί της βασιλόπιτας που του έδειχνα περήφανα! Αδιαφόρησε προκλητικά ακόμα και «στα ποδαρικά» που επέλεγα με σχολαστικότητα!
Στο τέλος, κατάλαβα πως για μένα ο χρόνος είχε αποφασίσει να είναι διδακτικός.
Να δίνει ,να παίρνει και να με βάζει σε διαδικασία περίσκεψης. Καθόλου γοητευτικό, το ομολογώ!
Το δέχθηκα πάντως για να συνυπάρξουμε ,αλλιώς «χωριό δεν γινόταν»! Αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω ,άσχετα αν κρυφά κάθε χρόνο επιμένω να προσπαθώ να σαγηνεύσω, με την απόλυτη τελετουργία, τον ξένο που έρχεται την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς ..
Ξέρω πια, πως ό,τι είναι να μου δώσει ή να μου πάρει, θα το πράξει στα ίσα και χωρίς εκπτώσεις.
Απλά θέλω να έχω κι εγώ το παραμύθι μου, προσπαθώντας να ορίσω το άγνωστο που έρχεται..
Οι Πρωτοχρονιές έχουν πάντα βήμα σταθερό και ποτέ δεν αργούν!
Εσύ μπορεί, εκείνες όχι! Εάν δεν μετρούσαμε τόσο πεισματικά το χρόνο, σκέφτομαι πως εκείνος δεν θα ήταν τόσο αυστηρός μαζί μας.
Μετράμε τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα ,τις ώρες ,τις ημέρες ,τους μήνες ,τα χρόνια .
Μετράμε ακατάπαυστα και ακούραστα. Μετράμε αυξητικά τα χρόνια κι αντίστροφα την έλευση του νέου έτους. Μέχρι να γράψει μηδέν !Και κατόπιν αρχίζει και πάλι «η ανάβαση».
Ματαιότητα; Τρόμος και προσπάθεια οριοθέτησης του απείρου; Ελπίδα για νέο ξεκίνημα ζωής;
Ή το ανθρώπινο ,δίχως τέλος παραμύθι μας;
Οι Πρωτοχρονιές των μεγάλων έχουν πάντα γλυκόπικρη γεύση..
Σε βάζουν σε διαδικασία απολογισμού!
Για τις Πρωτοχρονιές που πέρασαν ,για τις προσδοκίες που ξεκίνησαν μεγάλες και που στο διάβα κόντυναν στα μέτρα της ζωής σου.
Για τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν κι αποδείχθηκαν μοιραίοι ..
Για τις ευκαιρίες που άδραξες και για εκείνες που προσπέρασες χωρίς να τις δεις.
Για τις ηχηρές απουσίες των λατρεμένων προσώπων που σε άφησαν στην μέση της διαδρομής.
Για τους φίλους που στέκουν στο πλάι ακέραιοι σε κάθε φουρτούνα ,αλλά και για τους άλλους που σκόρπισαν με την πρώτη καταιγίδα.
Οι Πρωτοχρονιές είναι ιδιαίτερα κοσμικές και βαθύτατα μοναχικές.
Ανασύρουν το τεφτέρι και σου θυμίζουν τα χρωστούμενα στην ζωή.
Τα λάθη, τον παραδειγματισμό ,τις απώλειες ,τις ολιγωρίες…
Η φετινή Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι αλλιώτικη απο τις άλλες..
Είναι λιγότερο κοσμική ..Ο νέος χρόνος φαντάζει ήδη μεσήλικας και κουρασμένος..
Έχω την αίσθηση πως η Παραμονή φέτος με έχει βαθύτατη ανάγκη ..
Χλωμή και ταλαιπωρημένη αναζητά το παραμύθι μου ..
Αυτό το πασπαλισμένο με χρυσόσκονη και ζάχαρη άχνη !
Επειδή γνωριζόμαστε καλά ,υποπτεύομαι πως ο νέος μουσαφίρης θα είναι ιδιότροπος ,αλλά η Παραμονή δεν μου το μαρτυρά !Την βλέπω να προσπαθεί να μου ανασύρει μνήμες παιδικές και μυρωδιές από τα χρόνια της αθωότητας. Την καθησυχάζω και της δηλώνω ψύχραιμη !Πρέπει να της δώσω κουράγιο! Μαζί θα το ζήσουμε κι αυτό!
Απτόητη θα ξεκινήσω το τελετουργικό μου! Βασιλόπιτα, ποδαρικό ασφαλές και φερέγγυο! Θα σπάσω και το ρόδι ,που έχω στις εφεδρείες! Θα πάρω κι ένα κλαδί ελιάς!
Θ απλώσω χείρα φιλίας και συνεργασίας στον αμφιλεγόμενο μουσαφίρη που έρχεται ,θα τον κοιτάξω κατάματα και θαρραλέα!
Θα του κλείσω το μάτι και θα πιω "στην υγειά του"!
Χρόνια πολλά! Καλή μας χρονιά!
aixmi.gr
