Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Κουραμπιές με …ζάχαρη άχνη το 3ο Μνημόνιο.
«Εντάξει, θα το εφαρμόσουμε, αλλά πρέπει να αναδείξουμε και τις επιμέρους διαφορές μας», αυτό που έλεγαν πριν λίγο καιρό οι υπουργοί στους διαδρόμους της Βουλής είναι πλέον ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα επίσημη κυβερνητική πολιτική.
Όσο περνούν οι μήνες τις διακυβέρνησης από την «δεύτερη φορά αριστερά», όλο και πιο φανερά γίνονται τα αδιέξοδα της θεωρίας (αλλά και της …πράξης) περί «αριστερής διαχείρισης» του μνημονίου.
Η υποχρεωτική «απόσυρση» του λεγόμενου παράλληλου προγράμματος ήταν μόνον η αρχή, όπως θα αποδείξουν οι πρώτες εβδομάδες του 2016. Η περίοδος, δηλαδή, στην οποία η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να περάσει (σύμφωνα με τις τελευταίες εξαγγελίες της) ένα νομοσχέδιο δραστικής μείωσης των συντάξεων έχοντας προαναγγείλει ήδη τεράστιες περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, ενοποιήσεις ταμείων (προς τα κάτω) και γενικότερες προσαρμογές στο όνομα της βιωσιμότητας των ταμείων. Κι έχει και συνέχεια…
Μόνο πολιτικό σωσίβιο, στην σκληρότητα των μέτρων που υπογράφθηκαν στην συμφωνία της 12ης Ιουλίου και στην συνέχεια ψηφίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του «ΝΑΙ», το να «πασπαλιστεί» ως …κουραμπιές το 3ο μνημόνιο με «ζάχαρη άχνη». Ποια θα είναι αυτή; Μα οι περίφημες «φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις», όπως αύτη για το σύμφωνο συμβίωσης που ψηφίστηκε στην Βουλή. Μια λογική που υποτιμά κι αυτές τις ίδιες τις μεταρρυθμίσεις.
Αυτό φυσικά σε τίποτε δεν αντιστρατεύεται την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης τέτοιου είδους μέτρων, αφού, όπως πολύ σωστά είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην ομιλία του στην Βουλή αναφερόμενος στην σχέση της αριστεράς με τον φιλελευθερισμό: «Το ελληνικό κράτος πρέπει να είναι φιλελεύθερο, ποτέ να μην στιγματίζει ανθρώπους εκ των προτέρων και να μπορούμε εμείς, οι αριστεροί, να κάνουμε την πραγματική μας δουλειά, που είναι να διευρύνουμε τα δικαιώματα και να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία και όχι να τελειώνουμε τη δουλειά, που κάποιοι άλλοι έπρεπε να έχουν κάνει πάρα πολλά χρόνια πριν».
Το πρώτο πρόβλημα είναι, όμως, ότι (εκτός από την φιλελευθεροποίηση του κράτους), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει πρωτίστως να …τελειώσει μία άλλη δουλειά. Αυτή που περιέγραψε γλαφυρά σε συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης: «‘Οσο κι αν φαίνεται αντιφατικό» είπε «ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγούμε από τη μονομερή λιτότητα, είναι, να τρέξει η κυβέρνηση να υλοποιήσει μέχρι το τέλος του 1ου εξαμήνου του 2016 τη συμφωνία και να διαπραγματευτεί την καλύτερη δυνατή λύση».
Το δεύτερο πρόβλημα είναι, πώς αυτές οι δύο «δουλειές» δεν είναι κατά βάση συμβατές μεταξύ τους. Αιτία η «ορμητικότητα» των κυρίαρχων κύκλων της Ε.Ε προκειμένου να μετατρέψουν την Ευρώπη σε ένα «ανταγωνιστικό μαγαζί» στην παγκόσμια αγορά σε συνδυασμό με τους συνεχείς «πολέμους του πετρελαίου». Έχει αποδειχθεί πολλάκις τα τελευταία κυρίως χρόνια, ότι αυτή η επιδίωξη δεν «κωλώνει» μπροστά σε φιλελεύθερες αξίες και αστικο-δημοκρατικά δικαιώματα κάθε είδους. Γι αυτό περιστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες και συλλαμβάνονται φοιτητές με ευρω-εντάλματα, γι αυτό προωθείται με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο η Διατλαντική Συμφωνία κα η ελληνική κυβέρνηση …παρακολουθεί, γι αυτό η «διαφάνεια» έχει εξαφανιστεί κάπου μεταξύ ελβετικών τραπεζών και νόμιμης «τριγωνικής» φοροδιαφυγής και η κυβέρνηση κυρώνει ευρωπαϊκές οδηγίες. Αυτή ακριβώς την ασυμβατότητα έχουν ως πολιτική επιλογή οι κυβερνώντες και μάλιστα πολύ συνειδητά.
«Εντάξει, θα εφαρμόσουμε μνημόνιο, αλλά πρέπει να αναδείξουμε και τις επιμέρους διαφορές μας», αυτό που έλεγαν πριν λίγο καιρό οι υπουργοί στους διαδρόμους της Βουλής είναι πλέον ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα επίσημη κυβερνητική πολιτική. Όπως ακριβώς την περιέγραψε μιλώντας στο υπουργικό Συμβούλιο, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Από την μία δήλωσε, θα έχουμε «τις υποχρεώσεις από την συμφωνία με τους εταίρους» και από την άλλη τις «εσωτερικές μας δεσμεύσεις προς τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, νομοθετικές και πολιτικές παρεμβάσεις που σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζουν το ταξικό και κοινωνικό πρόσωπο της πολιτικής μας».
Οι τελευταίες εξελίξεις απέδειξαν, φυσικά, τι έχει πραγματική προτεραιότητα και τι όχι.
Η ελεημοσύνες του «παράλληλου προγράμματος» έφυγαν από την μέση και η νομοθεσία για το σύμφωνο συμβίωσης «κουτσουρεύτηκε», τόσο, όσο απαιτείται, για να μην υπάρξει ρήξη με το πάντα χρήσιμο συντηρητικό πολιτικό ακροατήριο.
Όταν μάλιστα θα έρθουν στο προσκήνιο τα θέματα της έρευνας των λιστών Ρηνανίας και Φαλτσιανί, ή των τηλεοπτικών αδειών, που αγγίζουν τον πυρήνα των βασικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την «ελευθερία του επιχειρείν» τότε τα αποκαλυπτήρια θα είναι ακόμη μεγαλύτερα.
Εδώ θα είμαστε….
ΠΗΓΗ: TPP
