Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Εκείνοι που πιστεύουν, ότι ο εχθρός των δυτικών είναι οι τζιχαντιστές-τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο μεγάλος εχθρός των δυτικών είναι ο Πούτιν.
Η συνάντηση του αμερικανού προέδρου...
Μπαράκ Ομπάμα και του γάλλου ομολόγου του Φρ. Ολάντ μπορεί να έχει ως τίτλο τη φράση: «Απομονώστε τον Πούτιν»! Όποιος εκπλήσσεται μ’ αυτό, προδήλως θεωρεί (κατά τη γνώμη μας αφελώς) ότι το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) δεν είναι δημιούργημα των δυτικών αλλά «προϊόν τ’ ουρανού».
Με άλλα λόγια, η επίθεση της Άγκυρας εναντίον της Ρωσίας με την κατάρριψη του πολεμικού αεροσκάφους της τελευταίας δεν είναι μία μονομερής ενέργεια. Η άμεση δήλωση στήριξης του Ερντογάν εκ μέρους του Μπαράκ Ομπάμα αυτό υποδηλώνει. Ο αμερικανός πρόεδρος δεν επιθυμεί τη Ρωσία στον δυτικό συνασπισμό, ενώ είναι γνωστό ότι ο Φρ. Ολάντ έχει ήδη αναγνωρίσει στην πράξη τη συμβολή της Μόσχας στην εξολόθρευση του Ισλαμικού Κράτους.
Επίσης, είναι γνωστό, ότι οι Γάλλοι έχουν υποστεί μεγάλες ζημίες από τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Μόσχας λόγω της κρίσης στην Ουκρανία και τώρα θέλουν να τις άρουν, κάτι που βρίσκει αντίθετη την Ουάσινγκτον.
Πολλοί αμερικανοί, πάντως, ασκούν ήδη κριτική στον αρχηγό του Λευκού Οίκου για «μη-στρατηγική» σε ό,τι αφορά την κρίση στη Συρία και πως στέλνει τους δυτικούς συμμάχους στην αγκαλιά του Πούτιν. Κι αυτό γιατί ο Ομπάμα αρνείται να προχωρήσει σ’ έναν στρατιωτικό «συνασπισμό» κατά των τζιχαντιστών, όπου θα συσσωματώνεται όλη η Δύση, αρκούμενος σ’ έναν απλό «συντονισμό». Όμως ο Ομπάμα αδίκως κατηγορείται, ότι δεν έχει «στρατηγική». Αυτή συνίσταται στο να θέσει τους Ευρωπαίους στην αιχμή του δόρατος της αντιπαράθεσης με την Ρωσία. Αυτός είναι ο πραγματικός γεωστρατηγικός στόχος των Αμερικανών. Οι τζιχαντιστές-τρομοκράτες παρέλκουν, αν δεν εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα, καθώς έχουν μπλοκάρει τις αντίρροπες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή και, συγχρόνως, με τις τρομοκρατικές τους ενέργειες προετοιμάζουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για έναν πόλεμο.
Γιατί, όπως έγραφε ο Λέων Τολστόι στο «Πόλεμος και Ειρήνη», για να υπάρξει μία πολεμική σύγκρουση είναι «απαραίτητος ο συνδυασμός αναρίθμητων περιστάσεων (...), είναι αναγκαίο να δεχτούν εκατομμύρια άνθρωποι, στους οποίους βρίσκεται η πραγματική δύναμη -οι στρατιώτες που πυροβολούσαν ή μετέφεραν προμήθειες και κανόνια- (…) να πειστούν να το κάνουν….». Η παραπάνω άποψη μπορεί να έχει ισχύ τόσο γα τον πόλεμο του 1812, όσο και για κάθε άλλο πόλεμο.
Εδώ πρέπει, επιτέλους, να δούμε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο των δυτικών μίντια, τα οποία συμμετέχουν στην προπαγάνδα του πολέμου, ακολουθώντας τέσσερις βασικούς κανόνες:
α) Απόκρυψη των συμφερόντων: Σύμφωνα με τον κανόνα αυτό ο πόλεμος δεν είναι ποτέ μία σύγκρουση αντιτιθέμενων οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων, αλλά γίνεται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την ειρήνη ή κάποια άλλη ευγενή ιδέα. Έτσι, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία παρουσιάστηκε ως ανθρωπιστικός, ενώ στην πραγματικότητα έγινε για τον έλεγχο των στρατηγικών οδών των Βαλκανίων και των αγωγών. Στο Αφγανιστάν έγινε κατά της τρομοκρατίας και στη συνέχεια για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Β) Ο δεύτερος κανόνας είναι η δαιμονοποίηση: Εδώ χρησιμοποιούνται τα θεαματικά «μιντιακά ψεύδη». Ο Μιλόσεβιτς, ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Καντάφι παρουσιάζονται ως στυγνοί δικτάτορες και χασάπηδες. Τα περί πυρηνικών ή χημικών όπλων του Ιράκ αποδείχθηκαν ασύστολα ψεύδη, το ίδιο και η ιστορία με τα μωρά του Κουβέιτ, ή με τα δάκρυα της νεαρής ιρακινής ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, που πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ! Η δουλειά όμως είχε γίνει. Το κατασκευασμένο παραμύθι, αυτό που νομιμοποιούσε τον πόλεμο και δικαιολογούσε τους εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αθώων στην παγκόσμια κοινή γνώμη, είχε κάνει τη δουλειά του.
Γ) Όχι Ιστορία: Ο κανόνας αυτός της μιντιακής «προπαγάνδας του πολέμου» αποσκοπεί στην απόκρυψη της ιστορίας της περιοχής. Αυτό καθιστά ακατανόητες τις τοπικές συγκρούσεις, οι οποίες γίνονται κατανοητές, ανάλογα με το νόημα που τους δίνουν οι μεγάλες δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο, ότι το Κόσοβο παρουσιάζονταν σαν περιοχή στην οποία είχαν εισβάλει οι Σέρβοι! Το γεγονός, επίσης, ότι στη Λιβύη υπάρχουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο για τον έλεγχο των οποίων γίνονται όλα, εξηγεί τις εσωτερικές αντιθέσεις των δυτικών συμμάχων. Οι ίδιες αντιθέσεις υπάρχουν και στις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Συρίας.
Δ) Η οργάνωση της αμνησίας: Σύμφωνα μ’ αυτόν τον κανόνα πρέπει να αποφεύγεται κάθε σοβαρή υπενθύμιση προηγούμενων χειραγωγήσεων της κοινής γνώμης από μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θα καθιστούσε δύσπιστη την κοινή γνώμη.
Συμπέρασμα: Μην πιστεύετε άκριτα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με άλλα λόγια στα τύμπανα του πολέμου που άρχισαν ήδη να ηχούν.
ΠΗΓΗ: artinews.gr
