Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ
Η πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑΕ και η συζήτηση που ήδη αναπτύσσεται δημιουργεί αρκετά ερεθίσματα για κατάθεση προβληματισμών, με στόχο να σκεφτούμε περισσότερο και να κάνουμε περισσότερα για την αναγκαία επανίδρυση και ανασύνθεση της Αριστεράς.
Η Αριστερά στο σύνολό της έχει δεχτεί ήττα η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις. Το μεγαλύτερο τμήμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κέρδισε τις εκλογές αλλά ηττήθηκε η πολιτική του, αφού την εγκατέλειψε και αποδέχτηκε ένα...
νεοφιλελεύθερο-υπερσυντηρητικό μνημονιακό πρόγραμμα, στο όνομα της διατήρησής του στην εξουσία. Κέρδισε τις εκλογές, δηλαδή, με το πρόγραμμα του αντιπάλου και έκτοτε συνεχώς μεταλλάσσεται με την υποταγή στη στρατηγική του.
Οι άλλες δυνάμεις όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρέμειναν στον ίδιο περίπου κύκλο επιρροής.
Η ΛΑΕ παρότι δημιούργησε προσδοκίες, εντούτοις δεν κατάφερε για ελάχιστους ψήφους να μπει στη Βουλή, αδυνατώντας να γίνει χώρος υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, που, ενώ είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη, επέλεξαν να μη συμμετάσχουν στις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015. Δεν καταφέραμε για μια σειρά λόγους να πείσουμε, ότι υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική λύση και ότι εμείς μπορούμε με επάρκεια να την αντιπροσωπεύσουμε.
Η Αριστερά έχασε μια μοναδική ευκαιρία να ανταποκριθεί στο ιστορικό καθήκον να αλλάξει τη χώρα και να αποκρούσει την πολιτική των μνημονίων, παρότι σε εθνικό επίπεδο είχε τον συσχετισμό υπέρ της, όπως καταγράφηκε υπό συνθήκες έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης και σε ένα εξαιρετικά πολωμένο δημοψήφισμα, το οποίο συσπείρωσε 62% του λαού.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κλώτσησε μακριά αυτή την ευκαιρία, δημιουργώντας μια νέα κατάσταση.
ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΑΛΛΑΖΕΙ
Σήμερα έχει τρέξει αρκετό νερό στο αυλάκι. Η αρχική σύγχιση, η απογοήτευση από την θεαματική στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη θέση της στην οργή αλλά και οι ψευδαισθήσεις που διατηρούσε ένα τμήμα του λαού - που πίστεψε ότι κάτι διαφορετικό θα γινόταν έστω και με την ύπαρξη των μνημονίων – εξανεμίζονται. Πολλοί είναι αυτοί που μας λένε ότι μετάνιωσαν που δεν μας ψήφισαν. Ακόμη περισσότεροι είναι αυτοί που σιγά σιγά ξαναμπαίνουν στον αγώνα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει αυτόματη μεταστροφή της κοινωνίας.
Οι πολίτες όταν αγανακτούν με την σημερινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ και τον εγκαλούν ότι τους εξαπάτησε, μερικά σκάγια αυτής της κριτικής πετάγονται και στην υπόλοιπη Αριστερά που δεν φταίει για αυτό και ιδίως στην ΛΑΕ που το μεγαλύτερο μέρος της βγήκε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από μια επώδυνη αλλά αναγκαστική διάσπαση.
Υπάρχει ένας τεράστιος κλονισμός της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από κεκτημένη ταχύτητα και αδίκως διαχέεται και προς την ΛΑΕ, η οποία πρέπει να αποκαταστήσει το γρηγορότερο δυνατόν αυτή την εμπιστοσύνη.
Η κρίση αυτή της εμπιστοσύνης εδράζεται από ορισμένους στην υπόθεση, ότι υπάρχουν ευθύνες, γιατί δεν αναδείξαμε πιο έγκαιρα το πρόβλημα ή δεν έγινε πιο νωρίς η διάσπαση για παράδειγμα με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.
Η εκτίμηση αυτή δεν είναι σωστή, διότι πολύ έγκαιρα είχαν τεθεί και αναδειχθεί οι διαφωνίες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτονταν οι αυταπάτες μιας στρατηγικής που θεωρούσε ότι μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια με χειρισμούς, με διαπραγματεύσεις κορυφών χωρίς το στοιχείο της ρήξης και της αποφασιστικότητας να βγεί η χώρα από το ΕΥΡΩ. Η επιλογή της δημιουργίας της ΛΑΕ δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα, διότι δεν θα έπειθε κανέναν. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν θα μπορούσε να καταλάβει την επίθεση από τα μέσα σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ελάχιστων μηνών, πολύ περισσότερο όταν δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο, όταν οι εκβιασμοί των Γερμανών και των άλλων μελών της ευρωπαϊκής ηγεσίας ήταν καθημερινοί ενώ, παρά τα αρνητικά δείγματα, ήταν ανοιχτές όλες οι επιλογές.
Αν υπήρχε ένα ψεγάδι στη στάση του Αριστερού Ρεύματος και της Αριστερής Πλατφόρμας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν, ότι πρυτάνευσε μια λογική καταγραφής της διαφωνίας και όχι μια παρεμβατική στάση σε όλα τα επίπεδα, ώστε να δημιουργηθεί ένας πλειοψηφικός συσχετισμός μέσα στο κόμμα, αυτός δηλαδή που καταγράφηκε τελικά την ώρα της κρίσης, αλλά ήταν ήδη αργά.
Η πιο σημαντική κριτική πάντως που εκφράζεται ως καχυποψία προβάλλει στο ερώτημα:
Γιατί θα καταφέρετε εσείς να πετύχετε αυτά στα οποία απέτυχαν οι άλλοι και τι εχέγγυα έχετε;
Η σωστή απάντηση σε αυτό το καίριο ερώτημα θα έπρεπε (σύμφωνα με την γνώμη μου) να ήταν θεωρητικά η παρακάτω:
12 ΔΙΟΤΙ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ
Διότι έχουμε ένα πρόγραμμα αξόνων που συνιστά ένα πραγματικά εναλλακτικό σχέδιο που έχει αρχή, μέση και τέλος. Το οποίο δεν μένει σε γενικολογίες αλλά καταλήγουμε σε συγκεκριμένους στόχους και επί μέρους πολιτικές. Επειδή γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το σύστημα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ένα πρόγραμμα που δεν αποτελεί ένα ασύνδετο κατάλογο αιτημάτων, αλλά οι στόχοι συναρθρώνονται σε ένα ολοκληρωμένο μεταβατικό σχέδιο, που θα συνδέει τις ανάγκες του σήμερα με τον ορίζοντα του σοσιαλισμού. Αυτό το πρόγραμμα θα είναι το πρόγραμμα του ίδιου του λαού.
Διότι η ΛΑΕ έχει στελέχη αγωνιστές που δεν λογάριασαν τα οφίτσια στην κυβέρνηση, στη Βουλή και στο κόμμα, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την συνείδησή τους, αλλά και με τις δεσμεύσεις τους απέναντι στον ελληνικό λαό. Γιατί έχει αγωνιστές από άλλα τμήματα της Αριστεράς που πάντα πορευόντουσαν με την επιδίωξη για κοινή δράση όλης της Αριστεράς.
Διότι στην ΛΑΕ συσπειρώνεται ένα πολιτικό δυναμικό έμπειρο, αποφασισμένο να συγκρουστεί ασυμβίβαστα με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με την αστική τάξη και το αμείλικτο ευρωπαϊκό κατεστημένο, με τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο της κατάργησης των μνημονίων και της ριζοσπαστικής αλλαγής στη χώρα .
Διότι έχει-έχουμε καθαρό ποια συμφέροντα θέλουμε να εξυπηρετήσουμε εκπροσωπώντας τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τα λεηλατημένα μικρομεσαία στρώματα, τη νεολαία, τους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού.
Διότι έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική, η οποία πρέπει να ασκείται με όρους κοινωνίας, μακριά από την λογική του κυβερνητισμού που παραγκωνίζει το ρόλο των εργαζομένων και του λαού.
Διότι έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για το Κράτος, το οποίο δεν αλλάζει με αλλαγές των προσώπων, αλλά με τομές που αποδομούν τα στεγανά και τους θύλακες συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, που διαμορφώνουν όρους μιας νέας ηγεμονίας των υποτελών τάξεων και κυρίως προωθούν μορφές άμεσης δημοκρατίας, εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.
Διότι η κομματική μας κουλτούρα είναι μακριά από λογικές αρχηγισμού, λειτουργίας κλειστών γραφειοκρατικών ομάδων, απαξίωσης των μελών, ενώ συγκροτούμε έναν πολιτικό σχηματισμό ανοιχτό στις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί στηρίζουμε την συλλογικότητα,την δημοκρατική συμμετοχή, τον πλουραλισμό και την ελεύθερη διακίνηση των απόψεων και ταυτόχρονα εφαρμόζουμε τη λογοδοσία και την διαρκή ανανέωση του στελεχικού δυναμικού.
Διότι πιστεύουμε ότι οι σύγχρονοι φορείς της Αριστεράς πρέπει να πορεύονται με όρους μαζικής πολιτικής απεύθυνσης, να κινούνται μέσα στην κοινωνία σαν το ψάρι στο νερό, να συνδέουν το άμεσο και το ειδικό με το ευρύτερο και το στρατηγικό, να συσπειρώνουν μεγάλη μάζα πολιτών στην πάλη μακρυά από λογικές ελιτισμού και σεχταρισμού.
Διότι πιστεύουμε (στην πράξη και όχι στα λόγια) στον αναντικατάστατο και καθοριστικό ρόλο του μαζικού κινήματος, που πρέπει να οργανώνεται και να κινητοποιείται με όρους αυτονομίας.
Διότι ενώ και επειδή είμαστε βαθιά διεθνιστές, έχουμε εδραία την πεποίθηση ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη συνιστά αναγκαστικό όρο, αλλά και μοχλό για την υλοποίηση μιας προοδευτικής πολιτικής, χωρίς να της αποδίδουμε μαγικές ιδιότητες και δίχως να υποβαθμίζουμε τις μεγάλες δυσκολίες του εγχειρήματος της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Διότι το κεντρικό συμπέρασμα από την θεαματική υπαναχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή αν δεν είσαι αποφασισμένος να τραβήξεις τα πράγματα μέχρι την έξοδο από το ΕΥΡΩ, τότε πολύ εύκολα οδηγείσαι στην αγκαλιά του Σόιμπλε.
Η αποφασιστική αυτή επιλογή είναι που θα προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές σε όλη την Ευρώπη.
Διότι η πορεία προοδευτικής ανασυγκρότησης της χώρας απαιτεί συγκρούσεις με το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο πρέπει να ανατραπεί εκ θεμελίων. Η ΛΑΕ, μακριά από λογικές εθνικού απομονωτισμού, διαμορφώνει δεσμούς συνεργασίας και αλληλεγγύης με την ευρωπαϊκή Αριστερά και τα κινήματα που αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως ένα πεδίο σκληρότατης αντιπαράθεσης, αντίστασης και ανυπακοής, όξυνσης της ταξικής πάλης και της μάχης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Αξιοποιεί κάθε ρήγμα, κάθε κίνημα κατά της λιτότητας, πιάνει επαφή με πρωτοβουλίες που ανιχνεύουν ένα Σχέδιο Β για την Ευρώπη.
Διότι πιστεύουμε, ότι η ΛΑΕ δεν πρέπει να εξελιχθεί σε ένα σχήμα διαμαρτυρίας, αλλά σε ένα μετωπικό πολιτικό φορέα που διεκδικεί την κυβέρνηση και την εξουσία έχοντας πάντα την αίσθηση των πραγματικών συσχετισμών. Γιατί γνωρίζουμε ότι σε αυτή τη φάση αυτό που χρειάζεται είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Ρίχνουμε το βάρος στο μαζικό κίνημα και στη δημιουργία από τα κάτω ενός μετώπου ανατροπής που, στην πορεία - σε χρόνο που θα συνεκτιμηθεί ανάλογα με τις εξελίξεις - θα ωριμάσει και θα τεθεί το αίτημα κυβέρνησης της πραγματικά ριζοσπαστικής και ενωμένης Αριστεράς.
Όλα τα πιο πάνω αποτελούν τις θεωρητικά σωστές απαντήσεις στο ερώτημα, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του γράφοντα.
Η κατηγορηματικότητα των ΔΙΟΤΙ δεν σημαίνει οπωσδήποτε και βεβαιότητα. Αν όμως οι απαντήσεις έχουν δόση αληθείας, τότε σε κάποια σημεία τους συνιστούν μια αντίφαση σε σχέση με την σημερινή πραγματικότητα της ΛΑΕ. Υπάρχει μια απόσταση μεταξύ του δέοντος και του είναι, που πρέπει να καλυφθεί. Αυτό είναι και το ζητούμενο στην πορεία προς την ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ.
Η ΛΑΕ είναι ένα καινούργιο εγχείρημα ανασύνθεσης και επανίδρυσης της Αριστεράς. Κάνουμε όλοι μας μια νέα αρχή και πρέπει να πετύχουμε. Μας χρειάζεται και η απαισιοδοξία της σκέψης και η αισιοδοξία της βούλησης.
