Αλέξανδρος Ζέρβας
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξέταζε κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κάθε φορά που έβλεπαν τα μεγάλα ζόρια σε κοινωνικό επίπεδο, ανακάλυπταν ξανά τους όρους «συναίνεση», «συναντίληψη», «συμφωνία», ενώ...
κάποιοι το προχωρούσαν ακόμη παραπάνω εισάγοντας και την έννοια της «συγκυβέρνησης».
Είναι αλήθεια, πως για τον Αλέξη Τσίπρα φαίνεται νωρίς να «έσφιξαν τα γάλατα», γι΄αυτό κι έσπευσε να ζητήσει(από το Ισραήλ όπου βρίσκεται)την άμεση σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προφανώς, έχει υπόψη πως με δεδομένες τις δυο απώλειες που υπέστη η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή στην πρόσφατη ψηφοφορία για τα προαπαιτούμενα, τα πράγματα είναι πλέον οριακά με το νέο, «σκληρότατο» Ασφαλιστικό να βρίσκεται επι θύραις.
Σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό πως το project της «πολιτικής συναίνεσης εν καιρώ Μνημονίου» κλωθογυρίζει εδώ κι αρκετό καιρό στη σκέψη των δανειστών της χώρας, ακόμη κι αν αυτοί δεν το ζητάνε επισήμως μέσω non paper, όπως ισχυρίζεται μερίδα των συστημικών ΜΜΕ. Παλιότερα μάλιστα το έκαναν και με πιο «άγαρμπο» τρόπο. Ποιος ξεχνάει την απαίτηση εκ μέρους των δανειστών της χώρας να βάλει ο Αλέξης Τσίπρας την υπογραφή του μαζί με εκείνες του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου κάτω από τα πακέτα μέτρων που έφερνε η συγκυβέρνησή τους προς ψήφιση στη Βουλή;
Βέβαια τώρα που ήρθε η ώρα του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει τη συναίνεση, τα πράγματα είναι κατά τι πιο περίπλοκα. Η ΝΔ βρίσκεται σε κατάσταση «νευρικής κρίσης», ο Γιάννης Πλακιωτάκης ως μεταβατικός προφανώς αδυνατεί να «πάρει πάνω του» σημαντικές αποφάσεις, οι υποψήφιοι αρχηγοί «μαζεύουν ψήφους» στην παράταση ποντάροντας στο αντιμνημόνιο, ενώ ο Μάκης Βορίδης ονειρεύεται την παλινόρθωση του Αντώνη Σαμαρά. Από την άλλη, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον καναπέ του ψυχαναλυτή, μοιάζει αρκετά δύσκολο για τα υπόλοιπα αντιπολιτευόμενα κόμματα να συναινέσουν σε μια νέα «άγρια» επίθεση σε βάρος των συντάξεων. Κάτι μου λέει λοιπόν πως η πολιτική συναίνεση αναμένεται να πάει, προς το παρόν, περίπατο.
Κάπου εδώ αναμένεται να ξεκινήσει το καινούργιο blame game μεταξύ των κομμάτων του μνημονιακού κατεστημένου, για τη νέα αποτυχία να επιτευχθεί κοινωνική ειρήνη εν μέσω ενός άγριου οικονομικού πολέμου εις βάρος του ελληνικού λαού. «Εσείς βάλατε τη χώρα στα μνημόνια» θα λένε οι μεν, «Ναι, αλλά εσείς αντιστρέψατε την πορεία εξόδου από την κρίση» θα απαντάνε οι δε. Για να καταλήξουν πιθανότατα μετά από μερικές εβδομάδες κοκορομαχιών (κι ύστερα από τις απαραίτητες συστάσεις εκ μέρους των δανειστών) στο συμπέρασμα πως επιβάλλεται τελικώς να υπάρξει ομόνοια και συναντίληψη για να βγει επιτυχώς το πρόγραμμα. Το έργο άλλωστε το έχουμε δει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν για να εκπλαγούμε με το φινάλε αυτής της επανάληψης.
Όπως βέβαια δεν αποτελεί για κανέναν έκπληξη το περίσσευμα υποκρισίας, που υποκρύπτει η συζήτηση περί πολιτικής συναίνεσης. Κάνεις άλλωστε δεν θέτει, δημόσια τουλάχιστον, τα πιο καίρια ερωτήματα γύρω απ’ αυτό το ζήτημα. Δεν αναρωτιέται δηλαδή προς όφελος ποιου θα λειτουργήσει αυτή η συναίνεση, αν η κοινωνία θα στοιχηθεί πίσω από τις ομονοούσες πολιτικές δυνάμεις γύρω από την περατέρω αφαίμαξή της ή αν όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν το κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης που παραμονεύει στη γωνία.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η κοινωνία μετά από πέντε χρόνια μνημονιακής λεηλασίας, αφού έχει δει πολύ πρόσφατα να αυξάνεται το κόστος διαβίωσης, να του επιβάλλονται νέα φορολογικά βάρη, αλλά και να βρίσκεται πλέον ενώπιον του κινδύνου πλειστηριασμών, παρακολουθεί το αλισβερίσι των πολιτικών δυνάμεων για την ολοκλήρωση του μνημονιακού έργου.
Βουλευτής των ΑΝΕΛ άλλωστε, μιλώντας πριν λίγες μέρες από το βήμα της Βουλής, είχε υπάρξει αφόρητα «ρεαλιστής» σχετικά με τα αποτελέσματα της ακολουθούμενων πολιτικών ακραίας λιτότητας: «Κάποιοι μπορεί να αδικηθούν. Ε και;», είχε πει. Έλα ντε...
