Του Πωλ Κρούγκμαν
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί και θέλει να επισημάνει κάποιος για την ασιατική κρίση είναι ότι όλες οι οικονομίες (ακόμη και της Ινδονησίας, που βρισκόταν στην χειρότερη κατάσταση από όλες όταν ξέσπασε) με τον καιρό επέστρεψαν σε αναπτυξιακούς ρυθμούς πολύ
δυναμικά. Αυτό είναι ένα φαινόμενο εκ διαμέτρου αντίθετο με τις εμπειρίες των χωρών που μοιάζουν αυτή την περίοδο με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Με τις εμπειρίες, δηλαδή, των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης.
Στο διάγραμμα που ακολουθεί επιχειρείται μια σύγκριση της Ινδονησίας μετά το 1997 και της Ελλάδας μετά το 2007. Τα χρόνια που ακολουθούν αποτελούν τις προβλέψεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα. Ο αριθμός των ετών μετά την προ-κρίσης κορύφωση της οικονομίας τοποθετείται στον οριζόντιο άξονα:
Από το διάγραμμα προκύπτει ότι μετά την ασιατική κρίση, η Ινδονησία βάδιζε με σίγουρο βήμα προς την ανάκαμψη. Η Ελλάδα, η Ισπανία και οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης βυθίζονται ακόμη στην ύφεση.
Αυτό που πρέπει να θυμηθούμε είναι, ότι αυτά που λέγεται πως αποτελούν τα εμπόδια της Ελλάδας στον δρόμο προς την ανάκαμψη (υποδομές, διαφθορά, έλλειψη ηγεσίας, μπλα, μπλα, μπλα) τα έλεγαν και για την περίπτωση της Ινδονησίας. Γιατί, λοιπόν, η Ινδονησία ανέκαμψε και η Ελλάδα δεν μπορεί;
Δυο είναι οι προφανείς αιτίες:
Η Ινδονησία είχε ένα νόμισμα που μπορούσε να υποτιμήσει – και το έκανε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό προκάλεσε βραχυπρόθεσμα πρόβλημα, αλλά άνοιξε τον δρόμο για ανάπτυξη μέσω εξαγωγών.
Και δεύτερον το ΔΝΤ, αν και αρχικά επέβαλε πολιτικές λιτότητας στην Ασία, μετά υποχώρησε και άλλαξε στρατηγική.
Αυτή την φορά, η τρόικα είναι αμείλικτη. Δεν μαθαίνει τίποτα από την εμπειρία.
