Σιχαίνομαι τις διαφημίσεις που έχουν ως πρώτη ύλη την κρίση. Αλλες προσπαθούν να ενσωματώσουν τη μελαγχολία των ανθρώπων στη χαζοχαρουμενιά τους, κι άλλες
παρουσιάζουν τη δυσπραγία μας σαν ένα μετα-λαϊφστάιλ φολκλόρ, σαν μιαν επανακάμψασα Ελλάδα του ’60 πλην όμως σε λαμέ περιτύλιγμα - η νεόπλουτη που ξαναγίνεται Ψωροκώσταινα...
εκτιμώντας αυτήν τη φορά τις παραδοσιακές αξίες του τυριού (αλλά με χαμηλά λιπαρά) και του κάμπου,
όπου η πρωτογενής παραγωγή φορτώνεται (πάλι) ένα πρωτόγονο ιδεολογικό εποικοδόμημα success story λόκαλ γκλαμουριάς - τίποτα δεν έχουν καταλάβει.
Βαρέθηκα που ο κ. Σαμαράς δεν λέει κακή κουβέντα για το ΚΚΕ, βαρέθηκα να «το τιμά» ο κ. Πρετεντέρης και πιο πολύ έχω βαρεθεί τον κ. Κουτσούμπα να παίζει απ’ το βράδυ ώς το πρωί την ίδια κασέτα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακό ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ - ακόμα κι αν τον βγάλεις απ’ την πρίζα δεν σταματάει!
Ολόκληρο πολυνομοσχέδιο λαϊκής καταστροφής πέρασε η κυβέρνηση απ’ τη Βουλή κι απ’ τα οκτώ λεπτά που μίλησε ο κ. Παφίλης τα εννιά τα ’χωνε στον ΣΥΡΙΖΑ - κάτι ανώτερο πρέπει να τους συμβαίνει εκεί στην ηγεσία του ΚΚΕ, που το φτωχό μυαλό μου δεν μπορεί να κατανοήσει.
Αυτό που κατανοώ είναι, ότι το αμέσως προσεχές διάστημα θα κληθούμε να πληρώσουμε φόρο εισοδήματος, φόρο ακίνητης περιουσίας για δύο έτη, εισφορά αλληλεγγύης (στους βιομηχανοτραπεζίτες), τέλος επιτηδεύματος, τα έκτακτα τέλη ακινήτων (τα χαράτσια), τον φόρο πολυτελείας, νέες αυξήσεις στη ΔΕΗ, όλους τους άμεσους κι έμμεσους φόρους που ξεφυτρώνουν σαν δηλητηριώδη μανιτάρια από παντού, αν στο μεταξύ
δεν απολυθώ, δεν υποστώ μείωση μισθού, δεν μου κατασχέσουν το σπίτι, δεν με πάρει αποκάτω ο τόσος πόνος γύρω μου, η απελπισία των απολυμένων, αυτών που πρόκειται να απολυθούν, κλείνω τα
μάτια για τα νοσοκομεία που θα κλείσουν, για τους εκπαιδευτικούς που απολύονται, τα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο και τα βάζω
με τον εαυτόν μου - τώρα που με χρειάζομαι περισσότερο παρά ποτέ, δεν μπορώ να γίνω όσο χρειάζεται αριστερός, για να συμμαχήσω με τον εαυτό μου και να ανατρέψω τον καπιταλισμό. Ντροπή μου του ανερμάτιστου, μην πω κρυφοπασόκου.
Μου το λέει και το κόμμα, οι συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες κι ώσπου να διορθώσει ο λαός την ψήφο του και να δώσει την εντολή στο ΚΚΕ να προχωρήσουμε προς τον σοσιαλισμό, εγώ θα είμαι καταδικασμένος να διαχειρίζομαι το σύστημα, δηλαδή τη φτώχεια μου, την ανεργία μου, την πείνα όλο και πιο πολλών ψυχών, την αυτοκτονία των πλησίον μου.
Εχω έναν φύλακα άγγελο. Τόσα χρόνια με τόσα που έχω κάνει, πρέπει οπωσδήποτε να έχω έναν φύλακα άγγελο κι ας μην τον βλέπω κι ας μην τον ακούω, «άγγελέ μου», του λέω, «εσένα το φύλο σου πόσο αριστερό είναι; διότι να ξέρεις, τώρα που περνάς ζόρια, που σου ’χει μαδήσει τα πούπουλα η εφορία κι ο Πανάγαθος μόνον έναντι μπορεί να σου δίνει κάτι στη χάση και τη φέξη, αν δεν είσαι αρκετά αριστερός, δεν μπορώ να συμμαχήσω μαζί σου και να σε βοηθήσω, θα σε αφήσω να διαχειριστείς το σύστημα.
Δεν είναι ότι τώρα στην ανάγκη σου σου γυρνάω την πλάτη, ούτε ότι σου υψώνω το δάκτυλο και σου κάνω χρηστομάθεια, απλώς ξέρω εκ προϊμίου, ότι όσο και να προσπαθήσεις, θα αποτύχεις. Αγγελέ μου, λυπάμαι που σ’ το λέω αλλά είσαι ΠΑΣΟΚ, αν δεν ήσουν θα συμμαχούσες με τον εαυτό σου και θα σταματούσες το κακό». Τσιμουδιά ο άγγελος! τι να πει; δεν έχει επιχειρήματα.
Σαράντα χρόνια ζωής αγωνίσθηκα κατά του ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε κατά των Πασόκων κι έρχεται τώρα ένας χούλιγκαν και μου τα ταυτίζει. Αυτός είναι ο ρόλος του παιδαριώδους στην ιστορία - να σε αιχμαλωτίζει στην αλφάβητο, ποτέ να μη φθάνεις στις λέξεις, μια σισύφεια βάσανος του ξανά απ’ την αρχή, στο διηνεκές.
Εχω λίγους καλούς φίλους στο ΚΚΕ και πολλούς κομμουνιστές συντρόφους εκτός ΚΚΕ, όλοι πλέον γνωρίζουμε, ότι η απεύθυνση προς την ηγεσία αυτού του κόμματος για μια αριστερή πολιτική συνιστά δεξιά απεύθυνση.
Τι είναι αριστερή πολιτική σήμερα, το υπαγορεύει η ίδια η κρίση του καπιταλισμού, υποδεικνύοντας η ίδια τα αντίμετρα στα μέτρα που παίρνει το σύστημα. Η συζήτηση μέσα στην κοινωνία, μέσα στα κόμματα και μεταξύ των κομμάτων (κι όχι μόνον των αριστερών) δεν μπορεί να μένει εγκλωβισμένη στην αλφάβητο του καθενός.
Με την αλφάβητό τους μόνον, μπορούν να είναι ευχαριστημένοι(;) επίσης μόνον εκείνοι που ξέρουν να χάνουν το δίκιο τους.
Ο λαός όμως μιλάει μια γλώσσα πολύπλοκη, γεμάτη ίσως κι από λάθη, ιδίως όσο βρίσκεται υπό καθεστώς σοκ και δέους, αλλά δεν μιλάει μόνον τού καθενός μας την αλφάβητο. Πολλοί από μας κάνουμε εύκολη κριτική στον λαό - που είναι «αργός», που «βολεύεται», που δεν «καταλαβαίνει», πρόκειται για το σύνδρομο μιας σχέσης πρωτοπορίας - μάζας. Μάλιστα από καιρό ταριχευμένης. Αριστοκρατικής και σνομπ.
Σήμερα, λοιπόν, το ακριβώς αντίθετο είναι και το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ και όποιο άλλο κόμμα θέλει να σταματήσει την καταστροφή του λαού και της πατρίδας - κατ’ αρχήν, ώστε στη συνέχεια ο ίδιος ο λαός πλέον να ανοίξει νέους δρόμους για τον τρόπο ζωής του, να διαμορφώσει ο ίδιος την εθνική του τακτική για το εγγύς και απώτερο μέλλον.
Κι όταν λέμε ο ίδιος ο λαός (και για όσον πιο πολύ γίνεται) δεν πρόκειται για μια ρομαντική μεγαλοστομία, αλλά για τη μόνη πολιτική που θα μπορούσε να δημιουργήσει νέους θεσμούς.
ΤουΣΤΑΘΗ
ΠΗΓΗ: enikos.gr
