Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Είπε ένα σεμνό, ότι δεν ήρθε να κάνει τον από άμβωνος δάσκαλο στην Ελλάδα ο Σόιμπλε. Κόσμησε έτσι με μια πινελιά γερμανικής ταπεινότητας την εικόνα της τευτονικής επιβολής που φρόντισε να δώσει σε όλους η επίσκεψη στην Αθήνα. Με το αυστηρό ύφος, με την απαγόρευση ακόμα και να αναφέρεται το κούρεμα, με...
την πρωσική επιμονή στην άγρια λιτότητα, με τους συγκρατημένους επαίνους προς την κατεύθυνση των σκυμμένων κεφαλών του Σαμαρά, του Στουρνάρα και της κομπανίας, με το ξερό όχι στις αποζημιώσεις, με το όλον που απέπνεε κάθε του κίνηση και κάθε ακινησία.
Τη μισή αλήθεια είπε όμως με τη σεμνή του δήλωση.
Γιατί όντως δεν ήρθε ως δάσκαλος, αλλά επί του άμβωνος βρισκόταν όλες τις στιγμές. Ως φονταμενταλιστής ιεροκήρυκας όμως, με το δάχτυλο σηκωμένο πάνω από το έμφοβο εκκλησίασμα. Ως ιεροκήρυκας που δεν έχει καμιά αμφιβολία για το αλάθητο της πίστης του. Που έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να μοιράζει επαίνους, τιμωρίες, χάντρες και προειδοποιήσεις στους ιθαγενείς. Που μπορεί χωρίς δισταγμό να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και τους καλούς από τους κακούς. Και που ξέρει, τέλος, αν και δεν το λέει, αυτό που ξέρουν όλοι: Ότι με ένα νεύμα του από του άμβωνος θα πλακώσει ο στρατός.
Από του άμβωνος, όπως ήταν φυσικό, υπέδειξε και τον αποσυνάγωγο, εκείνον που θεωρεί εκπρόσωπο των εχθρών του ενός και μοναδικού Θεού. Και τον υπέδειξε με πολιτικά μισαλλόδοξο, θρησκευτικό ορθόδοξο και γερμανικά ένδοξο τρόπο: Με την περιφρονητική αποσιώπηση του ονόματός του και την αντικατάστασή του από τη μετοχή Κάποιος. Και την, επίσης, άκρως περιφρονητική αναφορά στο κόμμα του, το οποίο τυγχάνει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ως μια πολιτική ομάδα. Έτσι ο Τσίπρας ανακηρύχτηκε επισήμως σε ακατονόμαστο και ο ΣΥΡΙΖΑ σε ακαταχώριστο.
Μπορεί βέβαια κάποιος να σκεφτεί, ή ακόμα χειρότερα να το φωνάξει κιόλας, ότι τέτοια συμπεριφορά ταιριάζει σε μπανανία.
Ε, ας το πει: Θα μείνει Κάποιος στον αιώνα τον άπαντα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κι αν τυχόν έχει κόμμα, αυτό θα παραμείνει ομάδα, μέχρις ότου χωνέψει, αυτό που ο Στουρνάρας είπε: Με τον Σόιμπλε μας ενώνουν περισσότερα απ' όσα μας χωρίζουν.
Κι έτσι κράτησε το όνομά του, κέρδισε και μια μπανάνα....
*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 20 Ιουλίου 2013
