Για την παγκόσμια αλυσίδα κοινωνικών εξεγέρσεων μιλά ο φιλόσoφος Μ. Χαρντ
Πανευρωπαϊκό κίνημα, όχι μόνο κατά της λιτότητας αλλά ικανό να προωθήσει και κυρίως να υλοποιήσει μια εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία της Ευρώπης, θεωρεί ως μόνη λύση στη βιοπολιτική..
κρίση που βιώνουμε ο Μάικλ Χαρντ, ένας από τους πιο ενεργούς φιλοσόφους των σύγχρονων καιρών.
Όπως δηλώνει στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Θαυμάζω τους κοινωνικούς αγώνες κατά της λιτότητας στην Ελλάδα. Μην είστε απαισιόδοξοι, μην το βάζετε κάτω, οι ιστορικές διαδικασίες κοινωνικής μεταβολής δεν λειτουργούν γραμμικά. Μπορεί τα κινήματα να φαίνονται ότι εξασθενούν αλλά επανέρχονται ισχυρότερα από ποτέ.
Δυστυχώς μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες ας ελπίσουμε ότι η δική μας αλλαγή δεν θα είναι τόσο μακριά».
Ο Μάικλ Χαρντ σχολιάζει επίσης την άνοδο της ακροδεξιάς ιδεολογίας και τον «πειραματισμό» με νεοφασιστικές πρακτικές λέγοντας ότι: «Η άνοδος των ακροδεξιών κινημάτων που στρέφονται κατά των μεταναστών στη Β. Αμερική και στην Ευρώπη, σχετίζεται με ένα λάθος της Αριστεράς. Αριστερά κινήματα δαπανούν πολλή ενέργεια για να σχολιάζουν την άνοδο της ακροδεξιάς ιδεολογίας και πρακτικά για να αντιμετωπίζουν τη δράση φασιστικών ομάδων.
Η αλήθεια είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η δράση αυτή είναι απαραίτητη, όπως για παράδειγμα όταν οι αστυνομικές αρχές δεν υπερασπίζονται τους μετανάστες από τις επιθέσεις φασιστών το ρόλο αυτό πρέπει να τον αναλάβουν τα κοινωνικά κινήματα. Όμως ο καλύτερος τρόπος είναι να δημιουργήσουμε μια Αριστερά που να είναι περισσότερο γοητευτική και να μιλά στις καρδιές των πολιτών».
Αναφερόμενος στην παγκόσμια αλυσίδα εξεγέρσεων ο κ. Χαρντ αναφέρει πως η Αίγυπτος, η Τυνησία, οι Αγανακτισμένοι και διάφορα κινήματα μπορεί να δημιουργήθηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες για να αντισταθούν σε διαφορετικές προκλήσεις, τόσο στο νεοφιλελευθερισμό και την κρίση, όσο και σε καταπιεστικά καθεστώτα, όμως στον πυρήνα τους υπάρχει η φιλοδοξία για μια άλλου τύπου δημοκρατία.
Κοινά στοιχεία των κινημάτων είναι η ανάγκη συμμετοχής στην οργάνωση, η άρνηση των ηγετών, η οριζόντια πρακτική στη λήψη αποφάσεων.
