με στοιχεία αντικειμενικότητας, όμως, που περιπλέκουν κάπως την εικόνα· την περιπλέκουν αλλά δεν αναιρούν, ότι τελικά ο καθένας μπορεί να πει, πως δεν θεωρεί τη Δημουλά μεγάλη ποιήτρια· ενώ κανένας δεν μπορεί να πει, χωρίς να γίνει αυτομάτως γραφικός, πως δεν θεωρεί το Γκάλη μεγάλο μπασκετμπολίστα.
Τι είναι αυτό που μας ενοχλεί τόσο, λοιπόν, όταν ακούμε κατεδαφιστικά σχόλια για καλλιτέχνες που αγαπάμε; Ίσως, το ότι νιώθουμε, πως κατεδαφίζονται μαζί και τα δικά μας αισθητικά κριτήρια, πως κάποιος γελάει με τη δική μας συναισθηματική επένδυση, ίσως δεν υπάρχει τίποτα πιο προσβλητικό από το να μιλούν απαξιωτικά για μια ταινία, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα ποίημα που αγάπησες.
Εντελώς ανώριμη στάση; Προφανώς.
Αλλά αν δεν πάρεις προσωπικά αυτό, τότε τι θα πάρεις προσωπικά; Τι μπορεί να είναι πιο προσωπικό, από αυτό που ελκύει εσένα, υποκειμενικά;
Θες να πεις, ότι ο Γκάλης δεν έπαιζε άμυνα και ότι έβαζε 40 πόντους σε εποχές που το μπάσκετ ήταν απλούστερο και οι άμυνες χαλαρότερες; Πες το.
Ο Γκάλης, Γκάλης θα είναι, ό,τι κι αν πεις. Κανείς δεν μπορεί να σε προσβάλλει, προσβάλλοντας τον Γκάλη. Το δέος που νιώθεις είναι ασφαλές, θωρακισμένο με αντικειμενικότητα.
Οπότε, γιατί νιώθεις τόσο ανασφαλής, όταν γράφουν πως η Δημουλά είναι μέτρια, υπερτιμημένη ή οτιδήποτε τέτοιο;
Νιώθεις ανασφαλής, γιατί έχεις περάσει απείρως περισσότερες ώρες στη ζωή σου βλέποντας μπάσκετ παρά διαβάζοντας ποίηση. Νιώθεις πειραγμένος, γιατί είσαι εκτεθειμένος: σου έχουν αρκέσει λιγοστά της ποιήματα, για να ξέρεις ότι έχει κάτι να σου πει. Και θες να έχει να πει σε όλους. Έτσι είναι το σωστό. Αφού σου αρέσει. Τώρα λοιπόν που τη θάβουν, κάνεις προβολές, λέγοντας πως από όσους τη θάβουν οι περισσότεροι θα την έχουν διαβάσει ελάχιστα.
Ενώ πιο ελάχιστα από εσένα είναι περίπου αδύνατο. Αρκείσαι γενικότερα στη ζωή σου σε λιγοστά ποιήματα. Προτιμάς να αποφαίνεσαι ακαριαία, για το αν σου αρέσει ή όχι ο τρόπος που γράφει ένας ποιητής ή ένας μπλόγκερ. Έκτοτε μπορεί και να μην τον ξαναεπισκεφτείς ποτέ. Δεν τους έχεις ανάγκη. Επιστρέφεις στο δικό σου πνεύμα. Δεν έχει ανάγκη τα πολλά πολλά. Καλά είσαι εδώ που είσαι. Μέσα σε ένα πνεύμα αυτόφωτο, αυτιστικό, ασφυκτικό. Είναι πολυτέλεια να το κουράζεις μέσα στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μέσα στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες άλλων γραφιάδων.
Πόσο τεράστιος μπασκετμπολίστας ήταν ο Νίκος Γκάλης· αυτόν τουλάχιστον δεν τον στέρησα από τους ορίζοντές μου, αυτόν τουλάχιστον τον έβλεπα χρόνια ατέλειωτα, να κάνει αυτό που έκανε με τη βαρύτητα, τη μπάλα, το καλάθι και τον προσωπικό του αντίπαλο.
Ο Νίκος Γκάλης είναι ένας από τους απειροελάχιστους αληθινά μεταφυσικούς αθλητές.
ΠΗΓΗ: Old - boy
