Του Γιώργου Παπασωτηρίου
Στη θεωρία του σύγχρονου «συνταγματισμού» υπάρχει η «κυβέρνηση των νόμων» σε αντίθεση με την «κυβέρνηση των ανθρώπων».
Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε την κρίση του «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια».
Εν προκειμένω, η δημοκρατία χάνει το πολιτικό της περιεχόμενο και γίνεται «νομοκρατία»! Γι’ αυτό το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης - μετά και την κατάργηση του «δημόσιου χώρου» - μεταφέρεται στα δικαστήρια. Ακόμη και οι βουλευτές εκεί προσφεύγουν για να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές.
Η νομοκρατία αυτή ενίοτε, όπως στην περίπτωσή μας σήμερα, γίνεται η επίφαση της αλα Μπίσμαρκ «στρατιωτικής κοινωνίας», όπου κάθε κινητοποίηση αντιμετωπίζεται είτε αστυνομικά - θυμίζουμε το χτύπημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ή των κατοίκων της Κερατέας και της Ιερισσού - είτε με επιστράτευση.
Στο καθεστώς της νομοκρατίας κερδισμένοι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να στρατολογούν τους καλύτερους νομικούς, αλλά και να έχουν πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή να τους ευνοούν.
Μην ξεχνάμε, ότι οι νόμοι συμπυκνώνουν τον κάθε φορά συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Άρα, οι νόμοι εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα και δεν είναι άμωμοι και άσπιλοι. Δεν είναι τυχαίο, ότι μεγαλο-εκδότης καταφέρνει να φιμώσει τις μικρές εφημερίδες, καταργώντας τη δημοσίευση των ισολογισμών μέσω της πρόσβασής του στην κυβέρνηση και, κυρίως, στην τρόικα. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι ο ίδιος εκδότης ζήτησε ως καναλάρχης την αναστολή της εφαρμογής του νόμου που φορολογεί με 20% τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ο στόχος εν προκειμένω είναι η συγκεντροποίηση και άρα ο έλεγχος της πληροφόρησης, καθιστώντας καταλυτική την πολιτική δύναμη κάποιων οικονομικών και εκδοτικών παραγόντων.
Ευνοημένοι από το καθεστώς της νομοκρατίας, συνεπώς, είναι οι «πάνω» κάθε κοινωνικής και επαγγελματικής κατηγορίας, είναι οι μεγαλο-επιχειρηματίες, οι μεγαλο-εκδότες, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεγαλοσυνδικαλιστές κ.ά. Αυτή η κατηγοριοποίηση υφίσταται στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ομάδας (Μπουρντιέ), η οποία δομείται με ιεραρχική, πυραμιδική μορφή.
Οι «μεγάλοι» (οι πάνω) όλων των κατηγοριών είναι αυτοί που διαπλέκονται δικτυακά - δίκτυο και διαπλοκή είναι τα άλλα ονόματα της «παράγκας» - επιδιώκοντας, την απόρριψη στον Καιάδα των μικρότερων ανταγωνιστών τους, στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού που είναι η ιδεολογία της νομοκρατίας.
Ο εγκλωβισμός των «κάτω» ή των αντισυστημικών σε μια νομική αντιπαράθεση (προσφυγή της ΟΛΜΕ στο ΣτΕ κατά της επιστράτευσης) τους καθιστά ηττημένους από τα αποδυτήρια.
Το θέμα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό. Γι’ αυτό η αντίσταση ή θα είναι μόνο πολιτική και άρα πρέπει να μετρήσει κανείς τις δυνάμεις του σε συνδυασμό με τις σύμμαχες κοινωνικές δυνάμεις (εκτιμώντας μέχρι που μπορούν αυτές να φθάσουν), ή θα ρίξει μία ντουφεκιά στον αέρα! Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ έκαναν το δεύτερο, χάνοντας την «ψυχή» των συμμάχων τους, δηλαδή των γονέων και των μαθητών.
ΠΗΓΗ: gpapaso
