Της Γιώτας Ιωαννίδου.
Ας σκεφτούμε απλά… είναι δύσκολο στις μέρες μας να σκεφτούμε έτσι. Γιατί όλοι αισθανόμαστε ένα δάκτυλο να μας δείχνει σαν τους κατ’ εξοχήν ενόχους για τα πάντα.
Ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί γονατίζουμε, κάτω από το βάρος μιας σχολικής χρονιάς που βγήκε με την ψυχή στο στόμα.
Αρκετοί σε δύο και τρία σχολεία. Με λίγες ώρες από όλα τα μαθήματα, προκειμένου να καλύψουμε ελλείψεις.
Με συνεχή ερωτήματα και αγώνες για να υπάρχουν υλικά στα σχολεία, για να μεταφέρονται οι μαθητές μας, για να καλύπτουν την πείνα τους και την ανασφάλειά τους.
Παλεύοντας μέσα σε τάξεις χαμηλών προσδοκιών και καμένων ελπίδων, με μια νέα γενιά που της στερείται ακόμη και το δικαίωμα στο όνειρο.
Με ώρες προσφοράς αλληλεγγύης και στήριξης κι εκτός ωραρίου, αφού τα μέτρα στήριξης στην εκπαίδευση θεωρούνται πολυτέλεια.
Με την κυβέρνηση σε ρόλο Προκρούστη αλλά ενδεδυμένη με τον μανδύα του δίκαιου τιμωρού. Να κόβει από την παιδεία ότι ξεφεύγει από τις εντολές της τρόικας και τις προδιαγραφές της ΕΕ και των μνημονίων: Χρήματα, καθηγητές, μαθητές, κτήρια, ζωές.
‘’Για να μπει μια τάξη επιτέλους με αυτούς τους χαραμοφάηδες τους εκπαιδευτικούς…’’
Τι κι αν τα νούμερα δείχνουν ότι οι ώρες που δουλεύουν οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα είναι στο μέσο όρο της ΕΕ, αλλά με δραματικά χαμηλότερους μισθούς;
Τι κι αν οι μελέτες τους δείχνουν ότι μια διδακτική ώρα ισοδυναμεί με τρεις τουλάχιστον ώρες γραφείου;
Τι κι αν και όλες τις υπόλοιπες δουλειές του σχολείου τις κάνουν οι εκπαιδευτικοί;
Τι κι αν οι τάξεις με τριάντα παιδιά οδηγούν περισσότερο σε διαδικασία σταβλισμού παρά σε διαδικασία μόρφωσης;
Τι κι αν οι κοινωνικές συνθήκες, η φτώχεια, η ανεργία των γονιών, η έλλειψη των βασικών, ταλανίζουν τους μικρούς έφηβους την ίδια ώρα που ο εκπαιδευτικός «παιδονόμος» δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με κάθε έναν, έστω κι ένα λεπτό;
Ας είναι καλά, τα Παρατηρητήρια για την ενδοσχολική βία, που ιδρύει το υπουργείο σε κάθε Διεύθυνση, ροκανίζοντας τα χρήματα των ΕΣΠΑ.
Και πάνω σ΄ όλα αυτά, οι κυβερνητικοί άρχοντες, μόλις τα σχολεία κλείνουν την μαθησιακή διαδικασία και περνούν στη λαιμητόμο των εξετάσεων, έρχονται να ισοπεδώσουν εκβιαστικά, ότι έμεινε όρθιο από το σχολείο που ξέραμε.
Αύξηση ωραρίου, που σημαίνει υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών ανά την Ελλάδα, μηδαμινές προσλήψεις και απολύσεις. 10.000 αναπληρωτές στη εκπαίδευση βλέπουν τη μόνιμη έξοδο της απόλυσης. Άλλοι 10.000 με 15.000 μόνιμων εκπαιδευτικών θα οδηγηθούν σε αναγκαστικές μετακινήσεις το επόμενο δίχρονο και αρκετοί θα οδεύσουν στην απόλυση.
Συγχωνεύσεις σχολείων, που σημαίνει αύξηση αριθμού μαθητών ανά τάξη, υποταγή στις κυβερνητικές επιλογές μέσω της αξιολόγησης, αργία και απόλυση για τους ‘’απείθαρχους’’.
Αλλαγή των ήδη αλλαγμένων τρόπων διάρθρωσης και λειτουργίας των γενικών και τεχνικών λυκείων, με λιγότερη γνώση και περισσότερες εξετάσεις, με καθιέρωσης της παιδικής απλήρωτης δουλειάς με τον εύηχο τίτλο της ‘’μαθητείας’’.
Ας σκεφτούμε λοιπόν απλά…
Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να μας εμποδίσει από το αυτονόητο καθήκον κάθε σκεπτόμενου εκπαιδευτικού, να ξεσηκωθεί και να τους στείλει στο διάολο, απαιτώντας να κρατήσει όρθιο τον εαυτό του, τους μαθητές του και την κοινωνία;
Ας σκεφτούμε, κάθε εργαζόμενος ή άνεργος.
Μήπως και σ’ αυτόν δεν ρίχνουν το φταίξιμο για την πορεία της επιχείρησης και της χώρας;
Σίγουρα δεν έχει κάποιον στη δουλειά του που να μπορεί να του φορτώσει την «λειψή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας», με τον εργοδότη να είναι πάντα εκτός ευθύνης;
Ή μήπως δεν μπορεί πάντα να κάνει κάτι παραπάνω;
Να δουλέψει π.χ. χωρίς ωράριο ή τα σαββατοκύριακα;
Η αξιολόγηση και η διασφάλιση ποιότητας σίγουρα αυτόν δεν αφορά; Ή το καταλαβαίνει όταν παίρνει το χαρτί της απόλυσης;
Ή μήπως να καρφώσει τον διπλανό του που ολιγωρεί;
Κι αν εν πάσει περιπτώσει, αφού αυτός δεν αμείβεται καλά, γιατί να παίρνει ο άλλος περισσότερα;
Κι αν αυτός δεν έχει δουλειά γιατί αυτός του Δημοσίου να την έχει και μάλιστα μόνιμη;
Γιατί να δουλεύουν οι ηλικιωμένοι, αφού οι νεώτεροι μπορούν να βγάλουν περισσότερη δουλειά και μάλιστα με πολύ λιγότερα χρήματα;
Ας σκεφτούμε κάτι άλλο.
Οι ‘’αγίες’’ εξετάσεις, οι ενδοσχολικές, οι πανελλαδικές τι θα γίνουν;
Γιατί όλοι μπορεί να μιλούν για την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά ‘’δε πα να χάθηκαν τόσες ώρες μαθημάτων και μάλιστα αντικειμένων που εξετάζονται, στη διάρκεια της χρονιάς…. Το ζητούμενο είναι να γίνουν οι εξετάσεις. Σκεφτείτε τα παιδιά που αγωνιούν. Την λαϊκή οικογένεια που στενάζει να πληρώσει τα φροντιστήρια…’’ Είναι βαρετό και προβλέψιμο το σλόγκαν.
Και δεν θα μιλήσουμε βέβαια για τις πληρωμένες πένες κονδυλοφόρων και την κοινή γνώμη που διαμορφώνουν τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης.
Ας σκεφτούμε αλλιώς…
Όταν ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό, η «κοινή γνώμη» έπρεπε να αντιδράσει, γιατί ‘’δεν μπορούσε να πάει στη δουλειά της’’; Αυτός ήταν ο εκβιασμός της κυβέρνησης. Ανάμεσά τους θα ήταν και πολλοί καθηγητές από αυτούς που σε λίγο η δουλειά τους θα είναι εκτός Αττικής ή θα πάρουν το χαρτί της απόλυσης. Σίγουρα θα ήταν και πολλοί εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται ακόμη, ή άλλοι που τώρα είναι άνεργοι.
Για τους εργαζόμενους στο εμπόριο, πολλούς απλήρωτους για μήνες, που δεν δέχονται να δουλέψουν το σαββατοκύριακο ή την 1η Μάη, ο εκβιασμός είναι ότι πλήττουν τον τουρισμό και το καταναλωτικό πνεύμα των γιορτών. Κι όμως οι περισσότεροι από εμάς πολύ δύσκολα εξοικονομούμε τα χρήματα για τα απαραίτητα.
Ο τωρινός εκβιασμός της κυβέρνησης είναι ότι η απεργία των καθηγητών θα εμποδίσει τις εξετάσεις και ‘’θα παίξει με την αγωνία χιλιάδων οικογενειών’’.
Ο θύτης χλευάζει τα θύματα.
Λες και δεν το ήξερε αυτό η κυβέρνηση όταν κατέβαζε αυτή την περίοδο τα μέτρα. Αλλά για να δούμε λίγο πιο προσεκτικά.
Η κυβέρνηση λέει στους μαθητές και τους γονείς τους ότι δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει αν η Δημόσια εκπαίδευση καταρρέει αρκεί να μπορούν να δίνουν εξετάσεις. Και ακόμη ότι θα δώσουν εξετάσεις για να μπουν σε σχολές με πτυχία ανεργίας αφού αυξάνοντας τα ωράρια των ήδη εργαζόμενων, οι θέσεις εργασίας μειώνονται. Καλό θα ήταν να σκεφτόταν κανείς το Γολγοθά των παιδιών στους εννιά μήνες, που νοιώθουν οι καθηγητές τους και όχι μόνο στις εξετάσεις…
Αυτή είναι μέχρι στιγμής η υπεροχή της κυβέρνησης και των συνδικαλιστικών της δεκανικιών.
Δεν πείθει ότι η εξουσία της είναι καλή αλλά ότι είναι αναπόφευκτη.
Και ενεργοποιεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Έτσι που ο καθένας να πορεύεται με την αυταπάτη της άμεσης λύσης στο δικό του πρόβλημα, που την επόμενη μέρα καταρρέει.
Ας σπάσουμε λοιπόν το φαύλο κύκλο εκβιασμού – υποχώρησης.
Τα μολύβια κάτω.
Ας ξεσηκωθούμε.
Όταν ο αντίπαλος, η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ, μαζί με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ επιτίθενται, η συζήτηση για τον καταλληλότερο χρόνο αντίδρασης, υπονομεύει την αποτελεσματικότητα της.
Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ–ΔΗΜΑΡ θα υποταχθεί σ’ αυτούς με πολλά σκουξίματα και ευαισθησίες. Σαν τη Ρεπούση που προτιμά την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών αν είναι να καλυφθούν οι μαθητές, γιατί δεν της έχει περάσει από το μυαλό ότι οι αδιόριστοι πρέπει να βρουν δουλειά ή οι 10.000 αναπληρωτές να μην απολυθούν.
Οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ πρόσφατα ανέπτυξαν «δημοκρατικές» ευαισθησίες. Στη ΔΑΚΕ δεν αρκούν οι ψηφοφορίες μαζικών ΓΣ αλλά θέλει κάλπες, δηλαδή τοποθέτηση αλά ΜΜΕ, χωρίς συζήτηση. Η δε ΠΑΣΚΕ, δεν ψηφίζει την πρόταση για την απεργία ‘’αν δεν την ψηφίσουν όλοι’’!
Η πρόταση για 48ωρη απεργία του ΠΑΜΕ και μετά βλέπουμε, δείχνει ταλάντευση πριν την μάχη και υπονομεύει την εξέλιξή της.
Η Αριστερά οφείλει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών όσων την ανεβάζουν σε εκλογικά ποσοστά προς το συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Να οργανώσει και να δώσει τη μάχη ανατροπής των σχεδίων τους.
Με όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο κι όχι μόνο.
Με τους εργαζόμενους του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα.
Με τους ανέργους κι αδιόριστους.
Με τους φοιτητές, τους μαθητές και τους νέους.
Για να μην περάσει κανένα από τα νέα μέτρα.
Για δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση και δημόσια αγαθά για όλους.
Για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο δολοφόνος των εκπαιδευτικών και της παιδείας
Για να γίνουν νέες προσλήψεις και να ακυρωθούν οι απολύσεις εκπαιδευτικών
Για να μειωθούν οι μαθητές σε κάθε τμήμα και να γίνει πιο ουσιαστικό το μάθημα
Για να αυξηθούν οι δαπάνες για την παιδεία, καλύπτοντας ζωτικές ανάγκες μιας σχολικής υποδομής που καταρρέει
Για να αυξηθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών που έχουν καταρρεύσει, μετά από μείωση κοντά στο 30% από τις μνημονιακές πολιτικές.
Για να ανατραπεί η πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και αυτοί που την εκφράζουν.
Για το δικαίωμα στη δουλειά και στην εργασιακή αξιοπρέπεια.
Για να πάρουμε τον πλούτο και την εξουσία από το κεφάλαιο, να επιβάλλουμε το κτίσιμο μιας αξιοβίωτης ζωής.
Δεν ωφελούν τα μασημένα λόγια μη και ταράξουμε την ‘’κοινή γνώμη’’ των ψηφοφόρων.
Θέλουμε να συμμαχήσουμε με την γενναία γνώμη των οργισμένων και των μαχόμενων. Όταν ο πόλεμος έχει κηρυχθεί η μόνη επιλογή μας είναι να πολεμήσουμε με τον καλύτερο τρόπο.
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να περιμένουμε τους κροκόδειλους της ΟΛΜΕ. Ούτε αρκεί να τους ρίχνουμε αναθέματα, αναζητώντας άλλοθι.
Να μαζευτούμε σε κάθε σχολείο, να λογαριαστούμε, να κοιταχτούμε στα μάτια και να αποφασίσουμε.
Να γίνουν γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και συνεδριάσεις των ΔΣ, που να αποφασίσουν και ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ απεργία διαρκείας τώρα.
Να βηματίσουμε μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους σε κάθε γειτονιά, με διαδικασίες ενημέρωσης, κοινών συντονιστικών αγώνα.
Ας αποκτήσουν ξανά οι λέξεις το νόημά τους.
Αγώνας σημαίνει ξεσηκωμός, ανατροπή, αλλιώτικα πράγματα.
Αγώνας με τον αραμπά και τη σφραγίδα δεν γίνεται. Αντίθετα, αποτελεί τη γελοιογραφία του και το θάνατό του.
Τα μολύβια κάτω λοιπόν. Η αξιοπρέπεια, η παιδεία, η συλλογικότητα μπροστά.
ΠΗΓΗ: Αριστερό blog
