Σύντροφοι, διαβάστε New York Times.

Του Θέμη Τζήμα

Η αναφορά του κυβερνητικού αξιωματούχου στους New York Times, σχετικά με τον κυβερνητικό σχεδιασμό επίθεσης στα συνδικάτα, μετά την οπερέτα της «Βίλα Αμαλία» και σε συνδυασμό με τις εμφανώς προβοκατόρικου χαρακτήρα τρομοκρατικές ενέργειες έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που γράφεται εδώ και...

κάποιες εβδομάδες ως προς τη στρατηγική της έντασης και της αυταρχικοποίησης.

Εν όψει ενός καταστροφικού από πλευράς ύφεσης, φτώχειας και ανεργίας 2013, με τα νέα μέτρα να βρίσκονται προ των πυλών και με τον ξένο παράγοντα - κυρίως τη Γερμανία αλλά όχι μόνο - να απαιτεί πολιτική σταθερότητα προς όφελος των δυνάμεων του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, το κατεστημένο της χώρας διά της τρικομματικής συγκυβέρνησης ετοιμάζει σαρωτική επίθεση σε κάθε κοινωνική δομή ή υπόλειμμά της, που έστω και κατ' ελάχιστο θα μπορούσε να απειλήσει το σχεδιασμό του παρασιτισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκειμένου αφενός να αποπροσανατολίσουν, όσο είναι δυνατόν, το λαό και αφετέρου να προχωρήσουν γρήγορα στην περαιτέρω αυταρχικοποίηση, πριν ενταθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι συστημικές δυνάμεις αξιοποιούν τους βασικούς πυλώνες κυριαρχίας τους: τη Χρυσή Αυγή, το παρακράτος με τις προβοκατόρικες ενέργειές του, τα ΜΜΕ, τους νεοαποικιακού τύπου θεσμούς ελέγχου του χρήματος - βλέπε Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και φυσικά την τρικομματική συγκυβέρνηση, που υπό το πρόσχημα της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης», με τόνους δυσφήμησης στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και με την υλική βία του κράτους επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό, μαζικό χώρο. Επικαλούμενη μάλιστα τον κυρίαρχο αντιμεταπολιτευτικό - κατ' ουσίαν αντιδημοκρατικό- λόγο, η κυβέρνηση ντύνει αυτήν της την επίθεση με ρητορική «νόμου και τάξης», «υπευθυνότητας», «σοβαρότητας» κλπ.

Σε αυτήν την επίθεση που ξεκίνησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κλιμακώνεται με τη σημερινή, οι βασικοί σταθμοί διόλου τυχαία είναι ο χώρος της γ' βάθμιας εκπαίδευσης και τα συνδικάτα. Ο στόχος ήταν και παραμένει να εξαφανιστούν ως χώροι κοινωνικής ζύμωσης και δράσης, ακόμα και στη σημερινή τους ηττημένη εκδοχή. Το κατεστημένο της χώρας επιδιώκει στη νέα φάση επιδείνωσης της κρίσης, που έρχεται τόσο σε οικονομικό - κοινωνικό, όσο και σε δημοκρατικό επίπεδο να μην υφίσταται ο παραμικρός οργανωμένος χώρος αντίδρασης.

Αφού όμως αυτός είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ως αιχμής του δόρατος του κατεστημένου, το ερώτημα που μπαίνει, είναι, τί κάνει η αριστερά και ευρύτερα οι προοδευτικές αντισυστημικές δυνάμεις. Μέχρι σήμερα τόσο οι παραπάνω δυνάμεις, όσο και οι κοινωνικοί χώροι αντιμετώπισαν τις απανωτές επιθέσεις του κατεστημένου σα να επρόκειτο για μεμονωμένα και συνήθη συμβάντα. Δεν κατανόησαν, ότι υπό τη διπλή πίεση απαξίωσης από τα κάτω και επίθεσης με από τα πάνω, οι προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, οι χώροι δράσης και τα κοινωνικά κινήματα ωθούνται στην οριστική εξαφάνιση. Δεν αντιλήφθηκαν, ότι οι διαπραγματευτικές και διαμεσολαβητικές πρακτικές που εφήρμοζαν σε προηγούμενες φάσεις δεν αποδίδουν, διότι δεν υφίσταται άλλη, πρόθυμη να διαπραγματευτεί πλευρά όπως παλιότερα, αλλά νεοαποικιακού τύπου δυνάμεις, αποφασισμένες να ισοπεδώσουν οποιοδήποτε θεσμό και χώρο επιδιώκει ρόλο σημαντικότερο από εκείνον ενός πρωτοκολλητή προειλημμένων αποφάσεων.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που δε συνοδεύεται από κοινωνική οργάνωση στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης, στα κοινωνικά κινήματα, στη διανόηση, εάν δε σηματοδοτεί τη νέα ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγαλοπρεπή παγίδα: είτε ενός περίκλειστου κόμματος, χωρίς δυνατότητα να κυβερνήσει, είτε σε μια βραχύβια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αντιφάσεων και αντιθέσεων, χρεωμένη με τις «αμαρτίες» όλων των προηγουμένων.

Σήμερα λοιπόν πρέπει όλοι αν μη τι άλλο οφείλουμε να διαβάσουμε καλά τους New York Times. Το τί έπεται είναι σαφές. 
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι πεντακάθαρος και επιπλέον στο ημίφως ή και ξεκάθαρα στο φως της μέρας φαίνονται οι δυνάμεις της ανωμαλίας που εδώ και καιρό κινούνται.

Ήρθε η ώρα η ευρύτερη αριστερά, ο σοσιαλιστικός και ο κομμουνιστογενής χώρος, οι όντως προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι απαιτείται κοινή δουλειά στη βάση. Θα πρέπει δηλαδή να στηθούν νέα συνδικάτα, να ριζοσπαστικοποιηθούν και να από - γραφειοκρατικοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα. Για παράδειγμα, το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όλες οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικά συγκρουσιακό χαρακτήρα, όχι μεταξύ παρηκμασμένων γραφειοκρατιών αλλά ζωντανών δυνάμεων από τη μια και συντήρησης από την άλλη.

Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία πρέπει να πάρουν φωτιά με περιεχόμενο προοδευτικό, ώριμο και συγκρουσιακό απέναντι στον πυρήνα των κατεστημένων δυνάμεων. Τα κοινωνικά κινήματα να αναζωογονηθούν, να δώσουν έμφαση στο τρίπτυχο αλληλεγγύη - επιβίωση - κοινωνική απελευθέρωση. Ένα μεγάλο δημοκρατικό και αντιφασιστικό μέτωπο πρέπει να απλωθεί παντού συμπεριλαμβάνοντας και πολίτες πιο συντηρητικών αντιλήψεων, με τον τόνο να δίνει η αριστερά βεβαίως.

Νέα ρεύματα στην τέχνη και στη διανόηση πρέπει να ενισχυθούν κόντρα στο ευτελές lifestyle που κυριάρχησε τις προηγούμενες δεκαετίες και στους οργανικούς, συστημικούς «διανοουμένους» που αποθέωσαν την επιφανειακότητα και την κοινοτοπία. Χωρίς πνευματική καθοδήγηση και αφύπνιση ο κοινωνικός αυτοματισμός θα μετατραπεί σε ηλικιακό και ενδοταξικό κανιβαλισμό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι και φυσικά οι δυνάμεις τις οποίες εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός, οφείλουμε να διαμορφώσουμε ενιαίο, μετωπικό σχήμα πάλης που από τη βάση θα εξελίσσεται προς τα πάνω. Σύντομα, η κοινωνική διάλυση, η σύγχυση στις τάξεις του λαού και ο αυταρχισμός θα καταστήσουν απαγορευτικές τις συνθήκες για την όποια τέτοια συγκρότηση.

Σύντροφοι, η πολυτέλεια των ευγενικών προειδοποιήσεων έχει τελειώσει. Τα νέα μας ήρθαν - ακόμα και - από τους New York Times.