ΣΥΡΙΖΑ παντού!
Αυτό συμβαίνει, αν κρίνουμε από την κυβερνητική πολιτική, όπως διαμορφώνεται τις τελευταίες μέρες – όποια πέτρα
κι αν σηκώσεις από κάτω δεν υπάρχουν τα μέτρα της Τρόικας, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα σπίτια που πεινάνε τα παιδιά, το φαΐ δεν τους το έχει κλέψει ο κ. Στουρνάρας, αλλά η συνιστώσα Ρόζα.
Αυτή η σατανική συνιστώσα βρίσκεται πίσω απ’ τη συγκάλυψη της φοροδιαφυγής και σε κάποια γιάφκα ΣΥΡΙΖαίων γράφονται τα τελευταία σημειώματα των αυτοχείρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει που η Αστυνομία δεν έπιασε τους αληταράδες που επετέθησαν στα γραφεία της Ν.Δ. κι όχι ο κ. Δένδιας.
Δεν φτάνει που δεν είμαστε καλά, δεν είμαστε και με τα καλά μας.
Το Μνημόνιο είναι το ίδιο και υπαγορεύει το ίδιο μια ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Τα μέτρα που πάρθηκαν, τα μέτρα που παίρνονται και τα μέτρα που θα παρθούν ήταν, είναι και θα είναι ακροδεξιά νεοφιλελεύθερα μέτρα.
Η κυβέρνηση δεν έχει μόνον την υποχρέωση, Μνημονίου ένεκεν, να παίρνει αυτά τα μέτρα, αλλά βεβαίως και να τα υποστηρίζει.
Συνεπώς τα οικονομικά μέτρα, θα συνοδεύονται από πολιτικά μέτρα. Μέτρα καταστολής τα δεύτερα, για να εφαρμόζονται τα πρώτα.
Αυτό δεν συνιστά μόνον μια διαρκή σύγκρουση της κυβέρνησης με τα μέρη εκείνα της κοινωνίας (σχεδόν το όλον) που υφίστανται αυτά τα οικονομικά μέτρα, αλλά και μια διαρκή ολίσθηση της κυβέρνησης προς τον αυταρχισμό και την καταστολή για να τα εφαρμόσει.
Η κυβέρνηση συγκρούεται πλέον μετωπικά με την κοινωνία, όπως όταν παίρνει γενικά μέτρα (π.χ. φορολογικό) και ταυτοχρόνως συγκρούεται, επίσης μετωπικά, με τα μέρη εκείνα της κοινωνίας που αντιδρούν, όταν έρχεται η σειρά τους (π.χ. ενιαίο μισθολόγιο κι εργαζόμενοι στο μετρό).
Στην πρώτη περίπτωση η θεσμική εκτροπή εκφράζεται με τρόπους όπως τα προεδρικά διατάγματα και οι αναγκαστικοί εφαρμοστικοί νόμοι, στη δεύτερη με ανοιχτή καταστολή, επιστρατεύσεις και επιτάξεις.
Και στις δύο περιπτώσεις τα ακροδεξιά νεοφιλελεύθερα οικονομικά μέτρα υποστηρίζονται από ακροδεξιά ανελεύθερα πολιτικά μέτρα.
Με έναν λόγο η παρέκβαση ακόμα και η εκτροπή απ’ το πολίτευμα τείνει να πάρει χαρακτηριστικά μονόδρομου.
Το ερώτημα είναι πόσο μακριά και για πόσον καιρό θα μπορέσει η κυβέρνηση να βαδίζει και να κινείται μέσα σε αυτήν του κακού τη στράτα.
Αν ο στόχος είναι τα 350 Ευρώ βασικός (ΔΝΤ και ΣΙΑ) τότε ο δρόμος είναι μακρύς
και πιθανόν γεμάτος οδοφράγματα. Η πολιτική της κυβέρνησης προς όλους να κάτσουν σούζα, μπορεί πλέον να είναι ο δικός της μόνος δρόμος, αλλά έτσι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία κινδυνεύει να μετατραπεί ανοιχτά και ξεκάθαρα σε έναν Κολονέλο Μνημόνιο,
που θα έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όσο τα αποφασίζομεν και διατάσσομεν της Μπούντεσμπανκ και της Μπούντεσβερ.
Εως τώρα η κυβέρνηση σημείωσε αρκετές επιτυχίες κατά του κόσμου της εργασίας, κυρίως διότι τον σαλαμοποιούσε στρέφοντας το ένα στρώμα (της ίδιας τάξης) κατά του άλλου και
διότι η παραπληροφόρηση έκανε το θαύμα της ενοχοποιώντας τους πάντες (π.χ. 100.000 συντάξεις μαϊμού, που όμως είναι κατά 95.000 λιγότερες).
Από δω και πέρα όμως οι ρόλοι έχουν ξεκαθαρίσει και οι δρόμοι έχουν στενέψει. Ενας – ένας θα έρχεται η σειρά του. Αν ένας – ένας περιμένει να έρθει η σειρά του για να αντιδράσει, η γκιλοτίνα θα συνεχίσει να κόβει κεφάλια. Αν η πληθύς των μελλοθάνατων αντιδράσει πριν να έρθει του καθενός η σειρά, ή μάλλον πριν να έρχεται του καθενός η σειρά, όπως κατ’ επανάληψιν έχει ως τώρα συμβεί, τότε και μόνον τότε
η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με το έργο της, χωρίς να μπορεί πια να το διαχειρισθεί.
Η κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη, όσον οι ημέρες, να γίνεται όλο και πιο αυταρχική, στηρίζοντας τα επώδυνα οικονομικά μέτρα που θα παίρνει με αυθάδη πολιτικά μέτρα καταστολής στα όρια (ή και εκτός) του πολιτεύματος.
Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής...
ΠΗΓΗ: enikos.gr
