Πάει κι αυτό. Μπήκε ο καινούργιος χρόνος. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ - τέσσερις ημέρες τώρα - είδα μεγάλη βελτίωση, γιατρέ μου. Αλλαξε η ψυχολογία μου, ανάσανα, γέλασε το χειλάκι μου. (Εκτός αν επέδρασε το αγχολυτικό που μου γράψατε στη συνταγή. Εχω παρατηρήσει πως όταν μου διπλασιάζετε τη δόση με διακατέχει τόση αισιοδοξία που καταντάω αηδία.)...........
Κι ο κόσμος γύρω μας... Πιο αλέγκρος, πιο μπριόζος, πιο έξω καρδιά. Καλά, οι άνεργοι περιβόλι! Χαρά Θεού! Ελα μωρέ, η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Στην τελική, κι αυτοί που εργάζονται μήπως πληρώνονται; Οι τυχεροί παίρνουν ένα πουρμπουάρ έναντι, οι άτυχοι παίρνουν... ας μην προσδιορίσουμε τι ακριβώς παίρνουν, γιατί είναι και άγιες ημέρες.
Οπότε και ο άνεργος το φιλοσοφεί το ζήτημα. Σου λέει, γιατί να κοψομεσιάζομαι από τα χαράματα μέχρι τη μαύρη νύχτα για την ψυχή της μάνας του εργοδότη; Ασε με, σε παρακαλώ πολύ. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Γι' αυτό όλοι οι άνεργοι φέτος πήγαν Ντουμπάι: για να αγοράσουν διαμάντια σε καλή τιμή!
Ολα καλά θα πάνε, γιατρέ μου. Και τα Φώτα τελικά δεν θα τα γιορτάσουμε με 48% αύξηση στα τιμολόγια. Μη βλέπετε τον τίτλο, είναι παραπλανητικός. Θα επέμβει η κυβέρνηση και θα ρίξει την ταρίφα.
Ετσι κάνουν πάντα αυτοί. Σου λένε πρώτα ένα αγριευτικό νούμερο να σκιαχτείς, να πάθεις ταχυκαρδία, δύσπνοια, δυσφορία και πέντε, έξι εγκεφαλικά. Και μετά σου 'ρχεται πιο μαλακά: «Δεν θα σου δώσω 48 σφαλιάρες, θα σου δώσω 39». Και χαίρεσαι εσύ το βόιδι. Το ζώον.
Και για τα Φώτα θα πληρώσουμε χαράτσι στη ΔΕΗ. Τα ζώα. Και για τον αγιασμό των υδάτων θα πληρώσουμε χαράτσι στην ΕΥΔΑΠ. Τα ζώα. Και τον χρυσό σταυρό που ρίχνουν στη θάλασσα, θα πρέπει μετά να τον επιστρέψουμε στο ενεχυροδανειστήριο: «Τα κοσμήματα που ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ φέρτε τα σ' εμάς!».
Στους τοκογλύφους, γιατρέ μου, δεν πηγαίνει κανένας επειδή δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του. Πηγαίνει γιατί βαρέθηκε τα χρυσαφικά στην μπιζουτιέρα. Τα ίδια και τα ίδια, έλεος πια! Παίρνεις λοιπόν αυτά που ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ, αυτά που ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ και τα πηγαίνεις στους καλούς κυριούληδες με το πλατύ χαμόγελο και την εγκάρδια χειραψία. Σου δίνουν τα λεφτά, τα παίρνεις και είπαμε πού πας: Ντουμπάι! Ετσι είναι όλα τα ενεχυροδανειστήρια. Η χαρά του εμίρη και του κακομοίρη.
Ναι γιατρέ μου, είμαι ήρεμη, το ζώον. Απαθής. Ατάραχη. Παίζει να έχω πάθει τον πανικό της ακινησίας. Βλέπετε, κάθε μέρα, βρίσκω στο γραμματοκιβώτιό μου ένα ΑΚΟΜΑ χαρτί που πρέπει να πληρώσω. Ενα ΑΚΟΜΑ χαράτσι για το ακίνητο. Μια ΑΚΟΜΑ δόση για τη ΔΕΗ. Εναν ΑΚΟΜΑ διακανονισμό με την Εφορία.
Η οποία Εφορία λογικά πρέπει να με βλέπει στον ύπνο της. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η τρέλα, αυτή η παράνοια που ζω. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς και γιατί φορολογούμαι για χρήματα που ΔΕΝ έχω εισπράξει. Πώς και γιατί καλούμαι να πληρώσω για δεδουλευμένα που ΔΕΝ έχω πάρει ποτέ. Ποτέ όμως. Πο-τέ!!!
Και όταν προσπαθείς να τους το πεις, όταν προσπαθείς να τους το εξηγήσεις, σου απαντάνε περίπου, «κόψε τον λαιμό σου». Τον ήδη κομμένο. Και ύστερα έρχεται κι άλλο χαρτί. Κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο.
Γιατί;
Γιατί μπορούν!
Γιατί;
Γιατί τους παίρνει!
Γιατί;
Γιατί δεν πληρώνουν ΠΟΤΕ αυτοί που πρέπει να πληρώσουν.
Οπότε;
Πλήρωνε. Ξανά. Και ξανά και ξανά.
Ζώον, ε ζώον!
Τόσο απλό είναι το ζήτημα, γιατρέ μου. Και επειδή ο Ελληνας στην απόγνωσή του μεταγγίζει πάντα μια δόση χιούμορ για να μπορέσει να επιβιώσει - δεν είναι τυχαίο που έχουν κυκλοφορήσει τα σχετικά ανέκδοτα:
«Λέει πατέρας στον γιο του:
- Πρόσεξε καλά, κακομοίρη μου, μην πάρω ανάποδες και σου γράψω κάνα ακίνητο!».
«Λέει ο γιος στη μάνα:
- Μαμά, είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα και θα την παντρευτώ!
- Δε φαντάζομαι να 'χει κάνα σπίτι!».
Τα πρώτα χαράτσια για τα ακίνητα, γιατρέ μου, ήρθαν τέσσερις φορές πάνω από τα προηγούμενα. Από πέρσι μέχρι φέτος, τι άλλαξε; Το εμβαδόν του οικοπέδου; Τα τετραγωνικά του σπιτιού; Βαρέθηκε το διαμέρισμα και άλλαξε γειτονιά; Τίποτα από τα παραπάνω;
Τότε; Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί μπορούν!
Τόσο απλά!
Μπορούν να το κάνουν. Και το κάνουν. Στα ζώα που πληρώνουν.
Βλέπετε, γιατρέ μου, στην Ελλάδα μιλάμε για τα «συνήθη υποζύγια». Και είναι γεγονός πως οι πολιτικοί μας, μπορεί να έχουν ασθενική μνήμη σε πολλά, αλλά υπάρχει μια ρήση του Τζορτζ Οργουελ που δεν την ξεχνούν ποτέ. Και που την εφαρμόζουν πάντα:
«Ολα τα ζώα είναι ίσα! Αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα!».
ta nea on line
