Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Βάλτε τον μέσα. Μην τον αφήνετε.
Αν τον αφήσετε θα ξανακλέψει.
Θα κλέψει από τα σχολεία των παιδιών μας.
Από τα λιμάνια μας. Από τα νοσοκομεία μας.
Θα κλέψει από όλους εμάς που πληρώνουμε...
Ετσι θα αντιδρούσε μια κοινότητα, αν ήθελε να προστατεύσει τον εαυτό της. Θα διαπόμπευε τον φοροφυγά. Θα ένιωθε, ότι η πράξη του δεν προσβάλλει απλώς τους κανόνες της. Απειλεί την ίδια την υπόστασή της.
Μια κοινότητα που μπορεί να επιβιώνει ως κοινότητα, θα απέβαλλε τον φοροφυγά ως εχθρό της.
Ομως στην Υδρα δεν αντιστάθηκε συλλογικά μια κοινότητα. Αγρίεψε ενστικτωδώς μια αγέλη. Αγρίεψε, γιατί είδε στον συλληφθέντα τον εαυτό της. Εναν εαυτό που δεν έχει ούτε χρέη ούτε κέρδη να μοιραστεί με την κοινωνία. Εναν εαυτό του οποίου ο ορίζοντας εξαντλείται στην τσέπη του. Στη φαμίλια και στο σινάφι του.
Η Υδρα δεν είναι μόνη. Τα υδραίικα νταϊλίκια απλώς φωτίζουν την τροχιά μας. Την τροχιά αυτού του αθροίσματος ανάδελφων εαυτών που περιμένουν τη χρεοκοπία ως κάτι που πέπρωται να συμβεί αλλού, τάχα σε κάποιους άλλους.
Δεν μας τρομάζει η χρεοκοπία. Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε μαζί της. Λαφαζανικά τη φανταζόμαστε κιόλας ως ανδραγαθία.
Δεν μας τρομάζει η συλλογική αποτυχία.
Θα μπορούσαμε ίσως, να την αποτρέψουμε. Αλλά δεν θέλουμε.
Ποτέ δεν θέλαμε να σηκώσουμε το βάρος.
Ποτέ δεν θέλαμε να πληρώσουμε τον φόρο.
Εμείς είμαστε η Υδρα
ΤΑ ΝΕΑ
ΠΗΓΗ: radar-gr
