Οι ηγέτες της Γερμανίας αποφεύγουν να πράξουν ό,τι απαιτείται για να σωθεί το ευρώ, σε μεγάλο βαθμό φοβούμενοι, όχι αδικαιολόγητα, ότι η διάσωση θα στοιχίσει ακριβά στη χώρα τους.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, οι ανησυχίες τους είναι άτοπες. Ξανά...
και ξανά οι προσπάθειες να ανασχεθεί η οικονομική, τραπεζική και η κρίση χρέους προσκρούουν στο ίδιο εμπόδιο.
Οποιαδήποτε αξιόπιστη λύση προϋποθέτει, ότι τα κράτη–μέλη της Ευρωζώνης θα καλύψουν το ένα τα χρέη του άλλου και θα επιδείξουν αλληλεγγύη στους δύσκολους καιρούς.
Ωστόσο, οι πλουσιότερες χώρες, ειδικότερα η Γερμανία, απορρίπτουν μέτρα που κρύβουν μεταφορά χρημάτων - αντί για δανεικά - σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, γιατί ανησυχούν οι Γερμανοί.
Η εμπειρία των ΗΠΑ, της μεγαλύτερης νομισματικής ένωσης στον κόσμο, υποδεικνύει, ότι οι δημοσιονομικές μεταφορές μπορεί να είναι πολύ ακριβές για ορισμένα μέλη της ένωσης. Οι πληρωμές, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό γίνονται μέσω του ομοσπονδιακού φορολογικού συστήματος, χρησιμοποιούνται για να εξισωθεί το εισόδημα εντός της αμερικανικής επικράτειας και για να ανασχεθούν υφεσιακές πιέσεις σε περιφερειακό επίπεδο.
Είτε σας αρέσει είτε όχι, η Ευρωζώνη θα χρειαστεί ένα παρόμοιο σύστημα διαμοιρασμού κινδύνου.
Ομως, πόσο θα κόστιζε η μετατροπή της Ευρώπης σε μια καλύτερη δημοσιονομική ένωση;
Για να φανταστείτε πώς θα λειτουργούσε, υποθέστε ότι υπάρχει ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθερότητας. Χώρες με σχετικά υψηλή ανάπτυξη (πάνω από 2% χωρίς να υπολογίζεται ο πληθωρισμός) θα συνεισφέρουν στο Ταμείο. Χώρες σε ύφεση θα λαμβάνουν βοήθεια ίση με το 40% των απωλειών τους, ένα «μαξιλάρι» γενναιόδωρο όσο και το αντίστοιχο αμερικανικό. Αν τα 12 κράτη–μέλη που είναι στο ευρώ από το 2011 συμμετείχαν σε ένα τέτοιο Ταμείο, τι θα είχε γίνει;
Από το 2011 μέχρι το 2012, περίοδο που περιλαμβάνει μια από τις χειρότερες υφέσεις όλων των εποχών, οι συνεισφορές των ταχέως αναπτυσσόμενων οικονομιών θα ήταν μόλις 0,64% του ΑΕΠ τους. Η Γερμανία είχε τον απαιτούμενο ρυθμό ανάπτυξης μόλις τέσσερις από τις 12 χρονιές, οπότε οι πληρωμές της κατά μέσον όρο θα ήταν ένα πενιχρό 0,03% του ΑΕΠ ή 11 δισ. ευρώ σε 12 χρόνια. Το 2009, χρονιά μεγάλης ύφεσης, η Γερμανία θα είχε λάβει πακέτο ενίσχυσης ίσο με το 2% του ΑΕΠ. Η Ισπανία, και όχι η Γερμανία, θα ήταν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του Ταμείου με 14 δισ. ευρώ και θα ακολουθούσε η Γαλλία με 13 δισ. Η Ελλάδα θα συνεισέφερε τις περισσότερες χρονιές και τελικά θα λάμβανε καθαρή βοήθεια 5 δισ. ευρώ, κυρίως το 2011.
Με άλλα λόγια, σε μια στενότερη δημοσιονομική ένωση ενισχύσεις θα κυκλοφορούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο από τη Γερμανία προς την περιφέρεια.
Οι δημοσιονομικές μεταφορές δεν είναι η μόνη μορφή διαμοιρασμού κινδύνου που απαιτείται, προκειμένου να λειτουργήσει η Ευρωζώνη. Για να ξεπεράσουν τη σημερινή κρίση τα κράτη της Ευρωζώνης, πρέπει επίσης να αναλάβουν συλλογικά την ευθύνη για το κρατικό χρέος.
Πιθανότατα η Γερμανία θα πρέπει να πληρώσει υψηλότερο επιτόκιο για το δικό της ποσοστό του χρέους, αλλά η επιβάρυνση δεν θα είναι πολύ μεγάλη. Η Κομισιόν έχει υπολογίσει, ότι το κόστος δανεισμού για τη Γερμανία θα αυξανόταν κατά 0,5%, κάτι που μεταφράζεται σε 10 δισ. ευρώ επιπλέον τον χρόνο ή 0,4% του ΑΕΠ.
Η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν δανείσει περισσότερα από 2 τρισ. ευρώ σε δοκιμαζόμενα κράτη–μέλη. Αν το ευρώ καταρρεύσει, θα χάσουν τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα.
Το να πράξουν ό,τι χρειάζεται, για να γίνει βιώσιμη η Ευρωζώνη, μοιάζει πολύ καλύτερη επιλογή.
Bloomberg
ΠΗΓΗ: radar-gr
