Του Γιώργου Σαρρή
Αραχτός με φραπέ στο μπαλκόνι ή την καφετέρια της γειτονιάς.
Βρίζει τους πάντες.
Τα λαμόγια οι πολιτικοί φταίνε για όλα. Όλοι...
Έχει ακούσει τους πάντες αλλά με αυτιά βουλωμένα. Δε θέλει να ξέρει, αλλά να κάνει πως ξέρει.
Όποιος δεν έχει "νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μη μας πει κανένα".
Κάνει μια βόλτα που και που σε καμιά διαδήλωση για να μη νοιώθει ενοχές, αλλά και για νάχει κάτι να πεί στους φίλους το βραδάκι. Πως ήταν κι αυτός εκεί...κάπως.
Απεργία δεν κάνει ποτέ, εννοείται. Δε θα τον πιάσουν και κορόιδο τα κομματόσκυλα. Σιγά να μη γίνει και επανάσταση...
Ακούει όλες τις μουσικές, ό,τι νάναι. Πάει σε όποια στέκια νάναι. Μιλάει με όποιους νάναι. Συνεχώς. Ειναι σίγουρος, ότι αυτός θα βρεί την άκρη, θα χωθεί στην ευκαιρία, όταν προκύψει.
Ο κόσμος να καεί, αυτός θα την κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην την κάνει...Μαλάκας είναι;
Αλλά και η κατάσταση η πουτάνα που το πάει ρε πούστη μου...
Ακόμα στο βούλιαγμα, μετά από τρία χρόνια;
Ξεκίνησε από υπάλληλος με μισθό, έγινε παρτ τάιμ για να μη χάσει τη δουλειά και μετά άνεργος. Πως του τη φέρανε ρε γαμώ το; Τέλος πάντων...κουφάλες, δε βρίσκεις άκρη.
Αλλά όλο αυτό που θα βγεί δηλαδή;
Δε βαριέσαι, κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τελειώσει, έτσι γίνεται πάντα. Ούτε που θα το θυμόμαστε σκέφτεται.
Αραχτός με φραπέ στο μπαλκόνι ή την καφετέρια της γειτονιάς. Ανάβει τσιγάρο και περιμένει.
Φοβάται κι ας μην το λέει.
Το θαύμα... δε θαρθεί. Τσάμπα περιμένει.
Το πάντα τέλειωσε. Πάμε γι' άλλα.
ΠΗΓΗ: giorgossarris.blogspot
