Έχω περπατήσει 22 χρόνια στην Ελλάδα κι είχα την τύχη να μιλήσω με άτομα όλων των ηλικιών. Από «μικρά κι αθώα» παιδιά 6-7 ετών μέχρι «ώριμους και κατασταλαγμένους» ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι. Όλοι είχαν κάτι να μου πουν γι’ αυτήν την οικονομική κρίση...
που ταλανίζει τους Έλληνες και την κατάντια της χώρας μας από τη μεταπολίτευση και μετά. Όλοι κατέληγαν όμως στο ίδιο συμπέρασμα… «Οι πολιτικοί μας, μάς κατέστρεψαν»! Το μικρό παιδί λοιπόν που άκουγε αυτές τις συζητήσεις με δέος και περιέργεια μεγάλωσε, σπούδασε κι ήρθε η ώρα να ψηφίσει.
Κάθε φορά λοιπόν που η χώρα μας έχει εκλογές οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν επί 4 χρόνια την κυβέρνηση για τα κακώς κείμενα της χώρας και περιμένουν τη στιγμή που η χώρα θα ξαναπάει σε εκλογές, είναι οι ίδιοι που την ώρα εκείνη ψηφίζουν τους «σίγουρους κι έμπειρους» πολιτικούς. «Δεν είναι ώρα για πειράματα», λένε. Πώς όμως μπορείς να λύσεις τα προβλήματα όταν χρησιμοποιείς το ίδιο μυαλό που είχες όταν τα δημιούργησες; Αυτό δεν μου το απάντησε ποτέ κανείς…
Κι εδώ λοιπόν είναι που τα «φρέσκα μυαλά», οι νέοι άνθρωποι με τα οράματα και τις νέες ιδέες πρέπει να βγουν μπροστά και να ανοίξουν το δρόμο. Υποτίθεται ότι ο κόσμος χρειάζεται νέες ιδέες κι ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν οράματα και φιλοδοξίες για το πώς θέλουν να δουν τον κόσμο. Υποτίθεται λοιπόν ότι αυτή είναι η ευκαιρία τους… Κι όμως εδώ είναι που απογοητεύεσαι περισσότερο…
Από τη μία μεριά έχεις τους νέους οι οποίοι προσκολλώνται σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ενόσω είναι φοιτητές και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι αυτό είναι το σωστό. Πάνε με το ένα ή το άλλο κόμμα μόνο και μόνο γιατί αυτό έκαναν οι γονείς τους. Ή ακόμη χειρότερα γιατί έτσι θα μπορούν να «αποκομίσουν κέρδη» αργότερα όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Προσοχή. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κι άτομα τα οποία πιστεύουν ότι η πολιτική αυτών των δύο κομμάτων είναι η σωστή γι’ αυτό και την υποστηρίζουν. Αλλά αυτή δεν είναι η πλειοψηφία…
Από την άλλη μεριά πάλι, νέοι άνθρωποι με οράματα, σπουδές και καλλιέργεια υιοθετούν την άποψη ότι «Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική» γιατί οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι κι όλοι είναι υποκινούμενοι. Εγώ έχω άλλες απόψεις και δεν θα ασχοληθώ με την πολιτική. Ας ασχοληθούν οι άλλοι… Δεν θα χαραμιστώ εκεί μέσα. Δεν συνειδητοποιούν όμως ότι έτσι αφήνουν μόνο τους «διεφθαρμένους» και τους «συμφεροντολόγους» να ασχοληθούν με το μέλλον των γονιών τους, το δικό τους και των παιδιών τους σε τελική ανάλυση.
Θέλω να πω, αναλογιστείτε πόσοι έχουν τις γνώσεις, τα οράματα, τις ιδέες και την όρεξη να ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά επιλέγουν να μην το κάνουν επειδή εκεί μέσα είναι όλα τα «λαμόγια» κι οι «συμφεροντολόγοι». Ναι, αλλά έτσι αφήνεις όλο το πεδίο σε αυτούς να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο. Αν δεν μπουν οι ικανοί άνθρωποι στην πολιτική πώς περιμένουμε να αλλάξει το σύστημα; Όταν λες ότι οι πολιτικοί είναι κλέφτες κι ότι θα έπρεπε να ντρέπονται, τότε γιατί δεν γίνεσαι εσύ πολιτικός, πάρε τη θέση τους και πρόβαλε αντίσταση σε όλα αυτά. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι είναι μία εύκολη διαδικασία. Όταν κάτι επιφέρει δραστικές αλλαγές σε ένα status quo ποτέ δεν είναι εύκολο. Όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι στην αρχή ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου, μετά θα σε πει τρελό και στο τέλος θα σε σεβαστεί…
Αλλά πώς μπορεί ένας νέος να νιώσει την ευθύνη που όφειλε να νιώθει για να μπει στην πολιτική όταν κανένας δεν αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη; Ο Πρωθυπουργός της εκάστοτε κυβέρνησης κατηγορεί τον προηγούμενο για «ψευδή στοιχεία» κι «απόκρυψη», οπότε αυτός δεν έχει ευθύνη για την πολιτική που ΘΑ ακολουθήσει. Ας πάρουμε ένα πιο γενικό παράδειγμα. Έχεις πιει αλκοόλ κι οδηγείς μεθυσμένος. Χάνεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου και χτυπάς την κολώνα της Δ.Ε.Η. αφήνοντας χωρίς ρεύμα μία ολόκληρη γειτονιά. Ένας γείτονας που είδε τι συνέβη ειδοποιεί την αστυνομία. Όταν σε πιάνουν λες «Δεν είχα πιεί. Απλά ο δρόμος είχε πέσει εξαιτίας της βροχής κι έχασα τον έλεγχο». Ο υπάλληλος που δούλευε στην κατασκευή του δρόμου δηλώνει «Εγώ ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του μηχανικού». Ο μηχανικός με τη σειρά του θα πει «Έκανα ότι είχα συμφωνήσει με το Δήμαρχο». Ο Δήμαρχος πάλι θα περάσει στην επίθεση και θα αρχίσει να φωνάζει ότι προσπαθεί με όσα χρήματα του παρέχει ο Υπουργός Εσωτερικών να κάνει το καλύτερο για το Δήμο του. Ο Υπουργός θα πει ότι όλα είναι θέμα του Πρωθυπουργού. Ο Πρωθυπουργός (φυσικά και) θα πει ότι φταίνε τα δάνεια που πήρε η προηγούμενη κυβέρνηση κι οι αυστηρές οδηγίες της Ε.Ε. πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι όλη αυτή την ώρα ο κάτοικος του σπιτιού στη γωνία αυτού του δρόμου έχανε τη μάχη με τη ζωή επειδή τα όργανα που τον κρατούσαν ζωντανό δεν είχαν ρεύμα για να λειτουργήσουν… Τότε ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ όλοι θα ευαισθητοποιηθούν.
Σε μία χώρα λοιπόν που κανένας δεν παίρνει την ευθύνη που του αναλογεί, από τον πιο μικρό κι «ασήμαντο» μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πώς μπορείς να ζητάς σε έναν έφηβο να ανοίξει τα φτερά του και να μοιραστεί μαζί σου το όραμα του για έναν καλύτερο κόσμο; Τι εφόδια του δίνεις να αναλάβει τις ευθύνες του και να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο που στο κάτω-κάτω αυτός θα ζήσει; Αλλά φυσικά η ευθύνη είναι του γονιού, του δασκάλου, του δημάρχου... Αλλά είναι γνώρισμα της εποχής μας. «Όλοι οι νέοι γελάνε με τους παλαιομοδίτες, αλλά είναι ευλαβικά προσκολλημένοι με τις νέες τάσεις» Henry David Thoreau.
Είμαι πολύ μικρός για να καταλήγω σε συμπεράσματα. Δεν έχω τις παραστάσεις και την εμπειρία, αλλά με συναίσθηση της ευθύνης που έρχεται μαζί με τη δύναμη της γνώσης μπορώ να συμφωνήσω με τον Α.Αινστάιν: «Μόνο αυτοί που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, μπορούν να τα καταφέρουν…»
Κωνσταντίνος Δουβής
