Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Επειδή τις τελευταίες ημέρες διακρίνω κάτι ρωγμές στο αίσθημα της εθνικής αυτοπεποίθησης, αισθάνομαι την υποχρέωση, να το ανακαλέσω στην τάξη.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να αφήνετε το σαράκι της αμφιβολίας να σας τρώει. Σας διαβεβαιώ, ότι οι δικοί μας ήταν οι καλύτεροι. By far που λένε...
Οσο κι αν «αυτοί» δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχθούν.
Κανονικά, μετά τη δική μας τελετή έναρξης, θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι και ντροπιασμένοι, να ομολογήσουν, πως αυτό δεν πρόκειται να επαναληφθεί, ως εκ τούτου, ή να καταργήσουν την τελετή έναρξης εντελώς και να περνάμε αμέσως στις παρελάσεις ή να επαναλαμβάνουν τη δική μας κάθε τέσσερα χρόνια.
Διότι δεν ήταν μόνον οι δικοί μας καλύτεροι. Ήταν και η δική μας καλύτερη.
Αυτοί, όμως, το ευ αγωνίζεσθαι, το θυμούνται μόνον όπου βολεύει την αλαζονεία τους. Και δεν κοιτούν τα χάλια τους, που έφτιαξαν πλαστικά στάδια και συναρμολογούμενες πισίνες, τις οποίες θα διαλύσουν σε δεκαπέντε μέρες.
Μάλλον, για να μην αφήσουν ίχνη, τα οποία θα επιτρέψουν στις μελλοντικές γενιές να συγκρίνουν τη δική τους ανυπαρξία με τα δικά μας ωραία ερείπια.
Διότι δεν είναι μόνον οι δικοί μας και η δική μας καλύτερη. Είναι και τα δικά μας καλύτερα. Αφού αυτοί δεν έχουν καμία αίσθηση της αιωνιότητας και δεν βλέπουν μακριά, όπως εμείς, οι οποίοι, έχοντας διδαχθεί από τους αρχαίους ημών, δεν περιμένουμε να περάσουν οι αιώνες για να ερειπωθούν τα δικά μας κτίρια. Με την τεχνογνωσία που έχουμε αποκτήσει, τα μετατρέπουμε σε ερείπια, σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα από αυτό που χρειάζονταν οι παλαιοί.
Ετσι μπορούμε να τονώσουμε την τουριστική μας κίνηση εκθέτοντας τα σύγχρονα επιτεύγματά μας δίπλα στις παμπάλαιες κολόνες μας.
Και μια που μιλάμε για τουριστική κίνηση, δεν μπορώ να καταλάβω τι μας συνέβη φέτος και τους αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ούτε ταξιτζήδες στα αεροδρόμια, ούτε παμίτες στα λιμάνια, τίποτε απ' αυτά που κάνουν πραγματικά ενδιαφέρουσα την περιήγηση στον τόπο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία. Και καλά για φέτος, αλλά θα πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας για να μην επαναληφθεί η φετινή αδράνεια και του χρόνου. Διότι αν το πάρουν είδηση, ότι μπορούν να κατεβαίνουν από τα αεροπλάνα και τα κρουαζιερόπλοια όποτε τους καπνίσει, θα βαρεθούν και θα σηκωθούν να πάνε αλλού.
Και μια και μίλησα για «του χρόνου», αλήθεια μπορεί κανείς να μου πει, πώς θα είμαστε «του χρόνου τέτοια εποχή» που λένε; Διότι εγώ, όσο κι αν στύβω το μυαλό μου, δεν μου βγαίνει τίποτε. Ενα κενό μου βγαίνει, για την ακρίβεια, στη θέση της εικόνας, μάλλον γιατί το μυαλό μου φοβάται να σκεφτεί, πώς θα είμαστε του χρόνου τέτοια εποχή.
Και, εδώ που τα λέμε, καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε.
Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να λέμε και να το επαναλαμβάνουμε για να το εμπεδώσουμε, πως «οι δικοί μας ήταν καλύτεροι». Και «η δική μας ήταν καλύτερη», και «τα δικά μας ήταν καλύτερα», οπότε τι σε νοιάζει τι θα γίνει του χρόνου.
Ως εκ τούτου, αποφάσισα να δώσω κι εγώ μια σιωπηρή παράταση στον χρόνο που περνάει και να πάω διακοπές. Αν μάλιστα κάποιος μου εξηγούσε, ποία η διαφορά της σιωπηρής από τη σκέτη παράταση, θα τις απολάμβανα ακόμη περισσότερο, όσο κι αν η 27η Αυγούστου, ημέρα επιστροφής από δω που βρίσκομαι, μου φαίνεται σαν να 'ναι του χρόνου.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
