Ξαφνικά λοιπόν, μια Παρασκευή απόγευμα μάθαμε, ότι η Τράπεζα Πειραιώς θα αγοράσει τα “καλά”- “υγιή” στοιχεία της Αγροτικής Τράπεζας, ενώ για τα υπόλοιπα, τους σκελετούς, στην ντουλάπα της δεύτερης θα φτιαχτεί μια κρατική...
“κακή τράπεζα”, που θα τα φορτωθεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Τράπεζα Πειραιώς προσπαθεί να τσιμπήσει μερικά κρατικά φιλέτα: στις αρχές της “μνημονιακής περιπέτειας¨είχε προσπαθήσει να πάρει το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική, χωρίς επιτυχία.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι: οι τραπεζίτες μας πρώτα κερδοσκόπησαν εις βάρος του δημοσίου, δανειζόμενοι με εγγυήση τα ομόλογά του από την ΕΚΤ με 1% και δανείζοντας κατόπιν το ελληνικό δημόσιο με τεραπλάσια και πενταπλάσια επιτόκια.
Έπειτα, κατάφεραν να μείνουν πλήρως ανέλεγκτοι για τη διαχείριση των τραπεζών τους και να πάρουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ως εγγυήσεις και ζεστό χρήμα από το ελληνικό δημόσιο, που επιβάρυνε το χρέος της χώρας. Πέτυχαν να επιβάλλουν έναν πρωθυπουργό του γούστου τους, ώστε να μην υποστούν τον παραμικρό, ουσιαστικό κρατικό έλεγχο μετά το PSI+. Μας “έσωσαν από την ανευθυνότητα” της αριστεράς στις 17 Ιούνη και διασφάλισαν την “αντικειμενική” μας ενημέρωση από τα γνωστά ΜΜΕ. Ε, τώρα ήρθε η ώρα να μας “ευεργετήσουν”.
Έτσι λοιπόν η Τράπεζα Πειραιώς αγοράζει τα “υγιή” στοιχεία της Αγροτικής. Πώς; Όχι φυσικά με δικά της λεφτά. Αυτό θα ήταν αναχρονιστικό. Με χρήματα που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο και που τα έδωσε στην Πειραιώς για την ανακεφαλαιοποίησή της. Σας ακούγεται περίεργο ή ύποπτο; Ελάτε τώρα...
Από τότε που κρίθηκε, το 2008, στις ΗΠΑ και κατόπιν παγκοσμίως, ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, ο τραπεζικός τομέας, η αιχμή του δόρατος του παγκοσμίου παρασιτισμού, ο “πυροκροτητής” της παγκόσμιας κρίσης, εξαιρείται των κανόνων του “καπιταλιστικού παιχνιδιού” όπως το ξέραμε στη Δύση. Πάνε οι εποχές που κάποιος ιδιώτης μάζευε ή δανειζόταν κεφάλαια και αγόραζε κάτι, από άλλους ιδιώτες ή από το δημόσιο.
Τώρα πλέον, οι μέθοδοι που δοκιμάστηκαν πετυχημένα στην Α. Ευρώπη και πέτυχαν τη συγκρότηση μιας κυρίαρχης παρασιτικής και εξαρτημένης από το διεθνές κεφάλαιο ολιγαρχίας, κατά τη διάρκεια της “αποσοβιετοποίησης” που τόσο πολύ θαυμάζουν γνωστά φερέφωνα του κατεστημένου, έρχονται και στην Ελλάδα.
Επομένως, είναι “λογικό” να δανείζεται το δημόσιο για να σώσει τους τραπεζίτες από τις συνέπειες των επενδύσεών τους, οι τελευταίοι να διατηρούν πλήρως τον έλεγχο των τραπεζών τους και μετά, με τα λεφτά του δημοσίου να αγοράζουν ό,τι αξίζει από το ελληνικό δημόσιο και να του αφήνουν- στο κράτος δηλαδή- τον κατιμά και τους σκελετούς στην ντουλάπα.
Άλλωστε οι προβλέψεις περί αυτών των μεθόδων υπάρχουν στο μνημόνιο ΙΙ και στο τελευταίο πακέτο “ανάπτυξης” της τάξης των 15 δις σε βάθος περίπου δεκαετίας, που ανακοίνωσε ο περιχαρής κος Χατζηδάκης και από το οποίο τα μισά χρήματα θα τα δώσει το ελληνικό δημόσιο στους ιδιώτες για να αγοράσουν τα περιουσιακά του στοιχεία κοψοχρονιά.
Πώς λέγεται λοιπόν η διαδικασία κατά την οποία με λεφτά του κράτους - για να το θέσουμε απλά - ένας ιδιώτης αγοράζει, ό,τι αξίζει από το κράτος, χωρίς να αναλαμβάνει κανένα μάλιστα από τα προβληματικά στοιχεία του κράτους;
Βάσει των καναλιών μας εθνική ευεργεσία.
Βάσει των νόμων του καπιταλισμού αποεπένδυση έως και σκανδαλώδης διαχείριση. Βάσει της ακριβέστερης κατά την άποψή μου περιγραφής, η παραπάνω διαδικασία είναι η γιγάντωση και πλήρης εδραίωση του ολιγαρχικού παρασιτισμού στην οικονομία και στην πολιτική. Μια χούφτα άνθρωποι, με τα πολιτικά και μιντιακά τους φερέφωνα και φυσικά χάρη στο μνημονιακό πλαίσιο υφαρπάζουν τον πλούτο του δημοσίου, δηλαδή του λαού, από τη γη έως την ενέργεια και από τα νερά έως τις κομβικές υποδομές, σε εξευτελιστικές τιμές και συχνά μάλιστα χωρίς να βάζουν φράγκο από την τσέπη τους. Φροντίζει για τα χρήματα το ελληνικό δημόσιο.
Δίπλα στα παραπάνω υποθέτω, ότι είναι αφελές να αναρωτηθεί κανείς, πότε και με ποια διαδικασία αποφασίσθηκε ο χωρισμός της Αγροτικής Τράπεζας σε “καλή” και “κακή τράπεζα”, με ποιές μελέτες και με ποιά κριτήρια, πότε ενημερώθηκε η Βουλή κτλ, πότε αποφασίστηκε συνακόλουθα να πουληθει το υγιές τμήμα και εν προκειμένω στη συγκεκριμένη ιδιωτική τράπεζα.
Ποια είναι η θέση των μετόχων της Αγροτικής, μεταξύ των οποίων και ασφαλιστικά ταμεία; τι θα γίνει με την αγροτική γη και με αγροτικούς συνεταιρισμούς; Η απάντηση είναι προφανής: ό,τι αξίζει θα χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση των στοιχείων της Πειραιώς. Τα υπόλοιπα θα πουληθούν σε τιμή ευκαρίας.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι η αγροτική τράπεζα δημιουργήθηκε ακριβώς για να εγγυάται την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα και ότι ο αγρότης, όπως και η γη του, δε θα ήταν έρμαια του όποιου ιδιώτη τραπεζίτη. Αυτό που επετεύχθη στον 20ο αιώνα ξηλώνεται στον 21ο. Ποιός εγγυάται ότι δε θα υπάρξει ένα κύμα κατασχέσεων αγροτικής γης μεσοπρόθεσμα; και ποιος θα πάρει αυτήν την κατασχεμένη γη αργότερα και για ποιό σκοπό; μήπως κάποια άλλη εταιρεία για να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά ή για άλλες επενδύσεις, περαιτέρω συρρίκνωσης της αγροτικής παραγωγής.
Επιπλέον, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: τι ακριβώς θα μείνει στην “κακή” αγροτική τράπεζα; μήπως ορισμένα από τα δάνεια σε πολιτικά κόμματα, που άρα μέσα σε μια διαδικασία εκκαθάρισης θα “ρυθμιστούν” μέσα σε πλήρη αδιαφάνεια;
Κυρίως όμως, το ξεπούλημα της αγροτικής τράπεζας καταδεικνύει, γιατί συγκροτήθηκε η κυβέρνηση της μνημονιακής παλινόρθωσης και ζωγραφίζει την εικόνα της Ελλάδας που φιλοδοξεί να δημιοργήσει το κατεστημένο χάρη στα μνημόνια, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή: πλήρης και απόλυτη κυριαρχία του παρασιτισμού. Ξεπούλημα στο παρασιτικό, μεταπραττικό και μεγάλο εν γένει κεφάλαιο, τόσο στο ντόπιο, όσο και στο επικυρίαρχο ξένο κεφάλαιο, κάθε κομβικού τομέα της εθνικής οικονομίας και κάθε κερδοφόρου δραστηριότητας με αντίστοιχη απόσυρση του κράτους. Εγκατάλειψη και διάλυση κάθε δημοσίου κοινωνικού δικτύου και θεσμού προστασίας, προκειμένου να δημιουργηθούν νέες ιδιωτικές, παρασιτικές δραστηριότητες στο πεδίο του κατεδαφιζομένου κοινωνικού κράτους, που θα μπορούν να απολαμβάνουν τα πλουσιότερα στρώματα, ενώ οι υπόλοιποι θα αρκούνται στη φιλανθρωπία όπως και σε νέου περιτυλίγματος και παλαιότατης νοοτροπίας, δίκτυα εξάρτησης.
Η απόφαση άρον- άρον ξεπουλήματος της αγροτικής τράπεζας, λοιπόν, λειτουργεί τόσο χρηστικά, όσο και “εκπαιδευτικά”. Χρηστικά, στην κατεύθυνση διευθετήσεων του τραπεζικού κεφαλαίου και της πολιτικής ελίτ, με τους μπόλικους σκελετούς στην ντουλάπα. Παράλληλα, διαλύει κάθε πιθανότητα συγκρότησης δημοσίου τραπεζικού πυλώνα. “Εκπαιδευτικά”, προκειμένου η ελληνική άρχουσα τάξη να στείλει το μήνυμα στους πάτρωνές της στο εξωτερικό και στο λαό στο εσωτερικό, ότι θα “τρέξει” τις βίαιες αναδιαρθρώσεις υπέρ του παρασιτισμού, χωρίς τον παραμικρό πολιτικό δισταγμό και κινούμενη στα όρια της τυπικής νομιμότητας ή και πέραν αυτών.
Για τους πολλούς φτώχεια, για τους λίγους υπερκέρδη. Για τους πολλούς η ενοχοποίηση του “όλοι μαζί τα φάγαμε”, για τους λίγους επιβράβευση του ίδιου του παρασιτισμού που γέννησε την κρίση. Καλώς ορίσαμε, λοιπόν, στο κυρίως μέρος της κρίσης και της στρατηγικής της “ανατολικοευρωπαιοποίησης”.
Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα άλλωστε: ακόμα και όταν πέσει αυτή η συγκυβέρνηση, ακόμα και αν κυβερνήσει μια συμμαχία αριστερών, σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και κομμάτων, ποια εργαλεία θα διαθέτει; Ο στόχος του κατεστημένου είναι μέσα από την εδραίωση του παρασιτισμού να έχει ακυρώσει εκ των προτέρων κάθε δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής. Γι' αυτό πρέπει η αριστερά και οι εν γένει προοδευτικές δυνάμεις να καταστήσουν σαφές, ότι οι συμφωνίες ξεπουλήματος θα ακυρωθούν. Ότι ο δημόσιος πλούτος και τα δημόσια αναπτυξιακά εργαλεία θα ανακτηθούν με κάθε κόστος. Αλλιώς δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής.
Θα είναι, βεβαίως, δύσκολος ο αγώνας της εσωτερικής “από- αποικιοποίησης” και των συγκρούσεων με στοιχεία του ξένου παράγοντα, ωστόσο είναι αναγκαίος, για να πετύχουμε εναλλακτική βιώσιμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότησης της χώρας.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
