Του Γιώργου Δελαστίκ
Ιδιόμορφη και σαφώς πιο λεπτή, από όσο γενικά εκτιμάται, είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές.
Δεν υπάρχει κατ' αρχάς η παραμικρή αμφιβολία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έγραψε πραγματικά ιστορία για την Ελληνική Αριστερά με το...
εξαιρετικά υψηλό για τον χώρο αυτόν ποσοστό του 26,89% που πέτυχε, υπερβαίνοντας το μέχρι την Κυριακή μυθικό ποσοστό του 24,42% της ΕΔΑ το 1958.
Στα σαράντα σχεδόν χρόνια από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το καλύτερο ποσοστό που είχε ποτέ πετύχει η Αριστερά, ήταν το μόλις 13,13% του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς (μαζί δηλαδή το ΚΚΕ και οι πρόδρομες δυνάμεις του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ).
Η εκλογική επιτυχία, επομένως, του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου συνιστά ορόσημο στη μέχρι τώρα πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Η διατήρηση, όμως αυτής της τόσο υψηλής εκλογικής επιρροής δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε αντίθεση με παλιότερες αναμετρήσεις, που τα κόμματα της Αριστεράς τα ψήφιζαν εν γένει αριστεροί ψηφοφόροι, η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του 2009 στο 16,78% του φετινού Μαΐου και μέσα σε σαράντα μέρες στο 26,89% του Ιουνίου αποδεικνύει, ότι αυτή τη φορά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εμφορούμενο από αριστερή ιδεολογία.
Πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 315.000 ψηφοφόρους. Την Κυριακή πήρε 1.650.000 ψήφους. Από αυτούς κάπου 250.000 πήγαν από το ΚΚΕ και 50.000 από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμη από μικρούς σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι 650.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς αριστεροί, ενώ περίπου 1.000.000 ψηφοφόροι προέρχονται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και λίγοι από τη ΝΔ - μιλώντας γενικά.
Ενα εκατομμύριο Ελληνες, δηλαδή, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γιατί πίστεψαν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να σταματήσει την επιδείνωση των συνθηκών ζωής τους. Να σταματήσει τον κατήφορο και να τους ξαναδώσει κάτι πίσω από αυτά που έχασαν, γεννώντας ελπίδες ότι μπορεί τα πράγματα να φτιάξουν.
Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς δεν συμβιβάζονται εύκολα με την ιδέα, ότι θα πρέπει να παραμείνουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που ηττήθηκε από τη ΝΔ στη μάχη για το ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση.
Σε αντίθεση με τους αριστερούς ψηφοφόρους, που είναι συνηθισμένοι στο να μην κυβερνά το κόμμα που ψηφίζουν, οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι συνηθισμένοι στο εντελώς αντίθετο - δηλαδή στο να κυβερνά το κόμμα που ψηφίζουν και άμεσα ή έμμεσα να επωφελούνται και οι ίδιοι κάπως από τη νομή της εξουσίας!
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει άριστα, ότι κάθε μορφής συνεργασία με τη μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ που θα σχηματιστεί συνιστά πολιτική αυτοκτονία τόσο για τον ίδιο προσωπικά όσο και για την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ.
Εχει όμως να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ότι οι πιέσεις του κατεστημένου για την άσκηση «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» - δηλαδή, για άτυπη συνεργασία με την κυβέρνηση και έναρξη διαδικασίας σταδιακής ενσωμάτωσής του στο σύστημα - βρίσκουν απήχηση σε ένα καθόλου αμελητέο τμήμα της νέας εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ!
Το ζήτημα δεν έγκειται απλώς στο να μην υποχωρήσει σε αυτές τις συμβιβαστικές τάσεις, αλλά και να κατορθώσει να περιορίσει στο ελάχιστο δυνατό τις απώλειες τέτοιων ψηφοφόρων παρά την άρνησή του να ενσωματωθεί, αν φυσικά επιλέξει αυτή τη γραμμή.
Ο συνδυασμός αυτός δεν είναι καθόλου εύκολος. Η διαρροή ψηφοφόρων τέτοιας νοοτροπίας είναι αναπόφευκτη και θα επιταχύνεται ή θα επιβραδύνεται αναλόγως της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά.
Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, να κατορθώνει με τη δράση του, ως ο ηγεμονικός φορέας μιας άλλης πολιτικής, να συσπειρώνει τους ψηφοφόρους του και να προσελκύει νέους, σε αριθμό μεγαλύτερο από αυτούς που θα χάνει. Δύσκολο έργο, αλλά εφικτό.
Δίλλημα: Αντιπολίτευση ή ενσωμάτωση;
ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ που θα ασκούνται πάνω στον Αλέξη Τσίπρα από τμήμα της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, από το ελληνικό κατεστημένο και από τους Ευρωπαίους για να μεταβληθεί από αντιμνημονιακή αξιωματική αντιπολίτευση σε... «τσόντα» της κυβέρνησης του Μνημονίου, θα είναι τεράστιες και συνεχείς.
Πόσω μάλλον, που για ένα χρονικό διάστημα δεν θα έχουν καν εναλλακτική λύση εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ έχει καταρρεύσει και για να φτιάξουν το κεντροαριστερό νέο κόμμα, που θα το αντικαταστήσει, είναι υποχρεωμένοι από τις συνθήκες να το συμπεριλάβουν και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Το πολιτικό σκηνικό είναι ασταθές για το σύστημα, μέχρι να φτιάξουν το νέο «μετα-ΠΑΣΟΚ».
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
