Tου Γιάννη Μηλιού
Βρισκόμαστε μέσα στον τυφώνα της κρίσης, μιας κρίσης διεθνούς μεν, η οποία όμως επιδεινώθηκε δραματικά λόγω των ακολουθούμενων πολιτικών και έχει πλήξει μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει στην...
Ελλάδα με μια πρωτοφανή σφοδρότητα: Τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους, και περισσότερο από όλους τις γυναίκες και τους νέους.
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια, είναι μια αναδιάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας προς όφελος του κεφαλαίου, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας (δεν είναι τυχαίο που η γλώσσα του κινήματος, η γλώσσα, στην οποία γράφεται η ιστορία, μιλάει για το 99%). Όπως πάντα η λύση που ψάχνει να βρει το κίνημα, πατάει στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Θέλουμε να βγούμε από το φαύλο κύκλο της ανεργίας, της φτώχειας και της καθίζησης, της προοπτικής χωρίς μέλλον, που έχουν να αντιμετωπίσουν εκατομμύρια νέοι και νέες.
Όμως από την κρίση δε θέλουμε να βγούμε μόνο εμείς που τη βιώνουμε σαν καταστροφή της ζωής μας. Ένα άρθρο του skai.gr την πρωτομαγιά μας ενημερώνει, ότι «όλοι θέλουν ανάπτυξη». Και όπως πάντα το skai όταν μιλάει για όλους, μιλάει για το κεφάλαιο.
Φαίνεται λοιπόν, πως οι περισσότεροι πλέον ιθύνοντες των κρατών, τραπεζίτες, κ.ο.κ., άρχισαν να μας μιλάνε για «ανάπτυξη» καθώς νοιώθουν ότι μπορεί να ξεσπάσει αυτό που ονομάζουν «κοινωνική έκρηξη».
Ποια είναι όμως η δική τους ανάπτυξη και ποια είναι η δική μας; Ποια είναι η δική τους έξοδος από την κρίση και ποια είναι η δική μας;
Η δική τους ανάπτυξη εξαγγέλλεται ήδη μέσα στα μνημόνια και τις πρακτικές εφαρμογής τους. Η δική τους ανάπτυξη είναι η ανάκαμψη των κερδών τους λόγω της μείωσης των μισθών μας. Η δική τους ανάπτυξη περνάει μέσα από τις κατασχέσεις των σπιτιών όσων από μας δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν το στεγαστικό δάνειο και από τις εξώσεις. Η σύγχρονη «ανάπτυξη» είναι η συνεχής μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, είναι η νίκη τους εναντίον μας, είναι η επιβολή του φόβου, η κατάργηση του συνδικαλισμού (όπως έχει ήδη ψηφιστεί), η επιβολή του ανταγωνισμού μεταξύ μας για ένα κομμάτι ψωμί, η μόνιμη κατάσταση ανεργίας για πολλούς από μας ώστε να αποτελούμε τον «εφεδρικό στρατό» τους, η επορευματοποίηση όλων των πτυχών της ζωής μας, η κατάλυση των ελευθεριών μας, το κλείσιμο ενός μέρους από μας σε φυλακές. Η δική τους ανάπτυξη, είναι η υλοποίηση του Arbeit macht frei με σύγχρονους όρους. Η ανάπτυξη σήμερα πια, το 2012 μέσα στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση με το πώς ζουν οι πολλοί, οι «από κάτω».
Εμείς, όταν μιλάμε για ανάπτυξη, δε μιλάμε για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, αυτό δε μας αφορά, είναι εκτός του πεδίου της όρασης μας. Εμείς μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Εμείς μιλάμε για την οικονομία των αναγκών, μιλάμε για την οικονομία που θα καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων και θα αναπτύσσει τις δεξιότητες και τις δυνατότητές τους κατά τον καλύτερο για τους ίδιους τρόπο. Για μας η απάντηση στην ύφεση θα προέλθει από την πρωτοβουλιακή δράση των άμεσων παραγωγών, των καταναλωτών, των τοπικών κοινωνιών, από τον επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών αναγκών, στις οποίες πρέπει να υπάγεται η λειτουργία των επιχειρήσεων, διαδικασίες που πιθανόν θα αλλάξουν τον προσανατολισμό και τον τρόπο παραγωγής και διανομής.
Για μας οι ανάγκες μπορούν να μην είναι εμπορεύματα, κι αυτή η θέση αναδεικνύει δύο κρίσιμους άξονες:
α) τη σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης για να διαμορφώσει κανείς την οικονομική διάσταση των λύσεων,
β) την αναγκαιότητα του κοινωνικού ελέγχου ώστε να έρθει η πολιτική της πλειοψηφίας και των κινημάτων στο προσκήνιο.
Για μας το κίνημα είναι η πηγή έμπνευσης για τις νέες πολιτικές, για όλες εκείνες τις ρήξεις που απαιτούνται για να αλλάξει εντελώς η πορεία της οικονομίας και να αποφευχθεί η επερχόμενη ολοκληρωτική καταστροφή.
Το ζητούμενο δεν είναι να επιστρέψουμε στο κοινωνικό κράτος του Κεϋνσιανισμού, ούτε σε κάποια χρονική στιγμή του παρελθόντος της ελληνικής οικονομίας. Το ζητούμενο είναι η συμμετοχή του ίδιου του κινήματος στη χάραξη του νέου δρόμου, η εύρεση λύσεων για όλα τα προβλήματα μέσα από τη διαφάνεια και τη δημοκρατική συμμετοχή όλων εκείνων που τους αφορούν. Οι συνελεύσεις του περασμένου καλοκαιριού στο Σύνταγμα μας έδειξαν την κατεύθυνση. Το ζήτημα είναι ξεκινώντας από εκεί να φτιάξουμε το δρόμο. Καθώς θα είμαστε σ’ αυτό το δρόμο θα φτιάχνουμε ταυτόχρονα μια άλλη φιλοσοφία απέναντι στην παραγωγή, την οικονομία και τελικά τη ζωή.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
