Του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Κινηματογραφική μεταφορά ενός σπουδαίου βιβλίου του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, το «Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά» («Extremely loud and incredibly close») (ΗΠΑ, 2011) του Στίβεν Ντάλντρεϊ είναι ένας καλοπροαίρετος απόηχος της τραγωδίας των Διδύμων Πύργων...
της Νέας Υόρκης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
Λέγοντας «καλοπροαίρετος», εννοώ, ότι το φιλμ δεν έχει την πολιτικοποιημένη, εκδικητική οργή των απαράδεκτα λαϊκίστικων «Δίδυμων Πύργων» του Ολιβερ Στόουν ούτε και πέφτει στην παγίδα των στερεότυπων ενός «κλασικού» μελοδράματος, φτιαγμένου για να αυξήσει τις πωλήσεις των χαρτομάντιλων.
Αν και γυρισμένη μέσα σε μια ατμόσφαιρα υστερίας, πρόκειται για μια μάλλον ψύχραιμη ταινία - φτιαγμένη διόλου τυχαία από Βρετανό, άρα μη Αμερικανό - που εξετάζει τις επιπτώσεις ενός εφιάλτη της σύγχρονης αμερικανικής Ιστορίας μέσα σε ένα ασυνήθιστο πλαίσιο, πράγμα που κάνει την ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Κέντρο βάρους σ' αυτό το πλαίσιο είναι ένα παιδί (Τόμας Χορν), που προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του ανάμεσα στο φάντασμα του πατέρα που σκοτώθηκε στους Πύργους (Τομ Χανκς), μια μάνα που το λατρεύει αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του (Σάντρα Μπούλοκ), ένα κυνήγι θησαυρού μέσα στη χαώδη Νέα Υόρκη και έναν μυστηριώδη γέροντα (Μαξ φον Σίντοφ) που δεν μιλάει ποτέ, παρά γράφει σε μπλοκάκι αυτά που θέλει να πει.
Υποτίθεται, ότι το κλειδί της ιστορίας είναι στην κυριολεξία ένα κλειδί, που ο μικρός βρήκε στο σπίτι και είναι πεπεισμένος, ότι ο πατέρας του τού το άφησε για να βρει αυτό που πρέπει να ανοίξει. Από εκεί ξεκινά το ταξίδι της ανεύρεσης του θησαυρού με μόνο «όπλο» το όνομα Black γραμμένο στον φάκελο.
Το «ταξίδι» του παιδιού, συνοδευόμενο από την αδιάκοπη (και ίσως λίγο εκνευριστική) off αφήγηση του ιδίου, είναι συναρπαστικό, χωρίς ποτέ να γίνεται κραυγαλέο, θυμίζει κάπως το επιτραπέζιο παιχνίδι «φιδάκι», μόνο που το ταμπλό αυτή τη φορά είναι μια αχανής τεράστια πόλη.
Σίγουρα η παρουσία του Φον Σίντοφ - που εμφανίζεται μετά τη μία ώρα - βοηθά, η απόλυτη σιωπή κόντρα στην ασταμάτητη ενέργεια του παιδιού, λεκτική αλλά και σωματική. Η ειρωνεία είναι, ότι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο ο μικρός μπορεί να συνεννοηθεί είναι μουγκός.
Παράλληλα ο Ντάλντρεϊ δίνει μεγάλη σημασία στα πρόσωπα που το ντουέτο συναντά στην περιπλάνησή του. Εχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ανθρώπους υπνωτισμένους, που προσπαθούν να συνέλθουν από ένα τεράστιο σοκ αλλά χωρίς υπερβολές, με ρεαλισμό και φυσικότητα.
Χωρίς ποτέ να αποπροσανατολίζεται, το φιλμ χοροπηδά ανάμεσα στον χώρο και τον χρόνο, οι ερμηνείες είναι ζεστές και ανθρώπινες, ακόμα και η Σάντρα Μπούλοκ έχει τη μεγάλη της στιγμή, την ημέρα της τραγωδίας.
Βαθμολογία: 3
Αινιγματική εκκεντρικότητα
Παγωμένα πρόσωπα, φωνές που θυμίζουν ρομπότ, κάπου - κάπου ακούμε τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν. Αυτοκίνητα κυκλοφορούν, η εποχή θυμίζει καλοκαίρι. Κάποιος άντρας (Αρης Σερβετάλης) αναζητεί το καλύτερο μέλι που υπάρχει και αυτός στον οποίο το παραδίδει (Γιάννης Μποσταντζόγλου) πλάθει το εγκώμιο του μελιού λέγοντας ότι πρέπει να του δείχνουμε σεβασμό γιατί δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό.
Το αυτοκίνητο είναι ο χώρος δράσης αυτής της εκκεντρικότητας που λέγεται «L» (προφανώς από το «L» που βάζουν στο εξωτερικό οι νέοι οδηγοί στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου τους, όπως εδώ το «Ν») και που σκηνοθέτησε ο Μπάμπης Μακρίδης στην πρώτη απόπειρά του στην μεγάλου μήκους μυθοπλασία.
Παρακολουθούμε μια στατική ζωή σε κίνηση, πολλά πράγματα δεν εξηγούνται, ακούμε ονόματα όπως Μετεωρίτης και Μαύρος Ιππότης, μηχανόβιοι στο παλιό αεροδρόμιο της Γλυφάδας, φαντάσματα που νιώθουν ότι είναι αρκούδες, μια ιστορία για ένα μυρμήγκι και έναν λύκο.
Θα μπορούσες να πεις, ότι το σουρεαλιστικό σινεμά του Νίκου Παναγιωτόπουλου (για κάποιο λόγο θυμήθηκα τα «Χρώματα της Ιριδας») διασταυρώνεται με τις παγωμένες εικόνες του Γιώργου Λάνθιμου αν και η ζυγαριά κλίνει προς τη μεριά του δεύτερου, αφού άλλωστε το σενάριο είναι του Ευθύμη Φιλίππου μόνιμου συνεργάτη του Λάνθιμου.
Ενδεχομένως, κάτι να κρύβεται μέσα σ' αυτή την αλλόκοτη ταινία, πιθανόν κάτι σχετικό με την κρίση των 40, τις ζωές που σκουριάζουν γιατί τους λείπει το «εκτόπισμα», αλλά κι όταν αυτό γίνεται είναι πια πολύ αργά.
Σκηνές που κρύβουν πίσω τους νοήματα ή δεν κρύβουν, ποιος αλήθεια μπορεί να καταλάβει. Συνιστώ να αφήσετε τον εαυτό σας ελεύθερο να βουλιάξει στην ταινία και όταν τελειώσει την σκέφτεστε. 'Η θα βρείτε πολλά, ή τίποτε.
Βαθμολογία: 2
Ο άνθρωπος και ο τρόμος της φύσης
Παρακολουθώντας το «The Grey» (ΗΠΑ, 2011) του Τζο Κάρναχαν συνέλαβα τον εαυτό μου, από ένα σημείο και μετά να αδιαφορεί για την ιστορία αυτή καθαυτή και απλώς να θαυμάζει την ίδια τη δουλειά, την κατασκευή μιας εξαιρετικά δύσκολης ταινίας που θα πρέπει να υπήρξε υπόθεση ηρωισμού για όλους όσοι συμμετέχουν σ' αυτήν.
Δεν θυμάμαι άλλη πρόσφατη ταινία μυθοπλασίας, στην οποία το ανθρώπινο στοιχείο να συνδέεται τόσο οργανικά και κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες με τη φύση. Νιώθεις πραγματικά, ότι το μαρτύριο των ηρώων της ιστορίας, ενός γκρουπ επιζησάντων αεροπορικού δυστυχήματος που προσπαθεί να επιβιώσει στην Αλάσκα, δεν έχει καμιά διαφορά από το μαρτύριο των ηθοποιών που τους υποδύονταν (ανάμεσά τους οι Λίαμ Νίσον, Ντέρμοτ Μαλρούνεϊ, Φρανκ Γκρίλο και Ντάλας Ρόμπερτς).
Οσο άσπρο είναι το χιόνι, τόσο μαύρο είναι το στόρι, όμως παρ' όλα αυτά κάπου νιώθεις, ότι όλη αυτή η Οδύσσεια γυρίστηκε, απλώς για να αποδειχτεί ότι μπορούσε να γυριστεί, λείπει με άλλα λόγια εκείνο το δραματουργικό στοιχείο που θα σε έφερνε μπροστά σε ένα πλήρες, ολοκληρωμένο έργο.
Βαθμολογία: 3
Η ξανθιά και οι κατάσκοποι
Σύγχρονοι Τζέιμς Μποντ, ο Τόμας Χάρντι και ο Κρις Πάιν είναι κολλητοί φίλοι μέχρι τη στιγμή που στη μέση μπαίνει η Ρις Γουίδερσπουν και άθελά της τους κάνει χαλάστρα.
Γιατί και οι δύο την ερωτεύονται μέσω μιας ιστοσελίδας του Internet, οπότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Όλα αυτά στο «Αυτό θα πει πόλεμος» («This means war», ΗΠΑ, 2011) του McG που προσπαθεί να συνδυάσει την περιπέτεια κατασκοπείας με την αισθηματική κομεντί αλλά καταλήγει σε ένα κλώνο των ταινιών «Η εκδίκηση της ξανθιάς», όπου βεβαίως πρωταγωνιστούσε και πάλι η Γουίδερσπουν, ανήμπορη πια να ξεφύγει από τη σκιά της ξανθιάς χαζογκόμενας που κάνει διαρκώς σαχλαμάρες.
Βαθμολογία: 1
ΠΗΓΗ: tovima.gr
