Του Ριχάρδου Σωμερίτη
Όλο και πιο συχνά έρχεται η Τρόικα και «προτείνει» νέα μέτρα.
Όλα απεχθή για τους πολλούς.
Με εκβιαστικό επιχείρημα πίεσης τις «δόσεις» (η τελευταία, η 6η, με καθυστέρηση, εγκρίνεται).
Γιατί άραγε;
Μία απάντηση είναι, ότι οι «τροϊκανοί», που εκπροσωπούν την κυβερνώσα παγκόσμια και ευρωπαϊκή φιλελεύθερη Δεξιά, διάλεξαν λάθος δρόμο με αποτέλεσμα τα συνεχή αδιέξοδα, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με ακόμα πιο απεχθή μέτρα.
Η απάντηση αυτή περιλαμβάνει ορισμένες αλήθειες, γιατί σίγουρα υπερεκτιμήθηκαν οι αντοχές των πολιτών.
Φυσικά, η απάντηση αυτή συμφέρει τον Αντωνάκη Σαμαρά, που θέλει επαναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου και των όσων ακολούθησαν.
Το κακό είναι, ότι το σύνολο σχεδόν των ηγετών του δυτικού κόσμου έχουν ουσιαστικά κόψει την καλημέρα στον Σαμαρά - μερικοί μάλιστα αρνούνται και να τον συναντήσουν! - και δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για επαναδιαπραγμάτευση, πράγμα που διαπίστωσε και ο κ. Βενιζέλος...
Μια άλλη απάντηση είναι, ότι αν εφαρμόζαμε αμέσως και πραγματικά το Μνημόνιο Νο1, που θα έπρεπε να είχε διατυπωθεί ένα χρόνο τουλάχιστον πριν, δηλαδή επί Νέας Δημοκρατίας, προχωρώντας χωρίς κολπάκια, νέες καθυστερήσεις και ζαβολιές, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και δεν θα είχαμε τόσο μεγάλη ύφεση μήτε τόσες κοινωνικές συνέπειες.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η άρνηση πολλών θυσιών τις γενίκευσαν για τους πιο αδύναμους. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απαράδεκτη απουσία δικαιοσύνης στην κατανομή τους κυρίως στον φορολογικό τομέα και στη συμμετοχή των «εχόντων» δεν ήταν αποτέλεσμα πίεσης του ΔΝΤ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (το πιστοποιούν αυτό πληθώρα επίσημων δηλώσεων) αλλά των δικών μας αδυναμιών ή εσωτερικών εξαρτήσεων.
Είτε το πρώτο ισχύει είτε το δεύτερο, τώρα βρισκόμαστε όχι καν με τη πλάτη στον τοίχο αλλά πιασμένοι από ένα κλαδάκι, με τα πόδια πάνω από τον γκρεμό.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν έχουν άδικο. Ίσως μάλιστα και να τους συμφέρει η καταστροφή.
Πολιτικά για τους μεν. Οικονομικά για αρκετούς άλλους, που πλουτίζουν με την προϊούσα φτώχεια μας και ελπίζουν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο με την αναμενόμενη πτώχευση.
Υπάρχει άραγε πολιτική απάντηση σε όλα αυτά;
Η κυβέρνηση έχει την ισχύ που της επιτρέπουν οι συντεχνιακές και κομματικές αντιδράσεις, και του ΠαΣοΚ, δηλαδή μικρή ως ελάχιστη, σε σημείο που να μην μπορεί να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς κάθε φορά να παίζει την ύπαρξή της.
Θα ήταν «μικρό το κακό» θα πούνε πολλοί – και το λένε - αλλά δεν μας λένε και ποια θα ήταν, με ή χωρίς εκλογές, με ή χωρίς την «πολιτική αυτοκτονία» των σημερινών ηγετών, η εναλλακτική λύση όχι μόνο σε επίπεδο ανθρώπων αλλά και σε επίπεδο πολιτικής.
Λύση που θα μπορούσε να συμβιβάσει τις αξιώσεις των δανειστών και τη σωτηρία του ευρώ με τις επιθυμίες κάθε πονεμένου συμπατριώτη μας.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
