Του Ρούσσου Βρανά
O,τι μας φοβίζει πιο πολύ, προτιμούμε να το ξορκίζουμε κλείνοντας τα μάτια.
Μια παρατήρηση έκανε πρόσφατα ο Τοντ Κρον, που είναι καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.
Πρόσεξε, πως πολλοί άνθρωποι φοβούνται ακόμη και να προφέρουν...
τη λέξη «τάξη».
Και πως, οι περισσότεροι από αυτούς, ανήκουν στη μεσαία τάξη.
Σαν να μην υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία και να ανήκουν όλοι οι άνθρωποι μαζί στη μεγάλη μεσαία τάξη.
Και ο καθηγητής καταλήγει στο συμπέρασμα, πως οι περισσότεροι από αυτούς τους «αρνητές» έχουν μια υπερεκτιμημένη εντύπωση για την τάξη στην οποία ανήκουν πραγματικά, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη σφαγή στην οποία υποβλήθηκε παντού η μεσαία τάξη και τη διαρπαγή των εισοδημάτων της με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης.
Πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση, ο αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Ντερέσιεβιτς είχε κάνει στο δοκίμιό του «Οι απόβλητοι» μία παρόμοια παρατήρηση:
«Λείπουν από τη χώρα μας σήμερα σκηνοθέτες σαν τον Μάικ Λι, που κάνει τέχνη από τη ζωή των ανθρώπων της εργατικής τάξης χωρίς να την εξωραΐζει. Δεν έχουμε πια συγγραφείς σαν τον Τζον Στάινμπεκ ή τον Ντος Πάσος.
Γιατί άραγε αντιμετωπίζουμε σήμερα την εργατική τάξη σαν ένα εξωτικό είδος, ενώ μονάχα η μεσαία τάξη θεωρείται φυσιολογική;».
Αυτά 5 χρόνια πριν από την κρίση.
Μετά, η κοινωνιολόγος Ανιές Μεγιάρ έγραφε:
«Οι πρώτοι που βρέθηκαν χωμένοι στο νερό μέχρι τον λαιμό, ήταν αυτοί που έτσι κι αλλιώς οι κρίσεις τούς είχαν γίνει δεύτερη φύση. Οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί εργαζόμενοι.
Οι υπόλοιποι άρχισαν να συνειδητοποιούν το ναυάγιό τους, μονάχα όταν το νερό και τα βρεγμένα ποντίκια ανέβηκαν από τα κελάρια στις κουζίνες της μεσαίας τάξης.
Αρχισαν να καταλαβαίνουν τι πάει να πει κρίση, μονάχα όταν το νερό ανέβηκε μέχρι τον δικό τους λαιμό».
Να γιατί πολλοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης εξακολουθούν να αρνούνται, ακόμη και να κοιτάξουν στα υπόγεια της κοινωνίας, όπου έχει καταπλακωθεί η εργατική τάξη.
Αρνούνται να πιστέψουν, ότι μπορεί να τους περιμένει κι αυτούς η ίδια τύχη, ότι μπορεί να χάσουν όλα όσα τους έκαναν να κλείνουν έως τώρα τα μάτια μπροστά στις συμφορές των άλλων.
Ομως, αυτοί είναι σήμερα παντού ο στόχος της λιτότητας (οι άλλοι είναι από καιρό τελειωμένοι). Μια ψευδής συνείδηση πως είναι «κάτι» (έστω και αν αυτό το «κάτι» κινδυνεύει σοβαρά να εκλείψει) τους εμποδίζει να αντικρίσουν κατάματα την αλήθεια.
Παρά τη γενική σφαγή, εξακολουθούν μέχρι την τελευταία στιγμή να ελπίζουν ότι αυτοί θα τη γλιτώσουν: ο ιδιωτικός υπάλληλος αν απολυθεί ο δημόσιος, ο δημόσιος αν απολυθεί ο ιδιωτικός, ο έμπορος αν κλείσει ο διπλανός του.
Οι τάξεις υπάρχουν.
Ομως, επειδή ακριβώς η μεσαία τάξη, η πολυπληθέστερη από αυτές, τρώει τις ίδιες της τις σάρκες, ο μοναδικός ταξικός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα, είναι ο πόλεμος των πλουσίων εναντίον όλων των άλλων.ΠΗΓΗ: tanea.gr
