Να δείτε που στο τέλος (όλα έχουν ένα τέλος) θα πουν, ότι για όλα φταίγαμε εμείς.
Σε µια σειρά άρθρων που επιγράφεται «Η καταστροφική δύναμη των χρηματοπιστωτικών αγορών», το «Σπίγκελ» περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα το οικονομικό σύστημα στο... οποίο ζούμε. Είναι ένα σύστημα που το λυμαίνονται κερδοσκόποι, γράφει το γερμανικό περιοδικό.
Αυτοί είναι οι «κακοί». Ανθρωποι σαν τον Τζον Τέιλορ, που διαχειρίζεται ένα μεγάλο κερδοσκοπικό κεφάλαιο και που του αποδίδεται ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη συντριβή των περιφερειακών χωρών του ευρώ, «άνθρωποι που μοιάζουν με αγέλη λύκων και που ξεσκίζουν ολόκληρες χώρες σε κομμάτια».
Ο ίδιος ο Τζον Τέιλορ δεν αποδέχεται αυτές τις κατηγορίες.
Δεν θεωρεί πως είναι ένα ανεπιθύμητο καρκίνωμα του συστήματος, αλλά ένα οργανικό μέρος του. «Το μεγάλο πρόβλημα είναι, πως, αναζητώντας την εύκολη λύση, οι πολιτικοί ρίχνουν το φταίξιμο για την καταστροφή της χώρας τους σε όλους τους άλλους», λέει ο Τέιλορ.
Αν όμως δεν φταίνε ούτε οι τραπεζίτες ούτε οι κερδοσκόποι για την κατάντια των χωρών και των λαών, τότε ποιος φταίει; Οι «αόρατες» δυνάμεις της αγοράς;
Ομως, η προτίμηση σε αυτές τις δυνάμεις είναι πάρα πολύ ορατή και ευδιάκριτη στις πολιτικές που ακολουθούν απαράλλαχτα οι κυβερνήσεις. Αν δεν κάνουμε λάθος, οι άνθρωποι που τις εφαρμόζουν έχουν ονόματα και διευθύνσεις. Γιατί λοιπόν παραμένουμε όμηροι αυτού του Λεβιάθαν που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα;
Η χειραγώγηση της ενοχής ρίχνει το βάρος της ευθύνης για όσα συνέβησαν και όσα θα συμβούν στους ώμους του λαού: επειδή ο λαός δεν εννοεί να στηρίξει τις «συνετές ηγεσίες» που θέλουν το καλό του. Οι ίδιες αυτές ηγεσίες, που με τις ενέργειές τους προκάλεσαν και σήμερα διαιωνίζουν την κρίση, φτάνουν να ρίχνουν το φταίξιμο ακόμη και στη δημοκρατία (στους συνταγματικούς περιορισμούς, στον κοινοβουλευτικό έλεγχο), που στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή των προειλημμένων πολιτικών επιλογών τους.
Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν υπήρχαν Συντάγματα ούτε Κοινοβούλια και ότι καμιά λαϊκή εντολή δεν δέσμευε αυτές τις ηγεσίες. Θα γινόταν άραγε ο κόσμος μας καλύτερος, αν είχαν το ελεύθερο να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους;
Η αλήθεια είναι απλή: χειραγωγώντας την ενοχή, οι άνθρωποι που ευθύνονται για όλα, προσπαθούν να τη γλιτώσουν, διαισθανόμενοι το τέλος.
Οι άνθρωποι που διασπάθιζαν κάποτε τα κρατικά ταμεία, δεν μπορούν να περνιούνται σήμερα για ιεροκήρυκες του περιορισμού των ελλειμμάτων, έγραφε ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Οι άνθρωποι που έδειχναν κάποτε ως υπόδειγμα τη δανεική ανάπτυξη των περιφερειακών χωρών του ευρώ, δεν μπορούν σήμερα να εγκαλούν τους λαούς τους για ανευθυνότητα.
Την ευθύνη για όλα αυτά (δεν λέμε την ενοχή, επειδή δεν περιμένουμε από αυτούς τόση ευαισθησία) ας την αναλάβουν εκείνοι που τους πρέπει.
Μόνο έτσι θα διδαχτούμε για το μέλλον.
Αλλιώς, οι ίδιοι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να κάνουν τα ίδια και χειρότερα για πολλά χρόνια ακόμη.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
