«Ωμός, διθυραμβικός ο τίτλος πρωτοσέλιδης ανάλυσης της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Ντι Τσάιτ", αγαπημένου εντύπου της γερμανικής σοσιαλδημοκρατικής διανόησης, την παραμονή της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες: "Η Ευρώπη γίνεται γερμανική", διεκήρυσσε απερίφραστα (...).
Κανένας ηγέτης δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση επί της αρχής, στην εξωφρενική από πολιτική σκοπιά απαίτηση της Μέρκελ να αναθεωρηθούν τα... Συντάγματα όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης, αλλά και όσων κρατών φιλοδοξούν να μπουν στη ζώνη του ευρώ κάποια στιγμή στο μέλλον, προκειμένου να μπουν συνταγματικά άρθρα, που θα απαιτούν τα ελλείμματα να είναι υποχρεωτικά κάτω από κάποιο ποσοστό του ΑΕΠ ή και εντελώς μηδενικά και κάτι αντίστοιχο να ισχύει και για το δημόσιο χρέος!
Εδώ εγείρονται δύο κολοσσιαία ζητήματα.
Το πρώτο είναι πολιτικοοικονομικό.
Η συνταγματική (!) απαγόρευση της ύπαρξης ελλείμματος αναγορεύει ουσιαστικά τον νεοφιλελευθερισμό και την αιώνια λιτότητα σε... μοναδική επιτρεπτή οικονομική πολιτική! Θέτει... εκτός νόμου όχι μόνο οποιαδήποτε σοσιαλδημοκρατική οικονομική πολιτική ανταποκρινόμενη υποτυπωδώς στις υποτιθέμενες αρχές αυτού του πολιτικοοικονομικού ρεύματος, αλλά μέχρι και τον... κεϊνσιανισμό!
Καμιά πολιτική που βασίζεται στην κρατική, σε κάποια φάση, χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης και η οποία αναπότρεπτα οδηγεί σε προσωρινά ελλείμματα, δεν θα είναι πλέον όχι μόνο ανεκτή αλλά ούτε καν νόμιμη! Οχι απλώς μη νόμιμη, αλλά αντισυνταγματική!
Η συνταγματική απαγόρευση κρατικών ελλειμμάτων ισοδυναμεί με την κήρυξη νεοφιλελεύθερης οικονομικής δικτατορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τώρα καμία χώρα δεν είχε καν διανοηθεί να περάσει τέτοια συνταγματική διάταξη, που να ορίζει μία και μοναδική πολιτική, αυτή της αιώνιας λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, ως αποκλειστικά επιτρεπτή, βγάζοντας παράνομες όλες τις άλλες οικονομικές αντιλήψεις και θεωρίες.
Δεν έχει καμιά σημασία, αν κάποιος ενστερνίζεται την άποψη των μηδενικών ελλειμμάτων. Αυτό καθορίζει απλώς την πολιτική του στάση και τις πολιτικές του κομματικές προτιμήσεις. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό. Εκείνο που είναι εντελώς απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό, είναι να απαγορεύει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να ασκήσει άλλη, διαφορετική πολιτική.
Χώρια που αν αναγάγουμε μια οικονομική αντίληψη σε συνταγματικό καθήκον όλων των πολιτών της χώρας, ελάχιστα απέχουμε πλέον από το να αρχίσουν και οι δικαστικές διώξεις εναντίον όσων υποστηρίζουν την εφαρμογή άλλης πολιτικής, αφού αυτή θα είναι "αντισυνταγματική"!
Το ότι θα φτάναμε στο σημείο να διώκονται ως "επιδιώκοντες την ανατροπή της συνταγματικής τάξης" ακόμη και οι οπαδοί του... κεϊνσιανισμού (!), μιας αστικής οικονομικής θεωρίας που κυριάρχησε με διάφορες παραλλαγές στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ τουλάχιστον για τριάντα-σαράντα χρόνια μετά τον πόλεμο, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο πιο διεστραμμένος εγκέφαλος...
Το δεύτερο ζήτημα που εγείρεται είναι ότι
αν εκφυλιστεί σε τέτοιο βαθμό η έννοια του Συντάγματος μιας χώρας, ώστε να αναθεωρείται, για να υποτάσσεται σε ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής της κάθε κυβέρνησης, καταλύεται πλήρως ένας θεμέλιος λίθος της αστικής δημοκρατίας, όπως τη γνωρίσαμε τους τελευταίους δύο αιώνες.
Πολύ επικίνδυνες ιστορίες έχουν ανοίξει οι ηγέτες της Ε.Ε., που προοιωνίζονται ένα εφιαλτικό μέλλον αν αφεθούν να υλοποιήσουν ανενόχλητοι τα σχέδιά τους».
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
