Η μελέτη είναι η πρώτη που μελέτησε τις συνέπειες του γάμου στην αντικοινωνική συμπεριφορά, αξιοποιώντας δείγματα γενετικού υλικού από διδύμους προκειμένου να απομονώσει τυχόν επίδραση των γονιδίων στη συμπεριφορά των ατόμων, σε σχέση με την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος. Οι ερευνητές επί 12 χρόνια εξέτασαν δεδομένα από 289 ζεύγη διδύμων ανδρών σε διάφορες χρονικές στιγμές, όταν ήσαν 17, 20, 24 και 29 ετών.
Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι άνδρες με χαμηλότερα επίπεδα αντικοινωνικής συμπεριφοράς στις ηλικίες των 17 και 20 ετών ήταν πιθανότερο να έχουν παντρευτεί μέχρι τα 29 τους. Στη συνέχεια, μετά το γάμο, τα ποσοστά αντικοινωνικής συμπεριφοράς μεταξύ των παντρεμένων μειώθηκαν κι άλλο, ενώ των διδύμων αδελφών τους που είχαν μείνει ανύπαντροι, η αντικοινωνική συμπεριφορά δεν είχε μειωθεί ανάλογα.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο γάμος επιδρά σε μεγάλο βαθμό έμμεσα, καθώς, για παράδειγμα, αυξάνει την ικανότητα δημιουργίας δεσμών με άλλους ανθρώπους ή μειώνει τον χρόνο που ένας άνδρας μπορεί πια να περάσει με τους παλιούς φίλους του (και τις…κακές επιρροές τους).
Όσο πιο πετυχημένος είναι ένας γάμος, τόσο πιο μεγάλη φαίνεται να είναι η επίδραση στη βελτίωση της συμπεριφοράς ενός άνδρα (λιγότερη τάση για παραβατικότητα-εγκληματικότητα, λιγότερα ψέματα, λιγότερη επιθετικότητα, λιγότερη κατανάλωση αλκοόλ και ξενύχτια, περισσότερες τύψεις για κάποια κακή συμπεριφορά κ.α.). Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι παντρεμένοι συνειδητοποιούν ότι "έχουν πλέον περισσότερα να χάσουν", αν συνεχίσουν την παλιά αντικοινωνική συμπεριφορά τους.
Δεν είναι σαφές αν κάτι ανάλογο συμβαίνει στις γυναίκες, καθώς, εξ αρχής αυτές είναι λιγότερο πιθανό να έχουν αντικοινωνικές συμπεριφορές. Προηγούμενες έρευνες έχουν συμπεράνει ότι οι παντρεμένοι εν γένει έχουν κι άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους ανύπαντρους, όπως καλύτερη υγεία, μακροβιότερη ζωή, λιγότερη κατάθλιψη κ.α.
